Stefanie interviewt adoptiedochter Faith: ‘Ik herinner mij dat ik moest huilen’
12 november 2020
Als ik in Faiths appartement aan tafel zit, zie ik een halve matruschka van honderden diamantjes liggen; diamond painting. Mijn dochter is altijd wel met een creatief project bezig.
Ik pak mijn papieren erbij. Faith schenkt koffie in. We giechelen. Dit hebben we nog nooit gedaan.´Ik begin maar gewoon,’ zeg ik tegen mijn dochter.
Hoe vind je het dat ik een document over jou heb geschreven?
‘Bijzonder. En ik vind het mooi dat je tijd in mij steekt en laat zien hoe het is om een kind te hebben met hechtingsproblemen.’
Interview
Wat is je vroegste herinnering?
Faith denkt even na. Dan zegt ze:
‘Ik weet nog dat ik in de grote hal van de flat zat met allemaal bakken speelgoed om mij heen.’
Wat heb je in je eerste levensjaren gemist?
Het antwoord op deze vraag heeft Faith direct klaar:
‘Liefde, warmte, acceptatie.’
Kun jij je nog iets herinneren uit de tijd dat je niet kon praten?
‘Ik weet nog dat ik gefrustreerd was en met Duplo gooide.’
Wanneer besefte je dat je niet bij je biologische moeder woonde?
‘Toen ik een jaar of zeven was en jij mij vertelde dat ik niet uit jouw buik kom. Ik herinner mij dat ik moest huilen.’
Waar loop je nu nog tegenaan, doordat je vroeger verwaarloosd bent?
‘Jaloezie, omdat Adriana wel bij jou geboren is en ik niet. Ook voel ik mij vaak niet geaccepteerd.’
Waar ben je trots op?
‘Op mijn ouders’ zegt Faith lachend. ‘En dat ik veel ontwikkeld ben en mooie werkstukjes maak.’
Ze wijst naar de matruschka.
Wat vind je mooi aan jezelf?
‘Mijn ogen. Veel mensen zeggen dat ik mooie ogen heb. En ik vind mijn haar ook mooi.’
Wat zijn je toekomstdromen?
‘Ik wil graag naar een appartementencomplex waar veel van mijn vrienden wonen. Ook wil ik gelukkig worden en altijd contact houden met mijn ouders, zus en zusje.’
Bijzonder interview
‘Is het al zo laat?’ zeg ik als ik op de klok kijk. Het eten is thuis vast al klaar. Ik bel Dirk om te zeggen dat ik eraan kom.
‘Heeft Faith al gegeten?’ vraagt hij.
Dat heeft ze nog niet.
Samen fietsen mijn adoptiedochter en ik naar huis; Faiths ouderlijk huis.
‘Bedankt dat ik jou mocht interviewen’ zeg ik. Weer giechelen we allebei om het ongebruikelijke, maar bijzondere interview. Ik zeg niet eens dat ik trots op haar ben. Dat geeft niet; ze weet het wel.
Lees ook het vorige deel over Faith: Stefanie: ‘In plaats van moedertje spelen, trok Faith de kop van de pop’
Over Stefanie
Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie
Ook een mooi verhaal?
Heb jij een mooi, ontroerend of bijzonder verhaal dat je graag zou willen delen? Of lijkt het je heel leuk om een gast-column te schrijven? Dat kan! Mail je verhaal (300-800 woorden) naar webredactie@vriendin.nl en wie weet delen wij de tekst op Vriendin.nl.
