Zij vonden hun vermiste huisdier terug: ‘Ik zag meteen dat zij het was’

24 januari 2024

Voor deze trouwe baasjes kwam een droom uit: zij sloten – soms na járen – hun vermiste huisdier weer in hun armen.

Jolanda’s hond verdween als pup en was 5,5 jaar vermist

Jolanda (60) is getrouwd met Toon (61). Ze hebben drie kinderen en zeven kleinkinderen, en de Mechelse herder Luca (6).

Jolanda: “Luca kwam met acht weken op onze boerderij wonen en was een vrolijke, sociale pup. Ze kon het meteen goed vinden met onze schapen en Levie, onze bordercollie. Na drie maanden zou ik met haar op puppycursus gaan, maar dat is er nooit van gekomen.”

Vermissing
“In januari 2018 kwam mijn man thuis van werk en ontdekte dat de poort van ons erf vreemd was dichtgedaan. Levie liep rond, maar Luca was spoorloos. Later bleek dat onze buurman een zwarte auto op onze oprit had gezien, die snel weer vertrokken was. Luca was dus waarschijnlijk gestolen. We waren helemaal van slag. Luca was zo’n heerlijk knuffelhondje dat altijd speelde, en nu was het ineens veel stiller. Ook Levie was verdrietig en zocht de hele dag naar haar. Zelf speurden we in de omgeving, verspreidden flyers en gaven Luca op bij stichting Waar Is Onze Angel (WIOA) die zich bezighoudt met hondenvermissingen. Het leverde niets op en na een half jaar werd onze hoop steeds kleiner.”

Gevonden
“In augustus 2023 werden we plotseling gebeld. Een gezin had een hond langs de weg zien lopen en na het uitlezen van de chip, via stichting WIOA, bleek het Luca te zijn. Ik dacht dat het een grap was. Onze Luca? Die inmiddels al vijfenhalf jaar vermist was? Toen we bij het gezin aankwamen, nog geen kwartier verderop, kwam een flinke hond op ons aflopen toen mijn man Luca riep. Ze was enorm gegroeid, maar aan haar grove bouw en donkere vacht zag ik meteen dat zij het was. Toch daalde het besef thuis pas in en werd ik emotioneel – ze was terug! Inmiddels was Levie overleden, maar Luca ging meteen in de mand liggen die ze hadden gedeeld. Zo mooi dat die plek vertrouwd voor haar voelde.”

Dolblij
“Een politie- en speurhond hebben bevestigd dat Luca was gestolen. Tegenwoordig doen we de poort op slot, want als je zoiets meemaakt word je toch wantrouwender. Maar een zoektocht naar de daders zijn we niet gestart. Waar te beginnen? We zijn vooral blij dat Luca weer thuis is. Haar buik is uitgelubberd en ze heeft flinke tepels, dus er is veel met haar gefokt. Ook zal ze vooral binnen hebben gezeten, want de eerste dagen liep ze steeds naar de lucht te kijken. Inmiddels speelt ze met van alles en ze is heel lief met onze kleinkinderen. Ze is gelukkig nog steeds de vrolijke, sociale hond zoals we haar kennen.”

De kat van Michèlle was 3 maanden spoorloos

Michèlle (34) is samen met Erwin (48). Uit een eerdere relatie heeft hij een dochter (17) en zij een dochter (8) en een zoon (12). Samen hebben ze ook drie katten: Bink (7), Koffie (5) en Puck (6 maanden).

Michèlle: “Bink loopt nooit verder dan drie huizen links en drie huizen rechts. Tussendoor komt hij thuis eten, maar in april 2022 hadden we hem een dag niet gezien. Ook de camera’s rond ons huis hadden ’m niet opgemerkt. De volgende dag zei mijn onderbuikgevoel: er klopt iets niet. Bink is liever lui dan moe. Het is niks voor hem om op ontdekking te gaan.”

Band
“Ik heb Bink met de fles grootgebracht vanaf dat hij vier weken oud was. Hij voelt als mijn kind. Hij maakt me blij, maar biedt ook troost. Tijdens mijn scheiding kroop hij op schoot als ik ’s avonds alleen op de bank zat, zo van: ik ben er voor je. Ook mijn kinderen misten hem enorm toen hij zoek was. ‘Komt hij nog wel thuis?’ vroeg mijn zoon wanhopig. We maakten pamfletten, plaatsten oproepen op Facebook en ik legde mijn kleding in de tuin, in de hoop dat mijn geur hem zou aantrekken. Bink is gechipt en geregistreerd, maar ik wilde daar niet te veel hoop uit putten. Jaren geleden is een andere kat vermist geraakt en die is ondanks zijn chip nooit teruggevonden.”

Gevonden
“Gelukkig bleek de chip van Bink wél effect te hebben: na drie maanden werd ik gebeld door een vrouw die hem had gevonden. Zijn chip was uitgelezen: het ging echt om Bink. Mijn hart maakte geen sprongetje, maar een salto. De vrouw vertelde dat Bink al die tijd in haar buurt had rondgelopen – aan de andere kant van de IJssel, dus vermoedelijk was hij ontvoerd. Hij had bij meerdere huizen eten gekregen en was zelfs met een gezin meegelopen naar school, waar hij had gekroeld bij de juffen. Ik wist niet wat ik hoorde, maar was enorm opgelucht dat mensen naar ’m hadden omgekeken.”

Dolblij
“Toch was Bink behoorlijk vermagerd en zijn vacht glansde niet meer. Hij zat te eten toen ik hem bij de vrouw kwam ophalen. Toen ik hem riep, vloog hij naar me toe. Ik knuffelde hem helemaal plat – wat had ik hem gemist! Eenmaal thuis keek hij schichtig om zich heen, maar al snel werd hij relaxter. De eerste drie maanden hield ik hem uit voorzorg binnen. Daarna liep hij weer z’n vertrouwde rondje en sindsdien draagt hij een air tag, zodat ik hem kan traceren. Al hoop ik natuurlijk dat dit nooit meer gebeurt. Ik ben zo dankbaar dat hij terug is, mijn gezin is weer compleet.”

Melanies konijn verdween na een aanval van een steenmarter

Melanie (21) is single en woont op de boerderij bij het melkveebedrijf van haar ouders. Het zwarte dwergkonijntje Pepper (8) is haar beste maatje.

Melanie: “Op Facebook zag ik een foto van de lokale Dierenambulance: er was een zwart dwergkonijntje gevonden. Toen ik zijn grijze voetjes en alerte blik zag, dacht ik: dat is mijn Pepper! Maar ook: hoe is dat mogelijk, na een vermissing van anderhalf jaar? Eenmaal bij de Dierenambulance was er geen twijfel mogelijk. Bij het horen van mijn stem spitste Pepper zijn oren en daarna begon hij mijn hand te likken. Even later likte hij zelfs mijn tranen weg – tranen van geluk!”

Band
“Op onze boerderij hebben we allerlei dieren, maar Pepper is het meest bijzonder. Ik kocht hem acht jaar geleden. Hij geeft gezelligheid en warmte en als ik op vakantie ga, vind ik het moeilijk om hem achter te laten. Zelf is hij dan ook niet blij: zodra ik weer thuiskom, is hij boos en mag ik hem niet oppakken. Alsof hij wil zeggen: je was weg, dus bekijk het maar even. Eigenlijk heeft hij daar best gelijk in, haha.”

Vermissing
“In 2019 is Pepper aangevallen door een steenmarter. In het buitenhok waar hij met een cavia sliep, was ’s nachts een gat gegraven. Toen we dat de volgende ochtend ontdekten, was de cavia overleden en Pepper spoorloos. Ik heb wekenlang gezocht op onze boerderij en veertig hectare land. Buurtgenoten zochten mee, al waren er ook mensen die zeiden: ‘Het is toch maar een konijn?’ Ongelofelijk, dacht ik, hoe kun je dat zeggen? Ik was er kapot van. Ik ging ervan uit dat Pepper de aanval ook niet had overleefd. De cavia had ik begraven in onze tuin, bij een hartvormig bloemstuk. Als ik daar zat, dacht ik ook aan Pepper. Zelfs maanden later schoot ik nog vol als ik naar een foto van hen samen aan de muur keek.”

Dolblij
“Omdat ik al afscheid had genomen, was het heel onwerkelijk dat Pepper gevonden was. Ik heb geen idee waar hij anderhalf jaar geweest is. Sinds hij terug is, accepteert hij geen andere dieren en ook naar vreemde mensen is hij vijandig, maar verder gaat het gelukkig goed met hem. Hij is als vanouds dol op in bad gaan en doet graag kunstjes, zoals een potloodje weggooien. Ik durf hem ’s nachts niet meer buiten te laten. Daarom slaapt en leeft hij tegenwoordig op mijn kamer. Vlak na onze hereniging heb ik op mijn onderarm een tattoo van hem laten zetten. Wat er is gebeurd is zo bijzonder, dat ik hem voor altijd wil blijven herinneren.”

De papegaai van Mientje vloog ervandoor

Mientje (50) is single en moeder van een zoon (32). Haar amazonepapegaai Chico (31) is al jaren haar steun en toeverlaat.

Mientje: “Drie jaar geleden liep mijn ex-vriend de tuin in om achter onze hond aan te gaan, maar vergat daarbij de achterdeur te sluiten. Chico zat niet in zijn kooi en vloog naar buiten. Weg was-ie, de wijde wereld in. De schrik sloeg me om het hart. Hij vliegt alleen binnenshuis, dus de kans was groot dat hij de weg niet zelf zou kunnen terugvinden. Wat als iemand hem zou vangen en verkopen? Ik maakte flyers en hield Amivedi (meldpunt voor vermiste dieren, red.) nauwlettend in de gaten, maar deed ’s nachts geen oog dicht. Zou ik mijn ventje ooit terugzien?”

Band
“Een leven zonder Chico kan ik me niet voorstellen. Ik heb hem sinds mijn negentiende. Chico zorgt voor reuring in huis. Hij zit gezellig op mijn schouder of eet vanaf mijn knie, maar gaat ook grinniken zodra hij mij hoort lachen. In 2018 heb ik een hersenbloeding gekregen. Ik moest toen een aantal weken naar een revalidatiecentrum en miste Chico daar enorm. Andersom ook: toen ik weer thuiskwam, maakte hij meteen blije, kirrende geluidjes.”

Gevonden
“Een aantal dagen na zijn verdwijning werd ik gebeld: iemand had een papegaai gespot. Bleek het om een beeldje te gaan… Na nog een aantal verkeerde meldingen bleek het op dag vijf wél raak. In de tuin van een vrouw was een papegaai gaan zitten en die was zo tam dat hij op haar arm mee naar binnen ging. Nadat zij een bericht had geplaatst op Facebook, kwam ze via een krantenartikel over Chico’s vermissing en de hulp van Amivedi bij mij uit. Ik wist meteen dat het nu wél om Chico ging. Volgens de vrouw riep hij namelijk ‘mama’ en ‘au’, wat hij alleen zegt als hij mij mist.”

Dolblij
“Toen ik hem ophaalde, begon hij blij te knarsen met zijn snavel en duwde z’n koppie tegen mijn wang. Nooit eerder had ik gehuild van blijdschap, maar nu stroomden de tranen over mijn wangen. Chico heeft veertig kilometer gevlogen. Hij was zo moe, dat hij de eerste dagen alleen maar sliep. Daarna fladderde hij weer rond en snoepte gulzig van z’n borrelnootjes: ‘Hmm, lekker!’ Ik ben zo dankbaar dat we herenigd zijn. Chico is inmiddels eenendertig, maar nog net zo speels en vrolijk als toen ik hem kreeg. Andersom ziet hij mij wél ouder worden, haha. Maar ik hoop dat we nog jaren van elkaar mogen genieten.”

tekst: Tessa Heselhaus
Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.