Yvonne over het laatste gesprek met haar vader: ‘Hij heeft me gemaakt tot wie ik ben’

2 september 2021

Afscheid nemen van een dierbare doet altijd pijn. Soms kun je je erop voorbereiden, maar soms blijkt een gesprek met iemand totaal onverwachts de allerlaatste te zijn. Yvonne bedankte haar vader op zijn sterfbed voor de geweldige persoon die hij was.

“Toen mijn moeder in 2006 aan borstkanker overleed, is de band met mijn vader nog hechter geworden. We deelden samen ons verdriet en regelden haar afscheid. Dat bracht ons heel dicht naar elkaar toe.

Ik merkte dat mijn vader het moeilijk vond om zijn leven zonder mijn moeder vorm te geven. Hij had veel verdriet en begon minder goed voor zichzelf te zorgen. Toen mijn man voorstelde om een appartement voor mijn vader naast ons huis te bouwen, was ik dolblij. Voortaan kon hij gezellig met ons eten, veel bij zijn kleinkinderen zijn en was hij niet meer zo eenzaam. Het deed me heel goed om mijn vader weer te zien opbloeien.”

Rollercoaster

“Tien weken na het overlijden van mijn moeder ben ik hertrouwd. Het was een prachtige dag waarin de liefde centraal stond. Het gemis van mijn moeder was die dag natuurlijk heel groot, maar ik was heel blij dat mijn vader er wel bij kon zijn. Hij heeft die dag in ons gastenboek een prachtige tekst geschreven en als ik daaraan terugdenk word ik altijd weer emotioneel. Die zinnen zijn me zo ontzettend dierbaar. Hieruit bleek dat hij zag dat ik echt weer gelukkig was.

In januari 2010 werd ons leven volledig overhoopgegooid. Mijn vader en schoonvader bleken allebei ernstig ziek. De keelpijn van mijn vader ging maar niet over, waarop ik met hem naar de huisarts ben gegaan. Vanaf dat moment kwam alles in een stroomversnelling en belandden we in een enorme rollercoaster. Doordat ik met mijn moeder ook zo’n heftig traject heb afgelegd wist ik de wegen gelukkig aardig te bewandelen en voor mijn vader het overzicht te bewaren.”

Afzien

“In het ziekenhuis bleek dat er een tumor op zijn stemband zat. Tot overmaat van ramp bleek zijn soort ook nog eens de meest agressieve te zijn. Doordat mijn vader in 2000 meerdere herseninfarcten heeft gehad, mocht hij niet meer geopereerd worden. Dat zou hij namelijk niet overleven. We werden daarom doorgestuurd naar een gespecialiseerde kliniek. Iedere dag ging ik samen met mijn vader met de taxi naar Tilburg waar hij de nieuwste vorm van bestralingen kreeg. We zijn daar opgevangen door een geweldig team aan artsen. Naast de behandelingen boden zij ons steevast een luisterend oor en konden we met alle vragen bij hen terecht. Zij hebben de moeilijk weg die we hebben bewandeld nog zo aangenaam mogelijk gemaakt.

Mijn vader heeft in die periode ontzettend afgezien. Door de bestralingen verbrandde de huid in zijn keel en kon hij amper slikken. Wat waren we dan ook opgelucht toen alles niet voor niets bleek en mijn vader was genezen. De toekomst lachte ons weer toe.”

Palliatieve sedatie

“Toch stortte onze wereld drie jaar na zijn eerste kankerdiagnose opnieuw in. De tumor bleek terug en behandeling was niet meer mogelijk. De arts voorspelde dat hij de kerst niet zou halen. Ik weet nog goed hoe emotioneel ik daarop reageerde. Ik ben zelf vlak na kerst jarig en wilde hem nog zo graag een verjaardag bij me hebben. Kerst en oud en nieuw gingen voorbij en uiteindelijk heeft mijn vader mijn verjaardag ook nog gehaald. Half januari ging hij opeens snel achteruit en kon hij amper nog slikken. Uiteindelijk koos mijn vader voor palliatieve sedatie, omdat hij absoluut niet in het bijzijn van ons wilde stikken. We hebben in die tijd veel over zijn overlijden gesproken. Dat maakte het beginnend afscheid een stukje makkelijker.

Op 31 januari 2014 besloot mijn vader dat het moment was gekomen om in slaap gebracht te worden. Ik heb toen nog alles tegen hem kunnen zeggen wat ik wilde. Het was ontzettend emotioneel, maar ik ben achteraf zo blij dat ik het heb gedaan. Ik heb hem gezegd dat ik dankzij hem een geweldige jeugd heb gehad. Dat hij mij samen met mama heeft leren genieten van het leven en dat ik zo dankbaar ben dat hij altijd achter mijn keuzes heeft gestaan en mij heeft gesteund. Ook heb ik hem bedankt dat hij de meest lieve en betrokken opa voor mijn kinderen is geweest. Met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel heb ik hem als laatst gezegd dat hij maar snel naar mama moest gaan en dat ik zeker wist dat ze op hem zou wachten.

Ik mis mijn vader het meest in de kleine, alledaagse dingen. Het maakt me verdrietig dat hij mijn kinderen niet verder heeft zien opgroeien, maar toch ben ik ervan overtuigd dat er meer is tussen hemel en aarde en dat hij dus nog bij ons is. Ik weet dat niet iedereen hier hetzelfde over denkt, en dat hoeft ook niet, maar voor mij is het meerdere keren ‘bewezen’. Die gedachte geeft mij kracht om zonder hem verder te gaan en met zijn vingerafdruk op een ketting heb ik mijn vader letterlijk voor altijd heel dichtbij en in mijn hart.”

Tekst: Lisa Schoenmaker