Willianne en haar gezin emigreren deze winter naar het Italiaanse Umbrië

2 september 2021

Willianne (36) emigreert komende winter naar de Italiaanse streek Umbrië, samen met partner Jeroen (40) en hun kinderen Yuri (16), Lieke (13), Thijn (9) en Sill (7). Ze gaan er de agriturismo Casale il Sogno runnen. “We liepen het terrein op en zeiden tegen elkaar: dit is thuis.”

Willianne: “Aan het einde van een lang grindpad, bovenop een heuvel, doemt Casale il Sogno op, een landhuis uit de twaalfde eeuw. Vanuit de tuin heb je een schitterend uitzicht over een van de valleien van Umbrië. ‘Wauw!’, zei onze dochter Lieke (13) toen ze er dit voorjaar voor het eerst kwam. ‘Ik voel me zo vrij hier! Ik begrijp wel waarom we hierheen verhuizen.’ Ik kreeg meteen kippenvel: mooier had ze het niet kunnen zeggen.
Al tijdens onze tweede date zeiden Jeroen en ik tegen elkaar: ‘Hoe gaaf zou het zijn om een vakantieverblijf te runnen in het buitenland?’ Ik was zeventien, we hadden elkaar net ontmoet op de horeca-opleiding. Het was iets voor later, als we groot zouden zijn. In ons enthousiasme krabbelden we de jaren daarna alvast wat ondernemingsplannen op bierviltjes. Concreet werden ze nooit. We startten een gezin, runden een baby- en kinderkledingwinkel en gingen werken in de horeca- en evenementenbranche. Soms kwam onze droom weer ter sprake. Als we het tv-programma Ik Vertrek keken bijvoorbeeld. Dan volgden we de avonturen van andere koppels en zeiden we tegen elkaar: ‘Zij sprongen in het diepe… waarom doen wij dat niet?’ Maar eerst waren de kinderen nog te klein, dan waren we weer druk met van alles en nog wat. Er was altijd wel íets en daardoor bleef het bij een mooie toekomstdroom.”

Voelt als thuis

‘Tot ik in mei 2020 plotseling Casale il Sogno voorbij zag komen op Facebook. Dit is het!, dacht ik toen ik de foto’s zag. Het landhuis in het groene Umbrië zag er geweldig uit. Het leek me dé plek om rust te vinden. Voor onszelf, maar ook voor onze toekomstige gasten. Umbrië is een regio die nog vrij ongerept is. We kenden het niet goed, maar waren wel in andere delen van Italië op vakantie geweest. Daardoor wisten we hoe mooi het land is en dat de bevolking heel vriendelijk is. Casale il Sogno bleek een gastenverblijf van een Nederlands echtpaar. Zij zochten er een nieuwe eigenaar voor. Het leek ons de perfecte kans, want we wilden graag een bestaand bedrijf overnemen. Bij een bouwval heb je voor de renovatie met verschillende partijen te maken. Mede dankzij Ik Vertrek wisten we hoe lastig dat kan zijn – ‘morgen’ betekent bij veel Zuid-Europeanen immers ‘volgende week’.
Casale il Sogno draaide al vijftien jaar als agriturismo. Toen we na overleg met de eigenaren een paar weken later naar Umbrië vlogen en het terrein opliepen, zeiden we tegen elkaar: ‘Dit is thuis.’ De zon scheen, de krekels tjirpten, het voelde fantastisch. Tijdens de rondleiding werd dat gevoel bevestigd. Het huis was niet alleen prachtig, ook in het bedrijf klopte alles van A tot Z. Zelfs de voorraadkast met gereedschapsspullen was keurig gesorteerd. Daardoor wisten we: dit zit goed.”

Huilen van blijdschap

“Met kriebels in onze buik kwamen we weer thuis. We hadden het gevoel dat we onze droomplek hadden gevonden. Misschien was dit hét moment om ervoor te gaan? Eerst bespraken we het met onze kinderen. Zij wisten dat we deze droom al jaren hadden, maar nu werd het ineens concreet. Lieke (nu 13) was meteen enthousiast. Thijn (9) en Sill (7) wisten niet goed wat ze zich erbij voor moesten stellen, maar toen ze hoorden dat het huis een zwembad heeft en ze in Italië drie maanden zomervakantie hebben, waren ze om. Yuri (16) had er meer moeite mee. ‘Mijn leven is hier’, zei hij. ‘Hoe kan ik in Italië wonen?’ Heel begrijpelijk. Ik herinnerde hem aan onze verhuizing van vier jaar geleden, naar een andere woonwijk. Ook toen moest hij wennen aan een nieuwe omgeving. ‘Iedere verandering is spannend’, legde ik hem uit. ‘Ik begrijp dat je er tegenop ziet. Maar ik vind het fijn als je ook probeert in te zien dat wij dit graag willen.’ Door er veel over te praten en vooral zijn gevoel niet te bagatelliseren, accepteerde hij het uiteindelijk.
Een maand na ons bezoek aan Umbrië hielden we via Zoom een pitch. We waren namelijk niet de enige geïnteresseerden in Casale il Sogno Iedereen moest uitleggen welke plannen ze met het bedrijf hadden. Een paar dagen later werden we teruggebeld. Toen de eigenaren met champagne op het beeldscherm verschenen en ons feliciteerden, keken Jeroen en ik elkaar huilend van blijdschap aan: we gaan het dus écht doen!’

Meer tijd met elkaar

“Veel mensen dromen ervan te emigreren, maar durven het niet. Via vrienden kennen we zelfs verhalen van mensen die hun huis al hadden verkocht, maar uiteindelijk tóch niet waren vertrokken. Want stel je voor dat het mislukt? Maar ik zie het zo: het is geen kwestie van “ik vertrek en blijf weg”. Er is altijd een weg terug. Dus waarom zou je het niet proberen? Het leven is te kort om alleen te dromen. Wij houden van uitdagingen en kijken er naar uit om vrijer te leven. Zonder de routine die we in Nederland hebben: drukke banen, school, sportclubs, sociale verplichtingen. Als je op een verjaardag niet komt opdagen, begrijpen mensen dat vaak niet. In Italië hoop ik dat het moeten minder wordt. Dat we rust kunnen vinden en als gezin vaker samen zijn, zonder dat te moeten plannen.
Ook mijn burn-out heeft een rol gespeeld. Ik heb jarenlang voor iedereen klaargestaan en vergat daardoor mezelf. Eind 2019 was de pijp leeg en kreeg ik last van vermoeidheid en fysieke klachten. Ik besefte dat het tijd was om na te gaan: wat wil ík? Vlak daarna begon ook nog eens de coronacrisis. Niet alleen ikzelf was tot stilstand gekomen, plotseling ook het hele gezin. Daardoor ontdekten we hoe fijn het is om veel met elkaar te zijn, zonder die overvolle agenda. Toen we een paar maanden later de knoop doorhakten en de koop van Casale il Sogno rond was, zeiden de meeste familie en vrienden: ‘Zo gaaf! Als iemand het kan, zijn jullie het.
Onze ouders vinden het lastig, maar begrijpen het wel. Ze zien dat wij het graag willen en gunnen het ons. Gelukkig gaan we niet naar een ander continent en kunnen we binnen vijf uur bij elkaar op de stoep staan. En is er altijd WhatsApp en Skype. Je hoeft elkaar niet fysiek te zien om goed contact te hebben. Ook dát hebben we door corona geleerd.”

Op Italiaanse les

“Op 27 december vertrekken we. We vieren onze laatste kerst in Nederland en luiden 2022 in Umbrië in. Dat is ruim anderhalf jaar na de pitch. We wilden graag de tijd nemen om iedereen te laten wennen aan het idee en ons goed voorbereiden. Zo hebben we ons aangemeld bij de Droomplekacademie: een initiatief van een echtpaar dat ook geëmigreerd is. Zij helpen anderen om succesvol een gastenverblijf te starten in het buitenland. Via trainingen leerden we van alles: welke kosten komen erbij kijken, hoe maak je je droomplek invalidevriendelijk? Maar ook: hoe zorg je ervoor dat niet alleen je gasten het fijn hebben, maar je zelf ook nog kunt genieten van je vrije tijd?
Verder hebben we Italiaanse lessen gevolgd. Inmiddels kunnen we de taal in grote lijnen begrijpen en ons redelijk verstaanbaar maken. Afgelopen voorjaar hebben we ons huis verkocht – we wonen tot vertrek op een camping – en zijn we met de kinderen voor het eerst naar Umbrië gegaan. Daar hebben we alvast de school van Lieke, Thijn en Sill bezocht. Ze werden hartelijk ontvangen – Italianen zijn gek op bambini – en de klassen bleken met zestien kinderen vrij klein. Dat vonden ze fijn: zo kunnen ze makkelijker contact leggen met leeftijdsgenoten. Door het bezoek ging de emigratie bij de kinderen meer leven. Toen Thijn er bij terugkomst in Nederland een spreekbeurt over hield, kon hij precies vertellen waar hij naar toe gaat.”

Alles is mogelijk

“Binnenkort hopen we een woonhuis te vinden in het dorp Pietralunga. Casale il Sogno is alleen het gastenverblijf, dat bestaat uit appartementen, safaritenten en kampeerplekken. Daarnaast willen we in het laagseizoen bruiloften organiseren en kunnen groepen, zoals coaches of sportteams, bij ons verblijven. Sill roept nu al dat hij de gasten gaat rondleiden. Lieke biedt zich aan als oppas, zodat ouders uitstapjes kunnen maken. Zó mooi, we doen dit echt als gezin. Thijn gaat de kokkin helpen en Yuri kijkt mee achter de schermen. Hoe werkt de boekhouding, wat houdt het ondernemerschap in?
Hij is inmiddels aan het idee gewend, maar staat nog niet te springen om te vertrekken. Hij doet dit echt voor ons. Of me dat een schuldgevoel geeft? Nee, maar moeilijk vind ik het wel. ‘Misschien vind je het daar juist heel leuk’, zei ik laatst tegen hem. ‘Weet je nog hoe je er tegenop zag om naar de middelbare school te gaan, maar snel nieuwe vrienden maakte?’ Daarna zag ik hem denken: je hebt wel gelijk. Jeroen en ik zijn er van overtuigd dat we de kinderen hiermee een enorm cadeau geven. Ze leren dat de wereld groter is dan Nederland en dat alles mogelijk is, zolang je maar in jezelf gelooft. Ik hoop dat ze dat over een paar jaar zelf ook inzien. We hebben met Yuri afgesproken dat hij tot zijn achttiende met ons mee gaat. We vinden hem nu nog te jong om alleen in Nederland te blijven en belangrijk dat hij het leven in Italië leert kennen. Maar als hij daarna bijvoorbeeld verder wil studeren in Nederland, laten we hem daar vrij in.”

Pied-à-terre in Nederland

“Mijn broer en zus hebben ook een tijd in het buitenland gewoond, waaronder Italië. Hun kinderen waren flexibel en vonden er hun weg. Inmiddels zijn het twintigers die terugkijken op een geweldige ervaring. Dat geeft ons vertrouwen. Onze kinderen komen vast ook op hun pootjes terecht. En zo niet? Dan kijken we wat we gaan doen. Dat geldt ook voor mij en Jeroen. Ik ben een schipperskind, ik heb op tientallen plekken gewoond en voel me overal thuis. Jeroen is opgegroeid boven de winkel van zijn ouders en is wat honkvaster. We zijn allebei niet bang voor heimwee, maar het kán gebeuren dat een van ons in Italië toch niet happy is. Daar zijn we ons bewust van, maar het heeft geen zin om daar nu al scenario’s voor te bedenken.
Wél hebben we in Nederland een vakantiehuisje gekocht. Om te verhuren en om in te logeren als we familie bezoeken. En zo hebben we ook een plek om permanent naar terug te keren. Al hopen we natuurlijk dat dat niet nodig is. We kunnen niet wachten tot ons Italiaanse leven gaat beginnen en we de eerste gasten mogen verwelkomen. Mensen blij maken, dat is waar ik gelukkig van word. En dat mag ik gaan doen in de zon, middenin de natuur, met mijn gezin om me heen. Ondertussen ga ik heerlijk genieten van de Italiaanse keuken en neem ik na een werkdag een duik in het zwembad. Daar kan toch niets tegenop?”

Benieuwd naar de avonturen van Willianne en haar gezin? Volg ze op Instagram  @onsavontuurnaarcasaleilsogno.

Tekst: tessa heselhaus
Foto’s: ruud hoornstra, privébezit