Veronica: ‘Ik zie mijn ouders niet meer door een ruzie: ik mis ze zó’
26 september 2023
Veronica (40) koos tijdens een discussie met haar broer Bart (35) de kant van haar schoonzus. Het ontaarde in een enorme familieruzie, waarbij haar ouders het contact met haar verbraken. Nu, ruim anderhalf jaar later, hoopt Veronica nog steeds dat het goed komt: “We hadden een ijzersterke band.”
Veronica: “Een zakelijk appje op mijn verjaardag met ‘Gefeliciteerd, pa & ma’ in plaats van het traditionele belletje met mijn enthousiaste ouders die heel hard ‘Lang zal ze leven’ zingen. Geen kaartjes, cadeau of een bezoek. Zowel mijn vader en moeder als mijn broer lieten afgelopen augustus op mijn veertigste verjaardag amper van zich horen. Ik had het kunnen verwachten, want de afgelopen feestdagen verliepen al even kil. Toch heb ik de hele dag gewacht op visite. Hoopte tegen beter weten in dat ze wat milder waren geworden en me kwamen feliciteren.
Al ruim anderhalf jaar heb ik door een familieruzie mijn ouders niet gezien of gesproken. Ik vind dat vreselijk en het knaagt aan me. Ik ben altijd een papa’s kindje geweest en had intensief contact met mijn ouders. Zelf heb ik geen man en kinderen, maar wel twee golden retrievers met wie ik ’s zondags na de kerk met mijn ouders en hun labrador ging wandelen. Ik merk aan mijn honden dat ze het vreemd vinden dat ze Rover nooit meer zien. Maar zelf kan ik het ook nauwelijks geloven en blijf ik het bizar vinden dat mijn ouders helemaal met mij gebroken hebben.”
Uit de kast
“Het is allemaal gekomen toen mijn broer Bart in februari vorig jaar ging scheiden van zijn vrouw Annelot. De aankondiging van die scheiding was al heftig, maar het nieuws dat mijn schoonzus hem verliet voor een vrouw, sloeg in de familie echt in als de spreekwoordelijke bom. Toen Bart het ons vertelde, zaten we met de hele familie bij elkaar voor een feestje: mijn ouders, mijn broer, mijn vaders vader, mijn moeders zussen plus aanhang, en ik. Onbegrip en verbazing wisselden elkaar af met boosheid en hatelijkheden. Er was veel bijval voor Bart (het slachtoffer) en medelijden voor de arme kinderen, die nu in een ‘onnatuurlijke’ en ‘verderfelijke’ omgeving moesten opgroeien.
Eerder was mijn schoonzus Annelot verliefd geworden op haar vrouwelijke collega. Op dat moment realiseerde ze zich dat ze niet langer haar lesbisch-zijn kon negeren. Al sinds haar jeugd worstelde ze met haar gevoelens, maar haar streng gereformeerde opvoeding weerhield haar destijds ervan om uit de kast te komen. Ze hoopte door een gezin te stichten te ‘genezen’ van haar voorkeur voor vrouwen. Stiekem wist ze dat het niet ging lukken, hoe gek ze ook was op mijn broer en hun kindjes. De laatste jaren was ze steeds depressiever geworden. Door de heftige verliefdheid wist ze dat ze niet meer terug kon. Ze mocht zichzelf niet langer verloochenen.
Daarop is ze hulp gaan zoeken bij een kerkelijk werker en een psycholoog en uiteindelijk met mijn broer gaan praten. Heel rustig, ze wilde hem alle tijd geven om hier samen uit te komen. Desnoods met een soort open huwelijk. Maar mijn broer werd boos. Woedend. Hij deed alsof ze hem jarenlang had bedrogen en voorgelogen. Als het aan hem lag, zag ze hun twee dochters van destijds drie en éen nooit meer. Onzin natuurlijk en hij is later ook wel bijgedraaid, maar zo kwaad was hij. Hij schopte haar letterlijk het huis uit. Terecht vond de hele familie.”
Openlijk partij kiezen
“Annelot, die al vijftien jaar de echtgenote van Bas was en tot dat moment door ons allemaal als leuke, aardige vrouw was betiteld… Niemand nam het voor haar op. Behalve ik. Ik vond het wel heel verdrietig voor mijn broer en het gezin, maar ook knap dat ze voor haar eigen geluk koos. Dat Annelot eindelijk zichzelf durfde te zijn, was toch fijn voor haar? Ik was blij dat ze zich niet langer meer zo somber voelde.
Nou, dat heb ik geweten. Het leek wel of iedereen zich opeens op mij afreageerde. Vooral Bart was woedend. Er moest wel een behoorlijk steekje bij mij los zitten als ik daarvoor begrip opbracht. Waarop mijn ouders mij aanvielen: waarom koos ik partij tegen mijn broer? Waarom viel ik deze ontaarde moeder niet af? Volgens hen plaatste ik mezelf buiten het gezin door de kant te kiezen van de vrouw die hem doodongelukkig maakte.
Mijn openlijke steun aan Annelot werd door mijn familie al niet begrepen, maar helemaal erg vonden ze dat ik achter Annelot ben blijven staan. Ik weigerde haar te veroordelen. Anders dan mijn broer, die er een vechtscheiding van wilde maken, en mijn conservatieve ouders, die niet willen begrijpen dat homofilie geen ‘nieuwerwetse’ keuze maar een geaardheid is. En dat vertelde ik mijn ouders ook. Op dat moment werd de ruzie echt lelijk. Ik heb toen ook dingen over de religie van mijn ouders gezegd waar ik niet trots op ben. Ik heb vooral mijn moeder daarmee erg gekwetst. Zij is heel kerkelijk en heeft een heilig geloof in wat er in de bijbel staat. Volgens haar uitleg staat daar dat je ‘ontucht pleegt’ als je kiest voor je eigen geslacht en dien je daarvoor gestraft te worden door God.
Maar voor mij is ieder mens gelijk. Op welk geslacht je ook valt. Ik ga al sinds mijn puberteit niet meer elke zondag naar de kerk, maar ik geloof wel. Alleen níet in een god die liefde tussen twee volwassen mensen als fout of onrein zou bestempelen. Dat het moeilijk is voor mijn broer, ontkende ik niet. Maar hij maakte het heel persoonlijk, door Annelot zo naar beneden te halen. Ze was toch nog steeds een goede moeder? En mijn ouders reageerden ronduit gemeen. Wat ze er ook van vonden, Annelot was nog wel de mama van hun kleinkinderen. Ik kon niet accepteren dat zij haar zo disrespectvol behandelden.”
Zonder oranje tompoezen
“Inmiddels zijn we ruim anderhalf jaar verder en is mijn broer gelukkig weer on speaking terms met Annelot. Hij heeft geaccepteerd dat zij nu happy is met een vrouw en heeft zelf ook weer een nieuwe relatie. Hij vindt het oké als ik mijn nichtjes bezoek als ze bij hun moeder zijn, maar ik mag ze niet bij hem opzoeken. Hij is nog steeds boos op mij en wil mij ‘voorlopig niet meer zien’. Net als mijn ouders.
Hoe lang dat ‘voorlopig’ is? Geen idee. Afgelopen kerst en mijn veertigste verjaardag: ik heb het alleen gevierd en zal aankomende kerst hoogstwaarschijnlijk weer vieren zonder mijn directe familie. Op de verjaardagen van mijn ouders negeerden ze mijn telefoontje en kon ik alleen een kaartje en bloemen sturen.
Ondertussen vreet het gemis aan mij. Als ik ’s nachts wakker word, kom ik niet meer in slaap en ga ik malen en piekeren. Zie ik een film of serie op tv over iemand die zijn ouders knuffelt, dan begin ik spontaan te huilen. Ik hunker naar die ouderlijke arm om me heen. Natuurlijk, ik heb lieve vrienden, buren en mijn nichtjes, maar ik verlang naar contact met mijn ouders. We hadden een ijzersterke band. Niet alleen liep ik vaak met de honden met hen, ik at er ook ieder weekend. Ik kon met mijn problemen bij hen terecht en we deelden ook dezelfde hobby. Mijn moeder en ik zijn enorme koningshuisfans, normaal zaten we op Koningsdag met oranje tompoezen voor de tv en ook Prinsjesdag was vaste prik. Nu kijk ik daar alleen naar, maar dat voelt niet goed.”
Voet tussen de deur
“Via een tante heb ik gehoord dat mijn moeder me ook mist en het verdrietig vindt dat we elkaar niet meer zien. Vooral in coronatijd was het heel stil. Ze zagen toen helemaal niemand meer, zaten samen in quarantaine. Alleen mijn broer deed boodschappen. Ik weet bijna zeker dat als alles goed tussen ons was geweest, ik wel bij mijn ouders in een soort veilige bubbel was gegaan. Ik zit zelf in de ziektewet, vanwege wekedelenreuma, en behoorde dus net als zij tot de kwetsbare groep. We hadden die tijd samen kunnen doorbrengen.
Maar mijn moeder is stijfkoppig, volgens mijn tante zal zij nooit de eerste stap zetten. Dat weet ik. Mijn moeder heeft vanwege iets onbenulligs ook al jaren ruzie met twee broertjes van haar – broeger nog wel haar lievelingsbroers. Ze heeft tot nu toe iedere toenaderingspoging van hen geweigerd. Ik moet er niet aan denken dat ze die halsstarrigheid ook zo lang volhoudt bij mij.
Eerlijk gezegd heb ik ook geen idee wat ik zou moeten zeggen om het goed te kunnen maken. Diep vanbinnen ben ik nog wel een beetje boos op mijn ouders om wat ze allemaal gezegd hebben over Annelot en hoe ze mij mijn houding kwalijk hebben genomen. Ik wil mijn ex-schoonzus niet afvallen. Zij woont nu samen met haar collega en ik zie ze als goede vriendinnen van mij. Ik ben heel blij dat ik daar af en toe kan eten en terecht kan met mijn zorgen en verdriet. Ik wil dat contact niet inruilen voor weer contact met mijn ouders. Ik vind dat het niet of-of moet zijn. Waarom kan het niet allebei? Ik blijf het kortzichtig van mijn moeder vinden dat ze niet kan accepteren dat er anno 2021 meerdere vormen van liefde bestaan. Annelot heeft zich aangesloten bij een ‘lichtere’ kerk, waar zij en haar vriendin gewoon welkom zijn. Het kan dus wel samen. Bovendien, een echte christen gaat toch voor naastenliefde? Ik weet niet beter dan dat ik ben opgevoed met het dogma: heb uw naasten lief, gelijk u zelven. Nou, wie ligt er dichter bij je dan je eigen kind?
Misschien moet ik wel gewoon bij mijn ouders op de stoep gaan staan. Aanbellen en desnoods mijn voet tussen de deur zetten: ik ga niet eerder weg dan dat we het goed gemaakt hebben. Maar dat durf ik niet. Ik ben toch bang voor de afwijzing. Een idee zou kunnen zijn om het via mijn vader te spelen: die is heel zachtaardig en wil misschien wel bemiddelen. Dan zou ik het moeten doen op de dinsdagmorgen dat mijn moeder naar de markt is. Ik twijfel nog. Maar aan de andere kant: dit is ook geen leven. Ik mag dan al veertig zijn, ik heb mijn ouders nog steeds hard nodig. Bovendien zijn ze beiden zestigplus. Corona heeft laten zien dat we allemaal maar mensen van de dag zijn. Ik weet niet hoelang we nog hebben, het is toch doodzonde om die laatste jaren in ruzie door te brengen?”
Vriendin’s favoriet
Ontdek de diepe invloed van familiebanden op je leven met De verborgen dynamiek van familiebanden. Bert Hellinger onthult hoe familieopstellingen verheldering brengen in verstoorde verhoudingen, waardoor heling en integratie mogelijk worden. Stap in een reis naar nieuwe vrijheid en emotionele harmonie. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
De verborgen dynamiek van familiebanden
Tekst: Joan Makenbach.
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.
