Trisha kreeg tijdens haar zwangerschap twee hartinfarcten

17 augustus 2022

Toen ze pijn op de borst en tussen de schouderbladen kreeg, dacht Trisha (31) dat dit met haar zwangerschap te maken had. Ze bleek echter twee hartinfarcten te hebben gehad. Gelukkig beviel ze alsnog van een gezonde zoon. “Logan is het grootste geschenk van mijn leven.”

Trisha: “Op het moment dat ik op de brancard de ambulance ingeschoven werd, rilde ik over mijn hele lichaam. De ambulancemedewerker wilde een warmtedeken voor me pakken, maar haar collega vond dat onzin. ‘Ze is zwanger, ze hoeft niet als een prinses verwend te worden’, zei zij. Het was duidelijk dat ze vond dat ik me aanstelde. Ze vermoedden dat ik gewoon last had van stress, maar volgens protocol moest ik toch naar het ziekenhuis worden vervoerd. Achteraf maar goed ook, want ik weet niet hoe het anders was afgelopen. Dat ik niet meteen serieus werd genomen is vervelend, maar ik begrijp het wel een beetje. Ik was jong en gezond, sportte veel. Waarom zou ik een hartaanval krijgen?”

Oermoedergevoel

”Bart en ik leerden elkaar kennen in de sportschool, ik was 24, hij 21. Meteen aan het begin van onze relatie ben ik duidelijk geweest over dat ik absoluut geen kinderwens had. Met het moederschap had ik niets, ik wilde liever carrière maken met mijn eigen schoonheidssalon. Bart kon zich daar ook prima in vinden. Vier maanden later werd hij ziek: een zenuwbeknelling in zijn buik. Dat was hij al eens eerder aan geopereerd, wist ik. Dit keer probeerden ze dat weer, maar de operatie mislukte. De artsen meldden dat hij uitbehandeld was en dat ze niets meer voor hem konden doen. Bart was een jaar lang doodziek, lag hele dag op bed en kon alleen maar naar buiten in een rolstoel. Ik geloofde er niets van dat hij niet geholpen kon worden en heb een second opinion aangevraagd. Gelukkig durfde een andere arts de operatie wel aan en Bart herstelde weer langzaam.
Niet lang nadat we ons leven weer hadden opgepakt, in februari 2018, had ik opeens last van pijnscheuten in mijn onderbuik. Volgens mijn moeder leek het verdacht veel op bandenpijn. Kon ik niet zwanger zijn? Nee joh, lachte ik. Dat was onmogelijk. Ik gebruikte geen anticonceptie omdat ik niet goed op hormonen reageerde, maar hield mijn cyclus altijd strak bij en dat was tot nu altijd goed gegaan. Maar door de opmerking van mijn moeder, keek ik in mijn agenda en zag daar tot mijn schrik dat mijn menstruatie al veel te laat was.
Zelfs toen ik de positieve zwangerschapstest in handen had, kon ik het eigenlijk nog niet geloven. Bart vroeg of ik de zwangerschap wilde laten afbreken, omdat ik geen kinderwens had. Maar ik voelde meteen zo’n oermoedergevoel. En toen ik later thuiskwam en Bart met grote glinsterogen op de bank zag zitten, wist ik: hoe we dit ook gaan doen, het komt wel goed.”

Oude vrouw

“Een paar weken later werd ik ’s nachts opeens wakker met druk op mijn borst en pijn tussen mijn schouderbladen. Ik kon het gevoel niet goed plaatsen, maar het zou wel een of ander zwangerschapskwaaltje zijn, dacht ik. Ik ben me gaan focussen op mijn ademhaling en zo ben ik uiteindelijk weer in slaap gevallen. De volgende ochtend werd ik doodmoe wakker. De weken daarvoor was ik ook vermoeid geweest, maar dit voelde anders. Ik leek wel een oude vrouw! Ik heb mezelf nog bij elkaar geraapt om naar de salon te gaan, maar al snel ben ik weer thuis in bed gekropen. De rest van de dag en avond heb ik geslapen.
Die nacht werd ik opnieuw wakker met druk op mijn borst en pijn tussen mijn schouderbladen, maar dit keer deden ook mijn linkerarm en onderkaak zeer. Op televisie had ik een keer een item gezien over hartklachten bij vrouwen en dat die zich vaak heel anders uiten dan bij mannen. Ik herinnerde me dat ze het hadden over pijn tussen de schouderbladen en in de onderkaak. Op dat moment wist ik: dit is niet goed. Ik heb eerst nog op de site van de Hartstichting naar symptomen van een hartaanval gezocht en toen Bart wakker gemaakt. Die belde meteen 112.”

In levensgevaar

“In het ziekenhuis duurde het lang. Er werd bloed afgenomen, en toen nóg een keer. Uiteindelijk kwam er een cardioloog aan mijn bed die zei dat ze vermoedden dat de bloedtest niet klopte. Alles wees er namelijk op dat ik een hartaanval had gehad, maar dat kon eigenlijk niet. Ik was te jong, te gezond. Ik dacht meteen aan voetballer Nouri. Die was ook jong en gezond, maar was toch op het veld in elkaar gezakt. Ik maakte me natuurlijk meteen ontzettend druk om mijn kindje. Mijn eerste echo stond gepland voor de week erna. Terwijl we wachtten op de uitslag van de bloedtest, werd een echoapparaat aangesloten. Alles zag er perfect uit, ik was negen weken zwanger. De gynaecoloog legde uit dat, zelfs als mijn hart even te weinig bloed had gekregen, dat geen kwaad kon voor de baby omdat die veilig in de baarmoeder zat. Dat stelde me gerust. Ik kwam op de hartafdeling te liggen, tussen allemaal oude mannen. Die vonden het natuurlijk fantastisch, zo’n jonge meid die ook nog eens zwanger was!
De volgende dag verhuisde ik naar een academisch ziekenhuis, waar ze meer kennis hadden om uit te zoeken wat er nu precies aan de hand was. Nou, dat heb ik geweten. Omdat ik een ‘bijzonder geval’ was, wilde iedereen me zien. Op een bepaald moment had ik wel twaalf artsen en leerling-artsen tegelijk aan mijn bed. Die gingen ook nog eens onderling met elkaar overleggen of het niet verstandiger was om mijn zwangerschap af te breken. ‘Jullie breken helemaal niets af!’ riep ik boos. Later heeft de hoofdarts me uitgelegd dat ze, bij een baby die nog niet levensvatbaar is, verplicht zijn om te kiezen voor het leven van de moeder. En dat begreep ik wel. Toch had ik totaal niet het idee dat ik zo in levensgevaar was. Ik voelde me moe, maar niet doodziek.”

Razendsnel hersteld

“Pas later hoorde ik dat ik niet één, maar twee hartinfarcten had gehad – twee nachten achter elkaar. Doordat ik zo jong was, had mijn lichaam zich razendsnel hersteld, waardoor er geen schade aan mijn hart te zien was. Maar aan mijn bloed konden ze aflezen dat het wel degelijk goed mis was. Ik had meteen duizend vragen. Hoe kon dit? Waarom overkwam mij dit? En hoe moest dat met mijn kind en mijn eigen zaak? Omdat het beter was pas onderzoeken te doen na de bevalling, kreeg ik geen antwoorden. Als ik goed onder controle zou blijven en aan de bel zou trekken zodra ik weer klachten kreeg, mocht ik gewoon doorgaan met werken en sporten. Een week later stond ik dus alweer in de salon…
Achteraf heb ik die eerste periode heel erg in een roes beleefd. Voor een deel is dat mijn opvoeding: schouders eronder en door. Maar onbewust heb ik alles ook weggestopt. Ik voelde me geen hartpatiënt en wilde het ook niet zijn. Ik rookte en dronk niet, at gezond en bewoog veel. Als kind had ik zelfs enkele jaren aan topsport gedaan. Wat kon mij nou gebeuren?”

Niet onoverwinnelijk

“In de 37ste week van mijn zwangerschap kreeg ik weer druk op mijn borst. Ik werd meteen opgenomen. Toen ik zeurde dat ik naar huis wilde, zei de arts: ‘En dan ben je thuis, krijg je een hartaanval en ben je dood. Is dat wat je wil?’ Dat was een eyeopener voor me. Blijkbaar was ik toch niet zo onoverwinnelijk als ik dacht. Omdat ze niet goed wisten hoe mijn hart en bloedvaten het zouden houden, moest ik bevallen op de medium care. Ik hoorde achteraf dat er onder de artsen en verpleegkundigen zelfs nog is geloot wie erbij mocht zijn, want zoiets is heel zeldzaam.
Omdat zowel een natuurlijke bevalling als een keizersnede voor- en nadelen hadden, lieten ze de keuze aan mij. Ik koos voor natuurlijk, ik had alle vertrouwen in mijn lichaam en in de artsen. En dat bleek terecht. De arts zei dat hij nog nooit een hart had gezien dat het zo goed deed tijdens een bevalling. Ik heb mijn zoon zelf opgevangen en op mijn borst getrokken, waar we gelukkig rustig ons momentje samen mochten hebben. Ik voelde meteen zoveel liefde voor Logan en zo’n beschermend gevoel.
Logan is zowel tijdens als na de zwangerschap goed onderzocht, maar hij is kerngezond. Ik helaas niet: uit de onderzoeken bleek dat ik een ernstige vorm van vaatspasme heb. Bepaalde triggers, zoals hormonen, stress, alcohol en cafeïne, zorgen ervoor dat mijn vaten samenkrampen, waardoor mijn hart niet genoeg zuurstof krijgt. Het is een aandoening die vooral voorkomt bij vrouwen in de overgang, niemand weet hoe ik eraan kom. Van mijn klachten kom ik nooit helemaal af, ondanks de medicijnen die ik gebruik. Soms voelt het alsof het leven letterlijk mijn lichaam uitglipt, dat is zo naar! Als dat gevoel opkomt, moet ik een spray onder mijn tong spuiten die zorgt dat mijn vaten zich uitzetten. Met name vorig jaar heb ik die best vaak gebruikt. Tot overmaat van ramp kreeg ook Bart opnieuw last van een zenuwbeknelling. Begin dit jaar is hij voor de vijfde keer geopereerd.
Pas na mijn diagnose besefte ik hoe ernstig het was wat ik heb meegemaakt en hoeveel geluk ik eigenlijk heb gehad. Lange tijd ben ik daardoor enorm bang geweest voor de dood. Ik heb nachtenlang gehuild bij het idee dat ik Logan alleen achter zou laten. Nog steeds grijpt dat me weleens bij de keel. Toen hij laatst drie werd, betrapte ik mezelf op de gedachte dat hij wéér een heel jaar zijn moeder bij zich heeft gehad. Mijn eigen vader is overleden aan longkanker toen ik 21 was, dus ik ken het verdriet van het verliezen van een ouder. Tegelijkertijd weet ik ook dat het niet het einde van de wereld is. Het is mij óók gelukt om door te gaan en gelukkig te worden, dus met Logan komt het ook wel goed. Zelfs als er iets met mij of Bart gebeurt.”

Mooiste geschenk ooit

“Inmiddels gaat het een stuk beter met me. Dankzij zwaardere medicijnen ben ik nu al een jaar klachtenvrij. Ook de angst kan ik steeds beter een plekje geven. Ik kan wel de hele dag blijven piekeren over wat er kan gebeuren, maar dat is óók niet goed voor mijn hart. Als ik me nu zorgen maak, probeer ik de angst op die manier voor mezelf te relativeren. Of ik praat even met Bart. Hij is heel nuchter en zorgt dat ik weer met beide benen op de grond kom.
Door alles wat we samen hebben meegemaakt, is onze relatie nóg sterker geworden. We weten allebei hoe het is om op jonge leeftijd ernstig ziek te zijn, maar ook hoe het is om je partner bijna te verliezen. Daardoor staan we heel anders in het leven dan veel leeftijdgenoten, merk ik. Vroeger kon ik me best druk maken om oppervlakkigheden, nu vind ik hele andere dingen belangrijk. Als Logan met zijn autootjes aan het spelen is, kan ik met tranen in mijn ogen naar hem zitten te kijken, want dan besef ik dat het leven daarom draait.
Het is gek hoe je van iemand zonder kinderwens kunt veranderen in iemand die zonder twijfel altijd haar kind boven haar eigen leven zou plaatsen. Dat voelde ik van begin af aan heel sterk, ook toen de artsen boven mijn bed spraken over het beëindigen van de zwangerschap. Bart en ik hebben nog een tijdje geprobeerd voor een tweede kindje te gaan, maar dat is niet gelukt. Ik sluit niets uit voor de toekomst, maar voor nu hebben we besloten dat we het goed is zoals het is. Logan is ons mooiste geschenk ooit.”

Tekst: Marion van Es
Foto: Amaury Miller
Visagie: Tirzah Waasdorp

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.