Tessa’s vader pleegde zelfmoord: ‘Ik kon het niet accepteren’

24 juni 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Tessa was dit laatste het geval, toen haar vader zelfmoord pleegde.

Tessa: “Het is volgende maand alweer vijf jaar geleden dat mijn vader zelf besloot om uit het leven te stappen en toch is dit pas de eerste keer dat ik er openlijk over praat. De eerste keer dat ik na durf te denken en stil durf te staan bij wat er is gebeurd. Eerder kon ik dat nog niet, de pijn was te rauw.

In de zomer van 2016, ik was toen 22, was ik samen met mijn beste vriendin Laura op vakantie in Portugal. We hadden een heerlijke week. Overdag lagen we op het strand, ’s avonds gingen we uiteten en ontmoetten we nieuwe mensen. Toen we op een avond terug op de hotelkamer kwamen, zag ik dat ik drie gemiste oproepen van mijn moeder had. Dat vond ik in eerste instantie nog niet zo vreemd. De band met mijn ouders is altijd heel close geweest, dus we belden bijna iedere dag wel even.”

‘Je moet naar huis komen’

“Ik belde mijn moeder terug en vanaf dat moment is alles eigenlijk een grote waas. Vanaf het moment dat ik mijn moeders stem hoorde, wist ik dat er iets vreselijk mis was. Ze kon alleen maar huilen en kwam amper uit haar woorden. Ik raakte in paniek en smeekte haar te zeggen wat er aan de hand was. ‘Tes, je moet naar huis komen. Papa is dood’, zei ze uiteindelijk met een trillende stem.

Het voelde alsof de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Ik kon niets uitbrengen. Laura nam uiteindelijk de telefoon over en beloofde mijn moeder dat ze op me zou letten en alles zou regelen voor de terugreis. Ik ben vol ongeloof op bed gaan zitten. Op dat moment wist ik nog niet waar mijn vader aan was overleden. Ik dacht dat het iets met zijn hart moest zijn, want er was toch verder niets aan de hand? Laura schoot gelijk in een regelmodus en binnen twee uur had ze geregeld dat we de volgende ochtend vroeg terug zouden vliegen en heeft ze onze spullen ingepakt.”

Zelfmoord

“Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan. Langzaam drong het tot me door ik geen vader meer had. De tijd leek voorbij te kruipen en ik was opgelucht toen ik het langzaam licht zag worden. De terugvlucht heeft Laura de hele weg mijn hand vastgehouden. Wanneer ze merkte dat ik wilde praten, bood ze een luisterend oor en wanneer ik huilde, kneep ze zacht in mijn hand. Ze leek feilloos aan te voelen waar ik behoefte aan had en was een enorme troost.

Toen we de straat inreden, zag ik dat mijn moeder al in de deuropening stond. Huilend vielen we elkaar in de armen. Zo hebben we zeker een kwartier gestaan. Daarna vertelde mijn moeder dat papa er zelf voor had gekozen om uit het leven te stappen. Ik was totaal verbijsterd en werd overmand door schuldgevoel. Hoe kan het dat ik niet heb gezien dat papa ongelukkig was? Ook mijn moeder heeft niets aan zien komen en voelde zich ontzettend schuldig.”

Geluk

“Mijn vaders afscheid was heel emotioneel, maar tegelijkertijd ook heel mooi. We haalden herinneringen op en aan de enorme belangstelling merkten we bij hoeveel mensen hij geliefd was. Toen de begrafenis achter de rug was en het voelde alsof ik mijn leven weer op moest pakken, kwam de klap pas echt en viel ik in een enorm zwart gat.

Ik kon niet accepteren dat mijn vader zelfmoord had gepleegd en het schuldgevoel vrat aan me. Naar de buitenwereld hield ik de schone schijn op, maar vanbinnen ging ik door een hel. Om maar niets meer te hoeven voelen, besloot ik het verdriet weg te stoppen en er niet meer over te praten. Het afgelopen halfjaar heb ik ingezien dat dit ook niet de oplossing is en ben ik hulp gaan zoeken om het verlies van mijn vader een plekje te kunnen geven.

Het gaat sinds kort een stuk beter met me. Ik zie nu in dat ik mijn vaders dood niet had kunnen voorkomen en dat ik het waard ben om weer van het leven te gaan genieten. Ik geloof dat er weer geluk op mij wacht, maar dat ik daar zelf voor moet kiezen en hard voor moet werken. Ik ben niet boos op mijn vader, maar mis hem wel iedere dag. Ik had hem nog zo hard nodig, maar gun hem de rust die hij nu heeft gevonden.”

Wil je praten over zelfdoding of wil je hulp op dit gebied? Bel 113 of gratis: 0800-0113