Suus heeft een huisgeest: ‘Zolang hij zich gedraagt, vind ik het prima’

6 oktober 2023

Soms gebeuren er dingen die je niet kunt verklaren. Suus kan daar wel iets over vertellen. Zij heeft al zeven jaar een huisgeest, Arthur. Af en toe speelt hij met haar konijnen, maar Suus bang maken, probeert hij niet meer.

Suus: “Zeven jaar geleden verhuisde ik naar mijn huidige woning. Een aangepast appartement, omdat ik chronisch ziek ben. Alle deuren kunnen elektrisch bediend worden. Superhandig, want ik hoef alleen maar op een knop te drukken en ze gaan automatisch open en dicht. Kortom: ik ben helemaal op mijn plek in deze woning, maar vlak na mijn verhuizing kwam ik erachter dat ik hier niet alleen woon.”

Blaffende hondjes ‘s nachts

“Het begon met flikkerende lampen en deuren die ’s nachts op de gekste tijden open en dicht gingen. Mijn hondjes begonnen vlak daarvoor elke keer hard te blaffen. Alsof ze iemand zagen die ik niet zag. En als ik dan naar de deur kwam, was er niemand te zien. Vreemd, dacht ik, was er misschien iemand die contact met mij zocht?”

Leven na de dood

“Bang ben ik nooit geweest. Ik geloof heel sterk in leven na de dood, dus het zou toch heel goed kunnen dat de zielen van sommige overleden mensen op aarde blijven hangen? Ooit leefden ze ook, dus hoeveel kwaad kunnen ze nou doen?”

Droom

“Die nacht droomde ik over de geest in mijn huis. We waren samen in mijn woonkamer en ik zag hem niet, maar voelde hem wel. ‘Wat doe je hier?’ vroeg ik. ‘Ik woon hier’, zei hij. Daarna verdween hij weer. Gelukkig droomde ik de nacht daarna weer over de geest. Opnieuw vroeg ik hem wat hij kwam doen en zijn antwoord was hetzelfde. Hij woonde daar, in mijn huis.
Mijn gevoel zei dat hij al een tijdje dood was, maar het zelf niet doorhad. Daarom wist ik niet zo goed wat ik moest zeggen.”

Voorwaarden

“Toen ik ook de derde nacht over hem droomde, stelde de man zich voor. Arthur was zijn naam. Ik zag hem nog steeds niet, maar het feit dat ik een naam had, was in ieder geval iets. Voorzichtig vertelde ik hem dat hij vroeger misschien in of op de plek van mijn appartement had gewoond, maar dat dat nu niet meer zo was. Ik woonde er, dus hij moest zich houden aan mijn regels, anders moest hij weg.
Geduldig luisterde hij naar wat ik zei en dat gaf mij de ruimte om verder te gaan. Zo zei ik dat ik niet gediend was van al die flikkerende lampen steeds en deuren die zomaar open gingen. Ik erkende dat hij er was, maar alleen als hij niet meer zijn best deed om mij bang te maken.
Morrend accepteerde hij de voorwaarden. Daarna werd ik wakker en ging ik meteen op speurtocht uit.”

Oude volkshuisjes

“Het eerste wat ik deed was googelen op Arthur en mijn adres. Al snel kreeg ik een resultaat. Het ging over de sloop van oude volkshuisjes in 1967. Precies op de plek waar nu het appartementencomplex staat waar ik woon.
Vervolgens vond ik een stamboom waarin ene Arthur de Groot op stond. Hij had op mijn adres gewoond en was in de jaren vijftig overleden. Dit moest hem zijn, dacht ik. Dat kon niet anders!”

Vliegende speeltjes

“Inmiddels woont Arthur al zeven jaar bij mij. Hij is er niet altijd, maar komt en gaat wanneer hij wil. Over zijn dood heb ik nooit gesproken met hem. Ik ben er weleens over begonnen, maar hij wil er niet over praten. Ook niet wie hij in zijn aardse leven was. Daarom laat ik het maar zo. Ik wil hem geen ongemakkelijk gevoel geven. Bovendien heb ik geen last van hem. Zolang hij zich gedraagt, vind ik het prima. Mij bang maken, probeert hij niet meer. Wel zie ik hem af en toe spelen met mijn konijnen die binnen wonen. Dan vliegen er wat speeltjes door de lucht en dan weet ik: Arthur is er weer!”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.