Canva1 2021 10 13t152227.685

Susanne ontmoette haar Spaanse vriend via Tinder en emigreerde voor de liefde

Susanne was al verliefd op Spanje, toen ze na een stedentrip ook nog een tindermatch bleek te zijn met een Spanjaard. Het duurde niet lang voordat ze niet meer alleen verliefd was op Spanje, maar ook op Carlos.

Susanne: ‘Ik was al jaren gek op Spanje, toen ik de taal besloot te leren. Sinds dat ik een jaar of zestien was luisterde ik al naar Spaanse muziek en ook het Spaanse klimaat trok me meer dan aan. Ik droomde er weleens van om het regenachtige Nederland achter me te laten, maar had nooit verwacht dat deze droom werkelijkheid zou worden.’

Stedentrip

‘Toen ik met een aantal vriendinnen op het idee kwam om een stedentripje te maken, was voor mij meteen duidelijk waar we heen moesten: dat moest natuurlijk Spanje worden. Op mijn werk grapte ik tegen collega’s dat ik de liefde van mijn leven daar zou tegenkomen en ze me niet meer terug zouden zien.

Eenmaal in Spanje hadden we een geweldige tijd. We zaten met z’n vieren in een appartement en hadden de grootste lol. Voor de grap zetten we Tinder op onze telefoon, maar we hadden het veel te druk met uitgaan en dingen bezoeken om daar uiteindelijk iets mee te doen.’

Tindermatch

‘Toen we na een aantal dagen weer terug in Nederland kwamen, opende ik Tinder en zag ik dat ik een match was met ene Carlos. Ik was meteen onder de indruk en besloot hem zelf een berichtje te sturen. Dat deed ik normaal nooit, ik wachtte altijd tot iemand mij een bericht stuurde. Twee maanden lang hadden we intensief contact via Whats-App, voordat we elkaar zagen.

Ik weet nog goed hoe enorm zenuwachtig ik was toen Carlos naar Nederland kwam. Terwijl ik op hem stond te wachten had ik het idee dat iedereen mijn kleding kon zien bewegen door het extreme bonzen van mijn hart. Ik hield het bijna niet meer. Ik had natuurlijk ook geen idee hoe hij er ‘echt’ uitzag, want iedereen zet online natuurlijk zijn beste foto’s neer. Bij Carlos was daar echter geen sprake van. Toen hij aan kwam lopen kon ik alleen maar denken: wow, wat ben jij mooi. Het enige wat ik tegen hem kon zeggen was: ‘Oh my god, I can’t believe this.’’

Carlos

‘Carlos was ook heel zenuwachtig, maar we waren heel blij toen we elkaar eindelijk zagen. We gingen naar buiten en kletsten even wat op een bankje, voordat we de trein naar mijn appartement in Groningen namen. Van tevoren zag ik daar een beetje in tegenop, het leek me ongemakkelijk om drie uur samen in de trein te zitten, maar het tegenovergestelde bleek waar. Vanaf de eerste seconde voelde het meteen zo goed en op het moment dat zijn been de mijne raakte kon ik alleen maar denken: ja, dit is hem.

Toen we eenmaal bij mij thuis waren, kon ik nog steeds niet geloven dat hij er echt was. Ook Carlos leek het allemaal nog onwerkelijk te vinden. Steeds wanneer een van ons iets zei, vroeg de ander om het te herhalen. Doordat we zo in elkaars ogen verdwaalden, raakten we continu afgeleid, haha. We hadden drie geweldige dagen samen en genoten echt van elkaar. Ik voelde me het gelukkigste meisje op aarde en bij het idee dat hij snel weer weg zou gaan, voelde ik een steen in mijn maag.’

Langeafstandsrelatie

‘Op het moment dat ik hem terug naar Schiphol bracht en hij richting de vertrekhal liep, wist ik dat dit het begin zou zijn van een langeafstandsrelatie. Carlos en ik hadden het daar nog niet over gehad, dus ik wist eigenlijk nog niet hoe hij erover dacht. Toen ik een berichtje van hem kreeg waarin stond dat hij mij heel leuk vond, was ik dan ook heel erg opgelucht. We waren ontzettend verliefd en probeerden elkaar zo vaak mogelijk te zien. Omdat ik in de zorg werkte en dus lastig een aantal dagen achter elkaar vrij kon krijgen, kwam Carlos meestal naar Nederland. We zagen elkaar een tijd lang ongeveer een keer in de twee maanden, totdat corona om de hoek kwam kijken. Maandenlang zagen we elkaar niet en ik miste Carlos ontzettend. Zodra het weer kon, boekte ik een vlucht naar Barcelona. Toen ik eenmaal weer bij hem was, wist ik dat geen lange afstandsrelatie meer wilde. Ik wilde gewoon bij hem zijn en dus besloot ik het avontuur aan te gaan. Ik emigreerde naar Spanje voor de liefde van mijn leven.

Vanwege corona kon ik geen groot afscheidsfeest geven, maar omdat ik iedereen nog wel wilde zien vlak voor vertrek, organiseerden mijn moeder en zus een soort inloop-feestje. Om de twee uur kwam er een nieuwe groep vrienden en familie. Alles was supermooi versierd met Spaanse vlaggen en overal hingen foto’s van Carlos en mij. De dag van vertrek kwamen nog wat vrienden en familieleden me uitzwaaien. Het was heel emotioneel en ik dacht echt: shit, waar ben ik eigenlijk aan begonnen.’

Gelukkig

‘Het leven in Spanje kan je niet vergelijken met het leven in Nederland. Aan het begin moest ik vooral wennen aan de dagindeling. De mensen dineren hier op zijn vroegst om 21.00 uur, in Nederland maakte ik me op dat moment alweer bijna klaar om naar bed te gaan. Nu ik eraan gewend ben, zou ik niet anders meer willen. Ik merk dat de kwaliteit van leven hier veel hoger is.

Natuurlijk is het echt niet altijd makkelijk en mis ik mijn vriendinnen en familie. Gelukkig bellen we heel veel en dan spelen we spelletjes of doen we andere leuke dingen. Laatst moest een vriendin huilen en toen werd ik wel even ontzettend geconfronteerd met de afstand tussen ons. Ik had haar toen zo graag een knuffel gegeven. Ook mis ik het om te werken en mijn steentje aan de maatschappij bij te dragen. Zodra mijn Spaans op een hoger niveau is, kan ik gelukkig beginnen met solliciteren. Daar kijk ik ontzettend naar uit.

Ik zie mezelf voor altijd in Spanje blijven wonen. Carlos maakt me iedere dag ontzettend gelukkig en ik kan niet eens omschrijven hoe blij ik ben dat we nu samen zijn en ik mijn draai hier helemaal heb gevonden.’

Tekst: Lisa Schoenmaker