Stefanie: ‘Mijn dochter die begeleid woont had een woede-uitbarsting’

3 juni 2021

Het eerste vogeltje dat ik ’s morgens hoor onderstreept mijn slapeloze nacht. Ik heb liggen piekeren.

Woede-uitbarsting

Mijn dochter die begeleid woont had een woede-uitbarsting. Het ging juist zo goed. Was het gesprek dat zij tijdens onze wandeling met mij voerde dan nutteloos? Ik luisterde naar de woordenstroom waarmee ze mij overspoelde. Mijn jongste dochter plukte ondertussen bloemetjes. Ze ging haar gang, zoals een kind dat problemen aanvoelt doet. Na het ommetje was er thuis wellicht een moment aandacht voor mijn oudste of jongste dochter en even niet voor mijn dochter die het moeilijk heeft. Werd hierdoor haar angst dat ze er niet toe doet aangewakkerd?

Verlatingsangst

Angstgevoelens slagen er soms in destructief te zijn. De zin: ‘Help me, ik ben bang’ kan bij onthechte kinderen naar buiten komen als: ‘Jullie doen raar tegen mij!’ Verlatingsangst is voor zo’n (volwassen) kind zo ondraaglijk, dat het soms liever zelf de vertrouwensband doorsnijdt. Een kind dat zich in haar eerste jaren niet goed heeft kunnen hechten, kan op volwassen leeftijd moeite hebben met vertrouwensrelaties. Voor buitenstaanders is dat moeilijk herkenbaar, want oppervlakkige contacten aangaan lukt vaak prima, net als sociaal wenselijk gedrag vertonen en mensen om de tuin leiden. De beschuldiging ‘Jullie doen allemaal raar tegen mij’ komt onverwacht tijdens een spelletje rummikub. De verbale agressiviteit wordt grensoverschrijdend. Onze dochter kan beter naar huis gaan. Schoorvoetend verlaat ze het ouderlijk huis.

Emotioneel afstand

Er komt geen telefoontje of appje. Maar ik laat haar niet ontglippen. Ik maak mij zorgen en wil helpen binnen de grenzen van mijn kunnen en het toelaatbare van ons gezin. Met één van de adoptiekinderen die buiten beeld was heb ik voorzichtig weer contact. Helaas zie ik mijn andere adoptiekind nog steeds niet. Maar dat zal niet gebeuren met mijn dochter die begeleid woont. Voor een adempauze probeer ik emotioneel afstand te nemen. Toch is er verdriet en schuldgevoel. Schuldgevoel is iets waar ‘brusjes’ (broertjes en zusjes van een kind met psychische problemen) en ouders van deze emotioneel breekbare kinderen mee te maken hebben; het gezinslid kan er immers niet helemaal iets aan doen. Toch is het nodig om grenzen aan te geven, zodat iedereen overeind blijft. Vermoeid blader ik door een tijdschrift en stuit op een toepasselijke tekst: ‘Feel the feeling But don’t become The emotion Witness is Allow it Release it.’ * Gesterkt door deze woorden bel ik al vroeg de begeleiding van mijn dochter. We plannen een gesprek met onze dochter erbij. Vanavond zal ik niet meer wakker liggen. *Uit: Meditatie journal bij Happinez Lees ook: ‘Een regenboom is als een droom: ongrijpbaar’

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.