Stefanie: ‘Er verschijnt een ondeugende twinkeling in onze ogen’

20 augustus 2020

“Ik draag momenteel alleen maar rokjes en pantalons met elastiek. Maar ik ben 4 kilo afgevallen en pas weer in mijn jeans. Die kan ik nu goed gebruiken, want een motorbroek heb ik niet.”

Samen op de motor

“Laarsjes aan, helm, handschoenen en leren jackje mee voor de terugweg en vlug met de auto achter Dirk aan. Hij rijdt op de motor voor mij uit. We brengen onze nieuwe auto naar de garage. De banden moeten gebalanceerd worden. Handig dat Dirk een motor heeft. Nu hoeven we geen vervoer voor de terugweg te regelen.
Ik kan mij niet herinneren wanneer wij voor het laatst samen op de motor zaten. Daar is bijna nooit tijd voor en meestal gaat Adriana met ons mee.

Daredevil

Veilig ingepakt stap ik bij Dirk achterop. Het is vroeg in de morgen. De frisse geur van nachtelijke regen hangt nog in de lucht. Mijn haren wapperen onder de helm uit. De wind glijdt speels langs mijn hals. Ik was vergeten hoe heerlijk het achter op de motor is.

Vroeger wilde ik zelf een motorrijbewijs, maar deed zo lang over het autorijexamen, dat ik nooit aan motorrijlessen ben begonnen. Nu zou ik het met mijn zwakke polsen niet meer kunnen.
Ach, ik ben toch niet zo´n daredevil. Ook ben ik minder avontuurlijk dan toen ik jong was. Ik heb angsten die er vroeger niet waren. Zo durf ik niet meer te skeeleren of in het donker te rijden en zie apen en beren als we in open water zwemmen.
Ik schaam mij daarvoor, maar wat maakt het eigenlijk uit. We kunnen niet allemaal Mega Mandy of Lara Croft heten.
Superheld of niet, op de motor waaien de zorgen van me af. Zelfs tijdens het kleine stukje van de autodealer naar huis.

Ondeugende twinkeling

Dirk zet de motor voor huis. Samen gaan we naar binnen.
‘Die spijkerbroek staat je goed’ zegt Dirk.
We lachen naar elkaar alsof we een jong, verliefd stel zijn. Echt jong zijn we niet meer, maar onze liefde heeft de tand des tijds doorstaan. In de moeilijke tijd met mijn adoptiekinderen heb ik vaak aan mezelf getwijfeld, maar nooit aan de liefde tussen Dirk en mij.
Er verschijnt een ondeugende twinkeling in onze ogen. Eigenlijk is die nooit weg geweest.

Ik hang de was op en boen het sanitair, maar vanmiddag maken we weer een motorritje om de auto op te halen.”

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie