Stefanie: ‘Onwerkelijk dat ik zo jong was. Een bleu meisje van dertien jaar’

10 juli 2020

´Nog een paar zinnetjes´ zegt Adriana. Zittend in bed schrijft ze in haar dagboekje. Ze kreeg het gisteren op haar kinderpartijtje. Het bowlfeestje dat vanwege de lockdown in maart niet doorging, hebben we gisteren eindelijk gevierd.

Ik probeer geduldig te wachten totdat mijn dochter uitgeschreven is, zodat we kunnen gaan lezen. Ondertussen vraag ik mij af waar ik zo moe van ben. Ik eet al vier weken bijna suikerloos en ben zelfs 3,5 kilo afgevallen. Misschien moet ik meer geduld hebben. Geduld wordt nou eenmaal op de proef gesteld.

Jeugdfoto

Ook nu zit ik maar te wachten. Daarom pak ik het kitscherige fotolijstje dat Adriana van haar oppas heeft gekregen. Het staat naast haar bed op het bureau. Er zit een foto van mij in. Die heb ik eens aan Adriana gegeven toen ik oude papieren aan het opruimen was. Zo lief dat mijn kind die in het lijstje heeft gestopt. Ik bekijk het portretje aandachtig. Onwerkelijk dat ik zo jong was. Een onschuldig, bleu meisje van dertien jaar. Ik zie nog net de beugel tussen mijn iets geopende lippen glinsteren. Met dat stuk metaal in mijn mond wilde ik niet breed lachen op de foto. De afgedankte trui van mijn zus die ik droeg, vond ik nog best cool. Ineens komt mijn gevoel uit die tijd glashelder bovendrijven, al is het meer dan dertig jaar geleden.

Blanco bladzijde

Ik was onzeker en verlegen, maar had de veiligheid van mijn moeder achter mij en een blanco bladzijde voor mij. Ik had er geen idee van dat ik drie decennia en vele zorgen later als een energieloos hoopje naast mijn dochter in bed weemoedig naar deze foto zou staren. De tijd heeft een loopje met mij genomen. Bij mijn negenjarige dochter zie ik dezelfde mond en hetzelfde blonde, krullerige haar als bij mijn dertienjarige zelf. Ik hoop dat er minder zorgen op Adriana’s blanco bladzijde geschreven zullen worden. Hopelijk heeft ze net als ik een fijne jeugd en is zij over dertig jaar nog steeds sterk en energiek.

Lees ook: Stefanie: ‘Ik heb heimwee naar het evenement waar ik nooit ben geweest’

Rustiger en stabieler

Mijn energie komt vast ook weer terug. Misschien ben ik moe door de hormonen die – nadat ik in 2017 mijn beide eierstokken kwijt was – nog steeds opspelen. Met mijn zorgen kan ik steeds beter omgaan. De tijd maakt mij ook rustiger en stabieler. Ik zet de foto terug en vraag aan mijn dochter of ze klaar is. ‘Nog heel even’ zegt ze. Ik glimlach. Wat is heel even? Tijd is ongrijpbaar.

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie