Saskia: ‘Mijn hond haat mijn vriend’

Tekst: Mariette Middelbeek

16 juni 2025

Dat haar hond niet bepaald dol is op mannen, dat wist Saskia (31) al. Maar het is uitgerekend haar vriend Chris aan wie Bella een uitgesproken hekel heeft. “Samenwonen is simpelweg geen optie.”

Saskia (31): “Het was liefde op het eerste gezicht. Ik ging naar het asiel om ‘alleen even te kijken’, althans, dat maakte ik mezelf wijs. Dat ik na de dood van mijn bastaardhondje James een maand eerder eigenlijk weer graag een hond wilde, dat gaf ik nog niet toe. James was nog maar net dood en ik had zó’n verdriet van zijn overlijden dat ik wist dat het rationeel gezien beter was nog even te wachten. Maar toen liep ik langs de hokken en bleef staan bij Bella. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar waar ik zelf zo verdrietig was om James, zag ik in Bella’s ogen óók verdriet. Het was alsof ze mij begreep en ik haar, al wist ik toen nog niets van haar achtergrond. We hadden meteen een connectie en ik wist: jij gaat mee naar huis. Voor de vorm heb ik er drie dagen over nagedacht en toen hakte ik de knoop door. Nog eens twee dagen later was ze van mij. Dat is nu vijf jaar geleden en we zijn onafscheidelijk.
Het was niet altijd makkelijk. Bella is een hond met een flinke rugzak. Ze is op straat gevonden in Spanje toen ze nog geen jaar oud was. Ze zat onder de wonden en littekens en is waarschijnlijk vaak aangevallen door andere honden én door mensen. Dat mensen een hondje zoiets kunnen aandoen, is voor mij niet te bevatten. Dat een hond dan ondanks die nare ervaringen toch nog in staat is om liefde te geven, zegt alles over de veerkracht van dieren. Maar je merkt aan Bella dat ze beschadigd is. Van harde geluiden schrikt ze en ze houdt er ook niet van als je over haar kop aait. De rest van haar lijf vindt ze prima, maar zo’n hand die door de lucht naar haar toe komt, dat vindt ze eng. Ze ligt het liefst ergens onder, zoals een stoel. Ze is absoluut geen allemansvriend, geen hond die iedereen vrolijk kwispelend begroet. Op straat negeert ze de meeste mensen gewoon en thuis doet ze wel vriendelijk tegen vrouwen, maar van mannen moet ze weinig weten. Je hoeft geen hondenpsycholoog te zijn om op het idee te komen dat ze haar trauma’s heeft opgelopen door een of meerdere mannen. Ik heb veel geduld en begrip nodig gehad om uit te vogelen wat wel en niet kan bij haar, maar inmiddels zijn we zover dat we relaxed kunnen wandelen. Ze blijft altijd bij mij in de buurt, een riem is niet eens nodig. We hebben echt een band samen, we vertrouwen elkaar en weten van elkaar dat we niets zullen doen om dat vertrouwen te beschamen. Dat is iets moois.”

Een indringer

“Hoewel ik geen heel druk, rijkgevuld sociaal leven heb, kan het natuurlijk niet alleen maar om Bella draaien. Een jaartje geleden was ik helemaal klaar met het alleen zijn en wilde ik werk maken van het zoeken naar een leuke man. Ik heb rond mijn tweeëntwintigste twee jaar verkering gehad, een relatie die op een vervelende manier eindigde en die me eigenlijk het vertrouwen in mannen heeft gekost. Vreemdgaan, agressie, hij heeft me heel wat aan gedaan. Ik ben voorzichtig geworden met mannen en heb me eigenlijk nooit meer echt durven geven. Maar ik besloot nu dat als ik voor altijd bang zou blijven, mijn ex dus voor altijd macht over me zou houden. Ik besloot me open te stellen, ging op allerlei datingapps en vond uiteindelijk een man… naast de deur. Mijn achterbuurman Chris, die ik alleen van gezicht kende, bleek tijdens een buurtfeest heel leuk te zijn. We wisselden nummers uit, appten een paar dagen en toen ging ik een drankje bij hem drinken. Een geweldige avond waar ik met veel plezier aan terugdenk, ook omdat we toen voor het eerst zoenden. We bespraken van alles: ons relatieverleden, onze toekomstdromen. Ook Bella kwam ter sprake, hij zag me regelmatig met haar lopen. Ik vertelde dat ze een verleden heeft maar dat ze een geweldige hond is, hij zei dat hij ernaar uitkeek haar te ontmoeten.
Die ontmoeting kwam er al snel. Ik liep op straat met Bella toen ik Chris tegenkwam. Ik had hem al gezegd dat hij als man van haar geen enthousiaste begroeting hoeft te verwachten en dat hij haar ook niet meteen moest aaien, waar hij zich keurig aan hield. Maar Bella reageerde alsnog als een wesp gestoken op hem. Grommen, blaffen, dit was zelfs voor haar doen extreem. Ze zat die dag toevallig aan de riem en dat was maar goed ook.
Geschrokken liep ik met haar naar huis en belde Chris, die gelukkig begripvol reageerde. Maar het deed me echt heel veel om Bella zo te zien. Ik besloot om een nieuwe ontmoeting te regelen en het dan nog voorzichtiger aan te pakken. Maar de tweede keer, opnieuw op straat, ging het net zo. En de derde keer ook, ook al had Chris toen een koekje in zijn handen dat Bella heel lekker vindt. Wat ik ook probeerde, ze bleef maar extreem reageren. Ik merkte dat het Chris een beetje begon te irriteren, ook omdat hij nooit bij mij thuis kan komen en ik altijd na twee uur bij hem weg moet voor Bella. Ze kan best even alleen zijn, maar niet de hele avond natuurlijk. En dan zitten we op vijftig meter van elkaar, hij met de resten van het diner, ik met mijn getraumatiseerde hond. Leuk is anders.”

Gebruiksaanwijzing

“Ik heb inmiddels diverse hondengedragsdeskundigen geraadpleegd en daar zijn ook wel bruikbare tips uit voortgekomen, maar in de basis blijft Bella een hond met een gebruiksaanwijzing. Toch zit het me niet lekker, want het is echt vooral Chris waar ze niets van moet weten. Bij andere mannen doet ze niet zo. Mijn vader negeert ze bijvoorbeeld helemaal maar dan blijft ze wel in de kamer, als mijn broer er is gaat ze naar de keuken of naar boven. Eén deskundige suggereerde dat het misschien komt doordat Bella aanvoelt dat Chris belangrijk voor mij is, dat ze hem daarom als een bedreiging beschouwt. Ze zou dan bang zijn om haarplek kwijt te raken. Ook al weet ik niet in hoeverre honden dit écht kunnen aanvoelen, voor mij is dit tot nu toe wel de meest logische verklaring.
Mijn vriendinnen, ook allemaal hondenliefhebbers, hebben er zo hun eigen ideeën over. ‘Ze voelt aan dat hij niet goed voor jou is’, zeggen zij. Vooral een van hen is heel fanatiek in mij vertellen dat ik naar mijn hond en haar instinct moet luisteren. Ik vind het lastig dat ze dit zegt. Chris is voor mij juist heel goed. Hij overlaadt me met complimenten, stuurt attente app’jes, bekommert zich echt om mijn welzijn. Hij is lief me voor en hij laat me in mijn eigen tempo mijn weg zoeken in onze relatie, die nu zeven maanden duurt. Van een andere aard of dubbele agenda merk ik niets. Hoewel ik echt geloof in dat dieren meer voelen dan mensen, dat dieren instinctief weten hoe iemand in elkaar zit, weet ik ook dat Bella’s trauma’s haar hebben beïnvloed. Het gaat me te ver om op basis van het gedrag van mijn hond te concluderen dat mijn vriend niet deugt. Maar het irritante is dat het wél in mijn hoofd blijft zitten. Ik kijk soms echt anders naar Chris, ook al wil ik dat zelf niet.”

Alles geprobeerd

“Chris zelf vindt dit ook een lastige situatie, merk ik. We willen veel tijd met elkaar doorbrengen, maar dat gaat dus niet zo makkelijk. Hij is een paar keer bij mij thuis geweest, maar dan wordt Bella gek. Ik kan haar wel naar boven doen, alleen blijft ze dan blaffen en dat maakt me onrustig. Soms breng ik haar naar een vriendin en dan kan ik een avond en nacht met Chris in mijn huis zijn. Niet ideaal, maar het moet maar. Chris geeft me ruimte om uit te zoeken hoe we hiermee om moten gaan. Alles heb ik geprobeerd: gedragstherapie, osteopathie, homeopathie, de hondenpsycholoog, zelfs een dierenmedium. De een zegt dat we geduld moeten hebben, de ander dat we streng moeten zijn voor Bella, maar een oplossing komt er niet. Eén keer heeft Chris gezegd dat als we echt samen verder willen, we wel een keer een goed gesprek moeten voeren. Want híj stelt me niet voor de keuze Bella of hij, maar Bella doet dat feitelijk wel. Ik vind dat een heel moeilijke keuze, maar mijn hart geeft me het antwoord: Bella doe ik nooit weg. Maar ik ben ook heel gek op Chris, ik wil graag uitzoeken of een gezamenlijke toekomst erin zit. Alleen gaat dat op deze manier niet lukken.
‘Wacht tot ze dood is’, zeggen sommige vrienden, niet degenen die van honden houden. Ik begrijp de opmerking, maar vind hem heel naar. Bella betekent heel erg veel voor mij, ik wíl helemaal niet wachten tot ze dood is want ik wil haar niet missen. Haar dood zou me juist heel erg verdrietig maken, het zou helemaal geen opluchting zijn. Toch weet ik ook dat het eerder niet mogelijk zal zijn iets met Chris op te bouwen. Alleen is Bella pas zes en ‘vuilnisbakkies’ als zij worden vaak best oud, vijftien jaar is niks bijzonders. Tegen die tijd is Chris afgehaakt, dat weet ik zeker. En ik vind ook dat ik hem niet zo lang aan het lijntje mag houden. Hij geeft duidelijk aan dat hij voor mij wil gaan en dan verdient hij ook een eerlijke kans. Maar Bella verdient óók die kans, dat verbond heb ik die dag in het asiel met haar gesloten en dat ga ik niet verbreken. Zij kan niet voor zichzelf beslissen en niet voor zichzelf zorgen. Chris kan dat wel. Dus hoe de cirkels in mijn hoofd ook rondgaan, ze komen altijd op hetzelfde punt uit. Ik sta nu nog niet voor die keuze, maar als hij komt, weet ik dat ik voor mijn hond kies. Ook al doet me dat pijn.”
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.