Rinske kwam erachter dat ze zwanger was van een drieling

20 maart 2024

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Rinske (41) die in 2018 ontdekte dat ze niet van één, maar drie baby’s in verwachting was.

Rinske: “Eén kindje en misschien ooit daarna nog één. Dat is hoe mijn man en ik onze toekomst voor ons zagen. Omdat zwanger worden op de natuurlijke manier niet lukte, probeerden we het in 2018 via IUI. (Hierbij worden zaadcellen via kunstmatige inseminatie direct in de baarmoeder geplaatst, red.) Helaas eindigde de vierde behandeling in een miskraam. Daarna was het opnieuw raak en nog voordat ik de eerste echo kreeg, hield ik al sterk rekening met een tweeling. Ook omdat er in de periode van de IUI-behandeling twee eitjes bij mij te zien waren. Het zou dus kunnen dat ze allebei bevrucht werden, maar dat kon pas duidelijk worden nadat het gelukt was. Gelukkig had ik al snel een positieve zwangerschapstest in handen. En ongeveer een week later volgde de eerste, vroege echo.”

Gesplitste eitjes

“Op die dag dacht ik ’s ochtends onder de douche opeens: wat als één van de twee eitjes zich gesplitst heeft? Dan zouden we drie kinderen krijgen. Omdat we alleen maar konden afwachten, besloot ik die gedachte even te parkeren. Eerst maar eens kijken wat er op de echo te zien was…”

Drie kloppende hartjes

“Daar lag ik dus. Samen met mijn man keek ik mee op het scherm, terwijl de echoscopist de echo maakte. Al snel zag ik verschillende rondjes, maar ik wist niet zo goed wat ze betekenden. Ondertussen werd de echoscopist steeds stiller. Ik was bang dat er iets mis was, totdat ze zei dat ze drie vruchtzakjes zag. Ze hadden alle drie een kloppend hartje, hoewel eentje iets minder fel klopte dan de andere twee.”

Risicovol

“In shock keken mijn man en ik naar de echoscopist. Drie baby’s?! Was mijn voorgevoel dan toch juist geweest? Eerlijk gezegd wist ik niet zo goed hoe ik moest reageren. Het kwam gewoon niet zo bij mij binnen. Ook omdat de echoscopist er direct bij zei dat een drielingzwangerschap erg risicovol is. Eén kindje was volgens haar zoals de natuur het bedoeld had. Twee kindjes waren een aanvaardbaar risico, maar drie, dat was een ander verhaal. Vandaar dat ze ons aanraadde om na te denken over het verwijderen van één van de vruchtzakjes.
We vroegen wat dat voor de overige twee zou betekenen. Hadden zij dan meer kans om te blijven leven? En wat betekende het voor mij als ik in plaats van drie zwanger was van twee kindjes?
Volgens de echoscopist ging het om een verschil van vijf procent. Zoveel meer kans hadden de andere twee embryo’s als we de groei van de derde zouden laten stoppen. Wat het verder voor mij betekende, was onbekend.”

Veel vragen

“Voor ons was dit genoeg om voor alle drie de kindjes te gaan. Dat daar veel risico’s aan verbonden waren, was dan maar zo. We konden het niet over ons hart verkrijgen om één van hen uit te sluiten. Bovendien overheerste er bij mijn man vooral veel blijdschap. Hij vond het geweldig dat we drie kinderen kregen, terwijl ik alleen maar kon denken: hoe gaat dit allemaal passen in mijn buik? En hoe moeten we dat doen met ons huis? We woonden in een appartement in Amsterdam. Daar hadden we helemaal niet genoeg plek om drie kinderen groot te brengen.”

Leven op z’n kop

“Terwijl mijn zwangerschap in het ziekenhuis goed gemonitord werd, leefden we van mijlpaal naar mijlpaal. Eerst de grens van twaalf weken, daarna de echo waarbij de geslachten bekend werden (twee meiden en een jongen), vervolgens de magische grens van 24 weken waardoor de kindjes buiten de buik in principe levensvatbaar waren, en ga zo maar door. In de tussentijd verruilden we Amsterdam voor Huizen waar we een eengezinswoning met tuin kochten. Ons hele leven stond op z’n kop, maar we waren echt supergelukkig. En het mooie was dat ik me mijn hele zwangerschap erg goed voelde.”

RS-virus

“Uiteindelijk werden de kinderen na een zwangerschap van 32 weken en 6 dagen op 26 december 2018 geboren. We waren direct verliefd op ze en noemden ze Bo, Daan en Madée. Om nog wat aan te sterken, moesten ze alle drie vijf weken in het ziekenhuis blijven. Daarna mochten ze mee naar huis. Dat was zo’n magisch moment. Eindelijk waren we met het hele gezin thuis. Helaas liepen ze een week daarna wel alle drie het RS-virus op. Hierdoor werden ze opnieuw opgenomen, maar tot onze grote opluchting knapten ze snel weer op.”

Eigen manier

“Inmiddels zijn Bo, Daan en Madée alweer vijf jaar. Ze zitten in groep twee en doen het hartstikke goed. Dat het thuis vaak druk is, zijn we niet anders gewend. We hebben het heel gezellig met z’n vijven en ik ben ontzettend trots op hoe ze zich alle drie op hun eigen manier ontwikkelen. Zo hebben ze allemaal hun eigen vriendjes en vriendinnetjes en vinden ze het heerlijk om lekker (buiten) te spelen.”

Trots en dankbaar

“Terugkijkend op de afgelopen jaren is het allemaal heel snel gegaan. Ik geef toe: vooral in de eerste jaren was de zorg voor de drieling soms echt heel zwaar (de peutertijd was bij ons keer drie), maar hoe ouder ze worden, hoe makkelijker het wordt. Ze worden echt steeds zelfstandiger en dat is erg leuk om te zien.
Daarnaast vind ik onze kinderen een enorme rijkdom. Met z’n drieën maakten ze ons gezin in één keer compleet. Daarom ben ik vooral heel dankbaar voor hoe alles verlopen is. Het moest gewoon zo zijn en ik zou niet weten wat ik zonder ze moet…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: @hippekiekfotografiebysjoeke

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.