Papa Jay van Een huis vol: ‘Daten met mij betekent daten met z’n zevenen’

14 januari 2020

Bijna 100.000 euro werd er opgehaald tijdens een doneeractie voor de alleenstaande vader Jay Lopez (36) en zijn vijf kinderen Talitha (14), Danilo (13), Jairo (11), Jordan (7) en Félice (6) uit Een huis vol. Dit veranderde zijn leven: “Het is een enorme verantwoordelijkheid om goed om te gaan met dit bedrag.”

Een huis vol

“Twee seizoenen lang speelden mijn kinderen en ik de hoofdrollen in het tv-programma Een huis vol van de KRO/NCRV. Dat was ontzettend leuk. Vooral omdat ik de kijker kon laten zien hoe het is om als alleenstaande vader de volledige zorg te hebben over vijf kinderen. En daarnaast nog zestien uur per week te werken als zelfstandig vloerenlegger. Er zijn niet zo veel vaders die dat doen. De alleenstaande vaders die ik ken, zorgen in elk geval vaak maar twee, hooguit drie dagen achter elkaar voor hun kroost. Bij mij lag en ligt dat dus net even anders.

Huwelijksaanzoeken

Ons verhaal heeft ook wel het een en ander losgemaakt. Ik kreeg 55 huwelijksaanzoeken, mensen sturen me berichtjes via Instagram met allerlei opvoedvragen en één kijker startte zelfs een doneeractie voor ons omdat we het niet breed hebben. Nog bijna dagelijks krijg ik vragen van kijkers die willen weten hoe het nu met ons gaat. Of ik al een vriendin heb en of we al weten wat we met het gedoneerde geld, in totaal 94.000 euro, gaan doen. Gezonde vragen waarop ik graag een antwoord had willen laten zien in Een huis vol. Helaas besloten de makers deze keer andere grote gezinnen te volgen. Ons gezin vonden ze inmiddels te bekend geworden. Jammer, maar het is niet anders.”

Liefde en reuring

“Mijn ex en ik hebben bewust gekozen voor een groot gezin. Vader worden was altijd een grote wens van me. Ik hou van kinderen, ze brengen liefde en reuring. Vanaf de geboorte van mijn oudste dochter Talitha hield ik me al veel bezig met mijn kinderen. Al hadden mijn ex en ik toen we nog samen waren de taken verdeeld. Onze jongste Félice was twee toen haar moeder aangaf dat ze niet meer met mij verder wilde. Dat vond ik moeilijk, maar haar besluit stond vast. In eerste instantie zouden we voor co-ouderschap gaan, maar uiteindelijk heeft ze de volledige zorg aan mij overgedragen. Zij is verdergegaan met haar leven en dat is vooral voor de kinderen af en toe lastig. Toch moeten we haar keuze accepteren en respecteren. In het begin was er nog wel contact, tegenwoordig maakt ze nauwelijks nog onderdeel uit van het leven van de kinderen.

‘Een vader en moeder in één’

Een vader en moeder in één zijn, was wennen voor mij. Vooral in het begin. Als een soort octopus probeerde ik de boel draaiende te houden en overal aan te denken. Mijn moeder die op Curaçao woont en met wie ik via Facetime een lifeline heb – zij is mijn google, mijn stuur en opvoedbijbel – zegt altijd tegen me: ‘Wat een vrouw kan, moet een man ook kunnen.’ Dus op een gegeven moment heb ik heel bewust de knop in mijn hoofd omgezet en besloten: ik ben er voor de kinderen. Altijd. Als er iets is, kunnen ze bij mij terecht. Ik stel me volledig in dienst van hen. Dat vertel ik hen ook regelmatig. Gaat niet, bestaat niet bij ons. Elke dag sta ik vroeg op, rond 5.15 uur, en zorg ik ervoor dat de jongsten douchen en ontbijten. Zij gaan vervolgens naar de voorschoolse opvang. De oudste twee gaan naar het middelbaar onderwijs en redden zichzelf al steeds meer. Ik werk vervolgens tot een uur of drie. ’s Middags kook ik, haal ik boodschappen, zorg ik dat het huishouden doorloopt, speel ik met de jongsten en begeleid ik de oudsten bij het huiswerk. ’s Avonds wordt er gesport en ben ik vooral taxichauffeur. Als de kinderen in bed liggen, dweil ik nog een vloer of strijk ik wat kleding. Mijn dagen zijn druk, elke minuut is gevuld. Maar heel eerlijk: ik zou niet anders willen.”

Lees ook: schippersvrouw Jantina heeft zeven kinderen: ‘Thuis is waar we samen zijn’

Inspiratie zijn

“Sinds de televisie-uitzendingen krijg ik berichten van mensen die me als voorbeeld zien. Alleenstaande moeders die bewondering hebben voor de manier waarop ik het doe. Vaders die toegeven dat ze aan één kind aandacht geven al moeilijk vinden. Voor hen wil ik een inspiratie zijn, ik wil ze helpen. Laatst vertelde een vader me dat hij elke week zijn negenjarige dochter een middag mocht meenemen om iets leuks te doen. Hij was een tijdje niet in haar leven geweest, maar had nu een omgangsregeling afgesproken met zijn ex. De eerste paar keren verliepen stroef. Het meisje zat constant op haar telefoon, appte met haar moeder en vriendinnen. De vader wist niet goed wat hij ermee aan moest. Ik stelde hem voor om de telefoon erbij te betrekken. Als je jouw dochter ziet, maak dan eerst samen een selfie. Laat haar merken dat ze belangrijk voor je is, dat je van haar houdt. En behandel haar als een prinses. Het werkte. Na een paar weken liet het meisje een zelfgemaakte collage aan foto’s zien van hun selfies, waar ze apetrots op was. Zelfs zijn ex had hem ermee gecomplimenteerd. Tegenwoordig maken ze nog altijd eerst een selfie, daarna gaat de telefoon aan de kant en praten en dollen ze met elkaar. Dat zijn dingen die me raken en trots maken.

Door Een huis vol lijkt het soms ook of ik er nog meer kinderen bij heb gekregen. Jonge fans bellen me via Instagram: ze willen ook een vader als ik en hier komen logeren. Of ze zitten met een huiswerkprobleempje of willen gewoon alleen een mop vertellen. Af en toe krijg ik ook serieuzere vragen. Of ze zitten ergens mee waarover ze niet durven praten met hun ouders. In zo’n geval adviseer ik altijd: schrijf het op. Vertel wat je op je hart hebt in een brief aan je ouders. Dat zeg ik overigens ook tegen mijn eigen kinderen als ze iets niet onder woorden kunnen of durven brengen.”

Gewoon uit liefde

“Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat het voor mij als alleenstaande vader van vijf met een volledige – ook financiële – verantwoordelijkheid over de kinderen moeilijk was om de eindjes aan elkaar te knopen. Ik voelde altijd een gezonde stress om rond te komen. Er moesten geen onverwachte dingen gebeuren, zoals een kapotte wasmachine of koelkast, want dan had ik een probleem. Toch lukte het me altijd met kunst- en vliegwerk om boodschappen te doen, de kinderen te laten sporten en ze af en toe iets leuks te geven.

Doordat we op televisie kwamen, kreeg ik al regelmatig hulp aangeboden van mensen die ons geld wilden geven of voor ons wilden koken, maar daar ben ik nooit op ingegaan. Ik dacht: waarom zou iemand me willen helpen? Daar wil diegene vast iets voor terug. Dat anderen je soms ook gewoon uit liefde, sympathie of bewondering willen helpen, besefte ik pas na de doneeractie van Koen Joosten. Begin dit jaar zat hij met zijn gezin Een huis vol te kijken en dacht hij: we gaan deze man helpen. Koen en ik kenden elkaar niet, hij was een wildvreemde voor me. En toch nam hij de moeite om financieel iets moois op poten te zetten voor mijn kinderen. In totaal doneerden ruim 7.000 mensen geld. Ongelofelijk. Ik realiseer me dat het geen loterij is die ik heb gewonnen. Al deze mensen hebben hard gewerkt voor het geld dat ze ons gezin nu gunnen. Uiteindelijk kwam er 94.000 euro binnen. Een deel daarvan ging naar de belasting, tien procent naar www.donaties.nl en de rest is voor mijn kinderen.
Ontzettend dankbaar ben ik daarvoor, maar het voelt ook dubbel. Want het is een enorme verantwoordelijkheid om goed om te gaan met dit bedrag. Ik had een nieuwe koelkast of televisie kunnen kopen, maar dat heb ik niet gedaan. Wel zijn er twee nieuwe fietsen gekocht voor Talitha en Danilo die op het voortgezet onderwijs zijn begonnen en heb ik het schoolgeld ervan betaald. In de toekomst kan ik met dit geld bruggen bouwen voor mijn kinderen, ze helpen hun dromen te verwezenlijken door bijvoorbeeld hun studie te betalen. Zelf koop ik overigens nog steeds mijn eten bij Aldi en Lidl, scoor ik kleding in de uitverkoop en eet ik vaak alleen maar brood met kaas. Niks mis mee.”

Niet klagen

“Ik word ook weleens aangesproken op straat. ‘Jay, ik ben alleenstaande moeder en mijn koelkast is leeg. Koop jij nu eten voor mij? Jij hebt geld.’ Ik probeer altijd liefdevol te reageren: ‘Waar kan ik je mee helpen? Ik vermoed dat we jouw problemen niet oplossen als ik honderd euro geef, of wel?’ Vaak krijg ik dan het echte verhaal te horen. Gescheiden, geen werk, een laag zelfbeeld. ‘Probeer aan jezelf te werken’, raad ik deze moeder aan. En klaag niet. Mijn moeder zegt altijd: ‘Als je klaagt, mis je de zegeningen. Wie alleen maar bezig is met datgene wat niet loopt, heeft geen oog meer voor de kansen die voorbijkomen.’ Ze heeft gelijk: als op de ene plek een deur sluit, gaat ergens anders altijd een raampje open. Je moet het alleen wel zíen. Dankbaar zijn. Meestal beurt zo’n gesprekje iemand op en zie ik die vrouwen met een glimlach doorlopen.
Ikzelf werk nog steeds even hard en ben er 24/7 voor mijn kinderen. Daar heeft dat gedoneerde geld niets aan veranderd. De oudsten zijn pubers en die bezorgen me dagelijks een ander soort hoofdpijn. Hun wereld wordt groter, ze gaan chillen met vrienden of vriendinnen en doen dingen stiekem. Prima. Van mij mogen ze veel, mits ze eerst thuiskomen en hun huiswerk maken. En natuurlijk probeer ik met een beetje humor voorzichtig te vragen naar hun wereld buiten ons gezin. Soms laten ze me toe, soms ook niet. De oudste twee geef ik sinds kort kleine taken thuis. Al wil ik bijvoorbeeld niet dat Talitha mij vervangt als opvoeder van haar kleinere broertjes en zusje. Die verantwoordelijkheid is voor mij. Zij moet lekker puberen en niet de moederrol op zich nemen. Anders is ze straks twintig en heeft ze een hele levensfase gemist. Dat is ongezond. Al zie ik echt wel dat vooral Félice af en toe een moeder mist. Toen ik haar vertelde over de donatie zei ze: ‘Ga je nu een nieuwe moeder voor ons kopen?’”

Nieuwe liefde

“Als ik had gewild, had ik na drie maanden een nieuwe liefde kunnen hebben. Maar ik wilde na het vertrek van mijn ex eerst bouwen aan stabiliteit en vertrouwen in ons gezin. Dat is er nu. De afgelopen maanden waren mijn ouders in Nederland, waardoor ik ineens wat meer tijd had voor mezelf. In die periode heb ik een leuke vrouw ontmoet. We zijn elkaar aan het leren kennen, maar dat is best gecompliceerd. Daten met mij betekent daten met z’n zevenen. Met z’n tweeën weggaan, is er helaas niet bij. Het is óf met z’n allen naar het winkelcentrum óf gewoon thuis gezellig spelletjes doen, koken en eten. Mijn vriendin, wiens naam ik voor mezelf houd, heeft geen kinderen. Dus de overgang naar een huis vol is heftig voor haar. Ze heeft ook echt wel even moeten nadenken of ze dit wel wilde. Begrijpelijk. Maar ze is er nog steeds. En we hebben het gezellig. Ik geef haar ook geen handleiding mee hoe ze met mijn kinderen moet omgaan. Ieder kind hier in huis heeft een ander karakter. Dat ontdekt ze vanzelf, door gewoon te zijn wie ze is. Ze woont nog niet bij ons hoor, we doen alles stapje voor stapje. Sowieso gaat alles langzamer dan bij twee mensen die alle tijd van de wereld voor elkaar hebben, maar dat is prima. Tot op heden zijn we blij en gelukkig met elkaar. En belangrijker nog: de kinderen zijn supergek op haar.”

Lees ook: papa Jay zorgt in zijn eentje voor zijn 5 kinderen