Canva1 2021 10 22t105557.562

Natacha (33) viel 50 kilo af na een maagverkleining: ‘Velen zien het als ‘de makkelijke weg”

Natacha (33) is getrouwd en heeft een dochter en een zoon. Ze viel in ruim twee jaar 50 kilo af.

Natacha: “Van jongs af aan was ik al te zwaar. Toen nog niet problematisch, bij de schoolarts kreeg ik alleen te horen dat ik een beetje uit moest kijken. Rond mijn negentiende werd ik in korte tijd veel dikker. Ik wilde afvallen, maar welk dieet ik ook volgde, de kilo’s vlogen er altijd weer aan. Niet zo gek ook: ik at enorme hoeveelheden in één keer. Zo bunkerde ik tijdens de lunch in een halfuurtje tijd moeiteloos twee grote broodjes, twee boterkoeken en een chocoladereep weg. Dat bleef zo in de jaren die volgden, eten was voor mij de enige manier om even los te komen van mijn depressieve buien. Helemaal toen ik alleen kwam te staan. Ik zorgde in mijn eentje voor mijn toen vierjarige dochter, kwam uit een ongezonde relatie en werkte 44 uur per week in een bakkerij om mijn hoofd boven water te houden. Door die enorme eetbuien voelde ik me heel even gelukkig. Maar ja, daarna belandde ik weer in de put en zocht ik vervolgens opnieuw troost in eten. Kortom: een vicieuze cirkel waar ik met geen mogelijkheid meer uitkwam.”

Meer zelfvertrouwen

“Ik rekende nergens op, maar een paar jaar later leerde ik mijn huidige partner kennen via Tinder. Ik woog toen al ver boven de honderd kilo, maar hij gaf me vanaf het eerste moment het gevoel dat ik prachtig was. Nog nooit heeft hij ook maar met één woord gerept over mijn gewicht, hij vond het vooral belangrijk dat ík me goed voelde. Na ons eerste afspraakje wist ik meteen: met hem kan ik alles aan. Mijn zelfvertrouwen groeide, we gingen samenwonen en niet veel later werden we ouders van een prachtige zoon.”

Geen alarmbelletje

“Mentaal maakte ik in die tijd een enorme groei door, maar doordat ik zo zwaar was, had ik wel veel last van lichamelijke klachten. Zo kon ik nog geen tien minuten wandelen of mijn dijen schuurden tot bloedens toe tegen elkaar. Ik had non-stop pijn aan mijn voeten, enkels, heupen en knieën en de trap opgaan was een ramp. Toch ging er in die tijd geen alarmbelletje rinkelen: ik was die kwalen immers al gewend en had zo langzamerhand maniertjes gevonden om ermee om te gaan.
Tot ik in juli 2018 116 kilo woog, erg ziek werd en mijn bloed onderzocht moest worden. De uitslag? Een schrikbarend hoog cholesterol én de diagnose pre-diabetes. Ik was een tachtigjarige in het lichaam van een dertiger. Toen zakte de grond onder m’n voeten weg, want ik realiseerde me dat ik niet alleen mezelf, maar ook mijn kinderen tekort had gedaan door mijn overgewicht. Als ik met mijn dochter naar de speeltuin ging, keek ik altijd toe vanaf de zijlijn. Meespelen kon ik niet. Ik was constant moe, had pijn of schaamde me voor andere moeders. En vroeg mijn dochter of ik mee wilde doen, dan verzon ik altijd smoesjes. Zelf zag ze overigens niet dat ik dik was, want als ik een slechte dag had, knuffelde ze me en vertelde ze hoe mooi ze me vond. Toen ze van een vriendinnetje op school hoorde ‘dat ze een dikke moeder had’, kwam ze in tranen thuis. Ze snapte er niets van.”

Maagverkleining

“Het roer moest om, dat was duidelijk. Maar het lukte me maar niet om op eigen kracht gewicht kwijt te raken. Een maagverkleining was voor mij altijd een no-gozone, want waarom laat je in jezelf snijden als je gezond bent? Maar na keer op keer die teleurstelling als ik op de weegschaal stond én een goed gesprek met mijn psycholoog, besloot ik er toch voor te gaan. Zij leerde me dat ik hulp mág aanvaarden. Iets wat mij eerder nooit lukte omdat ik vond dat ik die hulp niet verdiende. ‘Ik heb dit mezelf toch aangedaan?’ zei ik dan. Door haar zag ik in dat obesitas een ziekte is. Een eetverslaving. En ik wilde er alles aan doen om daarvan af te komen. Ik zag de maagverkleining als een kans, die ik met beide handen moest grijpen. Ik gunde mezelf vier weken om bij te komen van de operatie en daarna ging ik sporten.

Sporten bleek niet alleen fysiek, maar vooral mentaal een hele stap. Door mijn gewicht voelde ik me enorm bekeken en was ik vreselijk onzeker in de sportschool. Ik zat daar zó niet op mijn plek, maar dwong mezelf toch om die apparaten te gebruiken. Vaak zette ik mijn bril af om zo de blikken van anderen niet te kunnen zien en mijn wereldje klein te maken. Ook de begeleiding van een personal trainer hielp me om mijn gedachten te verzetten. En na een paar keer met forse tegenzin de sportschool in te zijn gegaan, besefte ik dat iedereen daar is om aan zichzelf te werken. Ze zijn er niet om je uit te lachen of aan te staren, want ook zij willen hun doelen bereiken. Vanaf toen ging de knop om en wist ik: ik hoor hier, net als die krachtpatsers die bij de gewichten staan. Ook al woog ik nog steeds meer dan honderd kilo.”

De makkelijke weg

“Velen zien een maagverkleining als ‘de makkelijke weg’. Er zijn zelfs mensen die zichzelf in een jaar tijd helemaal vol eten voor een hoog BMI, om zo in aanmerking te komen voor de behandeling. Ik vind dat gestoord. Helemaal omdat ik uit ervaring kan zeggen dat zo’n ingreep allesbehalve makkelijk is. Je hele leven verandert erna. Door je verslaving snakt je lichaam naar eten, maar als je daaraan toegeeft, heb je een probleem. Na een maag-verkleining kun je maar heel weinig eten verdragen. Als ik te veel at, voelde ik het letterlijk vastzitten in mijn keel, alsof er een steen op mijn borst lag. Ik kreeg hartkloppingen, werd misselijk en begon te zweten. Het leek wel of ik een marathon had gelopen, zo moe was ik. Natuurlijk is het de bedoeling dat je minder gaat eten, maar dat is wel loodzwaar als snacken altijd je verslaving is geweest.
Gelukkig vond ik al heel snel een nieuwe ‘verslaving’ in sporten. En nu, dik twee jaar en vijftig verloren kilo’s later, kan ik zelfs met trots zeggen dat ik met m’n bedrijf Transform with Tacha mijn brood verdien als personal trainer en coach. Ik leer andere vrouwen hoe ze fit kunnen worden en kunnen genieten van work-outs. En door mijn verhaal te vertellen, hoop ik mensen met overgewicht te laten zien dat er hoop is.”

Afvalreis

“Sporten en voeding zijn mijn passies geworden, maar toch zijn niet alleen die punten belangrijk om op gewicht te komen en te blijven: je mindset is de sleutel tot succes. Tijdens mijn afvalreis ben ik erachter gekomen dat je lief moet zijn voor jezelf. Dat je jezelf niet moet vergelijken met anderen en je eigen traject moet volgen, want alle lichamen zijn anders. En het belangrijkste inzicht: geluk hangt niet af van je gewicht. Als je zegt ‘zodra ik dít weeg, ben ik gelukkig’, houd je jezelf voor de gek. Je ziet namelijk dan altijd wel weer een ander minpunt aan jezelf : loshangend vel bijvoorbeeld, of putjes in je benen. Ik heb geleerd dat ik juist op het positieve moet focussen. En dat consistent blijven belangrijker is dan alles perfect te willen doen. Als je jezelf nooit een snoepje gunt en vervolgens toch naar dat snoepje grijpt, ervaar je sneller het gevoel van falen – dat houdt geen mens vol. Ik leef daarom volgens de 80/20-regel: tachtig procent van de tijd ben ik strikt, twintig procent van de tijd geef ik mezelf de ruimte om een snoepje te nemen of een training te skippen. Door op deze manier te denken, heb ik nooit meer een terugval.”

Hulpmiddel

“Nu ik terugkijk op mijn proces, ben ik trotser dan ooit. Maar ik wil niet zeggen dat een maagverkleining dé oplossing is. Ik roep altijd: als je het zonder kunt, doe het alsjeblieft zonder. Ik kan een succesverhaal vertellen, maar er zijn ook verhalen van mensen van wie de galblaas verwijderd moest worden, die knopen krijgen in hun darmen of kampen met zwaar vitaminetekort. Het eerste jaar na de operatie wordt het honeymoon-jaar genoemd en dat is niet voor niets. Dan doet de maagverkleining het werk voor jou, omdat je fysiek simpelweg niet genoeg kunt eten. Je eet eerst vloeibaar, daarna babyvoeding, vervolgens pureer je alles en dan pas bouw je rustig op naar normale voeding. Maar na dat jaar zet je maag weer uit en als je je levensstijl dan niet aanpast, ben je zo weer terug bij af. Zie het daarom niet als de easy way out, maar als een hulpmiddel. Want het grote werk moet je toch echt zelf doen.”