Na vier miskramen wilde Ellen haar kinderwens bijna opgeven: ‘Alles draaide om de baby die maar niet kwam’

Ellen (39) wil jarenlang een ding: moeder worden. Als dat niet lukt, komt haar relatie onder druk te staan. De reis die ze met haar man door Amerika maakt, verandert veel. “Ik blijf Hope zien als een wonder.

Ellen: “Willem en ik hebben best een zware tijd achter de rug. We hebben zes jaar lang tevergeefs geprobeerd zwanger te raken. Na de vierde miskraam was het voor mij klaar. Het had zo’n impact op mijn leven, dat ik het niet meer kon opbrengen met onze wens door te gaan. Ik wilde het parkeren, van me af zetten. Ik kon geen hoop meer koesteren, was alleen maar bang. Dus weg met de vruchtbaarheidsapps en de ovulatietesten. Ik wilde niet meer voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis voor een onderzoek. Ik had meer gynaecologen gezien dan goed is voor een mens. Er werden bij ons allebei geen afwijkingen gevonden. We hoorden tot het percentage mensen bij wie het om onduidelijke reden gewoon niet wil lukken, zeiden de artsen. Als je al zo lang bezig bent met zwanger worden, verandert er iets in je relatie. Seks is niet langer iets wat je doet om je liefde naar elkaar te uiten, je doet het omdat je zo snel mogelijk weer zwanger wilt zijn. Ik heb Willem meerdere keren op zijn werk gebeld om te melden dat ik een eisprong had. Dan kwam hij zo snel mogelijk met een smoesje naar huis om zijn bijdrage aan onze wens te leveren. Nee, dat had niets meer met romantiek te maken. Ik zei het ook weleens tegen hem: ‘Als ik zwanger raak, kunnen we niet zeggen dat het een liefdesbaby is. Een ‘project’ zou een betere omschrijving zijn.’”

Nieuwe plannen maken

“Onze kinderwens had niet alleen invloed op ons seksleven, ook op de rest van de relatie. Er stond altijd een roze olifant in de kamer. Ook voor vrienden en familie was het lastig. Ik kon er maar moeilijk over praten; had heel veel verdriet. Willem had het gevoel dat hij faalde als man. Ik denk dat we allebei dat gevoel van falen wel hadden. Je kunt er niet bij dat om je heen iedereen kinderen krijgt en dat het jou niet lukt. Dat voelt zo oneerlijk. Na elke miskraam werd het verdriet erger. Na mijn laatste miskraam ben ik zelfs vijf maanden thuisgebleven van mijn werk. Ik kon niet meer, was op van verdriet. Onze relatie raakte in een sleur. Alles draaide om de baby die maar niet kwam. We zagen elkaar niet meer staan, leek wel. Toen we besloten onze wens te parkeren, gingen we nadenken over een andere invulling van ons leven. Willem stelde voor een hond te nemen, maar daar voelde ik niets voor. We werkten allebei, wat had zo’n dier daar nou aan? ‘Ik wil reizen, met jou’, zei ik. We gingen elk jaar samen op vakantie, maar heel erg spectaculair waren onze reizen niet. Het was óf een camping in Frankrijk óf een camping in Italië. En tussendoor maakten we wat stedentrips. Daar genoten we enorm van, maar ik wilde altijd al een rondreis door Amerika maken. Willem en ik hadden het daar samen ook al over gehad, maar we kwamen er niet aan toe, omdat ik niet met een mogelijk dikke buik op pad wilde. We hebben zo veel gelaten met de woorden: ‘Maar stel dat jij dan zwanger bent…’ Nu zouden we ons niet laten tegenhouden. We stippelden een fantastische reis uit. Vijf weken lang zouden we de highlights van The States aandoen. Dat vooruitzicht deed me goed.”

Huilen van opluchting

“Vanaf het moment dat we samen in het vliegtuig stapten, lieten we onze zorgen achter, leek wel. We hebben een groot deel van de vlucht elkaars hand vastgehouden, zo gelukkig waren we. De reis was in één woord fantastisch. We vielen van de ene verbazing in de andere. Amerika is zo ontzettend groot en de natuurparken die we bezochten, zijn zo verschrikkelijk mooi. Je voelt je daar als mens heel klein. We bezochten pretparken, aten elke avond ‘typisch Amerikaans’ en liepen avonden samen langs het strand om te genieten van de zonsondergang en de dolfijnen.  ‘Als er nooit kinderen komen en we vullen ons leven in met dit soort mooie reizen, zou ik daar vrede mee kunnen hebben’, zei ik op een avond. Meteen daarna moest ik erg huilen. Ik huilde van opluchting. Voor het eerst drong tot me door dat ik ook zonder kinderen gelukkig zou kunnen zijn. Met Willem. Ik hou zo veel van hem! We hebben veel gepraat samen. Over alles wat we de afgelopen jaren hadden meegemaakt, maar ook over hoe we de toekomst zagen. Ik was even bang dat het vuur tussen ons voorgoed was gedoofd, maar niets bleek minder waar. In Amerika werd ik opnieuw verliefd op mijn vriend. En hij op mij.”

Prachtige ring

“We zijn drie dagen in Las Vegas geweest. Daar moet je een keer geweest zijn; het is zo’n gekkenhuis, een compleet andere wereld! Je ziet er mensen duizenden dollars vergokken en je ziet stelletjes die ‘even snel trouwen’ in een white chapel. We hebben onze ogen uitgekeken.  De laatste dagen brachten we door aan de kust. Ik vond het moeilijk afscheid te nemen van dat geweldige land, maar het vooruitzicht dat we snel zouden terugkomen, stelde me gerust.  We hadden een fl esje wijn gekocht en zaten samen op het strand te kletsen, toen Willem zich ineens naar me toedraaide. Hij pakte mijn hand en begon, zichtbaar gespannen, te vertellen hoe belangrijk ik voor hem was. Hoeveel respect hij had voor de manier waarop ik met mijn miskramen omging. Hoeveel pijn het hem deed dat ik misschien geen moeder zou worden, terwijl hij het vermoeden had dat die rol me geweldig zou staan. De tranen rolden inmiddels over mijn wangen. Hij ging door met zijn verhaal en zei dat hij mij nooit kwijt wilde. En toen viste hij uit zijn broekzak een prachtige ring. Tot dat moment had ik niet in de gaten wat hij van plan was. Ik was zo overrompeld, dat ik geen antwoord gaf op de vraag of ik met hem wilde trouwen. Ik kon alleen maar in zijn armen huilen. Pas toen hij het een tweede keer vroeg, riep ik volmondig: ‘JA!’”

Toch maar testen

“Het was de perfecte afsluiting van een perfecte vakantie, dachten we. Niets zou dit meer kunnen overtreffen; ik kon niet wachten het mijn familie te vertellen. De volgende dag vlogen we terug naar Nederland, waar ik iedereen vol trots mijn ring liet zien. Een week na terugkomst werd ik ziek. Ik was doodmoe en moest de hele dag overgeven.  ‘Je bent toch niet zwanger?’ vroeg Willem. Ik had daar ook al even aan gedacht, maar achtte die kans zo klein, dat ik het van tafel veegde. We hadden geen voorbehoedsmiddel gebruikt, maar ook geen seconde ‘het perfecte moment’ in de gaten gehouden. En we hadden het wel een paar keer gedaan, maar zeker niet elke dag. Ik had vast buikgriep. Ik wilde, denk ik, onbewust de teleurstelling niet nog eens aan. Maar toen het overgeven aanhield, haalde ik toch een test. Het was niet te missen; twee dikke strepen. Ik kon niet blij zijn, ik was alleen maar bang. Ik zou vast wéér een miskraam krijgen. Maar ik bleef misselijk, mijn buik begon te groeien en we zagen een hartje kloppen op de echo. Ik passeerde zelfs de magische twaalfwekengrens. Alle tests die we lieten uitvoeren, kwamen positief terug: ik was zwanger en de baby leek gezond. Onze dochter Hope is inmiddels anderhalf en nog steeds zie ik haar als een wonder. Dat we haar uitgerekend hebben ‘gemaakt’ op het moment dat Willem en ik elkaar weer hadden gevonden, maakt me nog steeds emotioneel. Dit jaar gaan we weer naar Amerika, maar dan met z’n drietjes. Het huwelijk hebben we uitgesteld, dat komt nog wel. Voor mij is dit meisje de kers op de taart, de bekroning van onze relatie.”

Lees ook: Cynthia: ‘Twee weken voor onze bruiloft ontdekte ik zijn bedrog’


Lees Vriendin digitaal

Nu vanaf €0,99

Naar de digitale kiosk

042020 Digitaallezen Hp

Nu we zoveel mogelijk binnen moeten blijven, kun je Vriendin ook digitaal lezen. Bestel ‘m hier.