Michelle: ‘Mijn kinderen willen niets meer met mij te maken hebben’

Michelle (45) heeft haar kinderen Timo (16) en Joy (15) al ruim twee jaar niet gezien. “Het voelt als de ultieme afwijzing dat mijn kinderen geen contact met me willen.”

Dochter

Michelle: “Van de week kwam ik mijn dochter tegen op het station. Wat zag ze er ineens volwassen uit, met haar lange haar en hoge hakken. Het liefst wilde ik op haar af stappen om te vragen hoe het met haar ging, maar ik deed het niet. Ze keek de andere kant op en stapte vervolgens helemaal achter in de trein in. Het was niet de eerste keer dat ik haar zag en niks kon doen, maar ik betwijfel of ik er ooit aan zal wennen. Ik genoot er juist altijd zo van de kinderen om me heen te hebben. Samen uitstapjes maken, een film kijken of een boekje voorlezen. Ik was actief op hun school en ging mee met schoolreisjes. Maar mijn relatie met hun vader werd steeds killer en afstandelijker. Vreselijk om mijn kinderen dit als voorbeeld van een relatie te geven. Ze waren pas zes en zeven en ik wilde niets liever dan dat ze zouden opgroeien in een warm, liefdevol gezin. Maar ik besefte dat dit niet zou lukken als mijn man en ik bij elkaar bleven. In eerste instantie schrok hij van mijn beslissing om een punt achter onze relatie te zetten, maar amper een dag later vond hij het wel best.”

Verdrietig en verwarrend

“We kozen voor co-ouderschap, waarbij de kinderen de ene week bij mij en de andere week bij hem zouden wonen. Maar van begin af aan liep dat niet lekker. Zo wilde mijn ex niet dat de kinderen de spullen die ze van hem kregen, meenamen naar mijn huis. En dus hadden ze ieder twee fietsen, twee paar skeelers en een dubbele garderobe. Alsof ze in twee verschillende werelden leefden. En als de kinderen bij hem waren, mocht ik geen contact met ze opnemen en verbood hij ze om bij me langs te gaan. Heel verdrietig en verwarrend voor ze. Het is toch logisch dat ze daar behoefte aan hebben, ze hebben tenslotte twee ouders van wie ze houden. De problemen begonnen pas echt toen de kinderen in de puberteit kwamen. Ik vond het belangrijk dat ze zich aan bepaalde afspraken hielden. Op tijd thuiskomen bijvoorbeeld, maar ook de vaatwasser uitruimen of de hond uitlaten.

Daar hadden ze niet altijd zin in en ze ontdekten al snel dat ze de regels makkelijk konden omzeilen door op zo’n moment naar hun vader te gaan. Tja, kinderen maken zich in hun puberteit nou eenmaal los van hun ouders door zich af te zetten. Normaal gesproken vorm je als ouders één front, maar mijn ex ging juist achter de kinderen staan. Daarmee ondermijnde hij mijn gezag en ontnam hij me alle mogelijkheid de kinderen goed op te voeden. Hij begon me zwart te maken en de kinderen werden hierdoor zo negatief beïnvloed dat ze zich steeds respectlozer gingen gedragen. Ze werden brutaal en zeiden lelijke dingen tegen me.”

Lees ook: Linda: ‘Dankzij mijn vriend heb ik weer contact met mijn moeder’

Paniekaanval

“Achteraf gezien heb ik hier niet goed op gereageerd. Als ze niet luisterden, begon ik uit machteloosheid tegen ze te schreeuwen. Ik probeerde er met mijn ex over te praten, maar die vond dat ik het zelf maar moest oplossen. Maar ik kon me onmogelijk verdedigen tegen de vervelende opmerkingen die hij achter mijn rug om over mij maakte. Twee jaar geleden ging het helemaal mis. Nadat Joy voor de zoveelste keer te laat was, moest ze van mij voor straf de volgende dag direct na school naar huis komen en mocht ze niet afspreken met haar vriendinnen. ‘Dan ga ik naar papa’, riep ze. Maar deze keer vond ik dat écht niet goed, wat ik ook tegen haar zei. Hierop ging ze boos naar haar kamer, waar ze haar vader sms’te.

Die stond even later voor de deur om de kinderen te halen. Ik legde de situatie uit en vertelde dat Joy op deze manier onder haar straf uit probeerde te komen. Mijn verhaal interesseerde hem niet. Hij vond dat ik het probleem niet goed aanpakte en zou niet weggaan zonder de kinderen. Pontificaal bleef hij in de deuropening staan en hoewel ik rustig probeerde te blijven, liep het al snel uit de hand. Zijn aanwezigheid voelde zo bedreigend, dat ik uiteindelijk de politie heb gebeld. Tegen de tijd dat die er was, waren de gemoederen behoorlijk hoog opgelopen. Ik had een paniekaanval en ook de kinderen waren volledig overstuur. Eigenlijk bleef alleen mijn ex kalm. Best begrijpelijk dus dat de wijkagent voorstelde de kinderen met hun vader mee te laten gaan. Dat leek mij op dat moment ook het beste.”

Vijandig

“Het liefst wilde ik alles zo snel mogelijk met de kinderen uitpraten, maar omdat de situatie zo gespannen was, leek het me beter niet meteen bij ze voor de deur te staan. Omdat ik toch iets van me wilde laten horen, stuurde ik de volgende dag een sms, waarin ik schreef dat ik van ze hield en hoopte ze snel te zien. Tot mijn verbijstering kreeg ik een sms terug met de mededeling dat ze nooit meer bij me terugkwamen. Zelfs Timo, die in eerste instantie vond dat het Joy’s eigen schuld was dat ze straf kreeg, wilde me niet zien. Dit had ik absoluut niet zien aankomen. Ik troostte me met de gedachte dat de kinderen uit boosheid reageerden en waarschijnlijk wat meer tijd nodig hadden. Ik dacht dat ze aan het eind van de week, op het normale ‘wisselmoment’, wel zouden komen. Helaas. Toen ik ze wilde bellen, bleken ze allebei een nieuw telefoonnummer te hebben. Mijn wereld stortte in. Ik kon alleen nog maar huilen. Ik begreep er niets van, want los van de puberperikelen hadden we een hechte band. De kinderen kropen regelmatig ’s ochtends bij me in bed en de avond voor de uitbarsting had ik nog met Joy op de bank zitten knuffelen. Ze konden zich nu toch niet opeens tegen me gekeerd hebben? Inmiddels weet ik dat het heel vaak voorkomt dat één van de ouders de kinderen na een scheiding zo indoctrineert, dat ze echt geloven dat de andere ouder een slecht mens is. Ze denken dat diegene hen kwaad wil doen en gaan zich vijandig gedragen. Soms gaat dit zo ver dat kinderen de ouder volledig uit hun leven bannen. Ouderverstoting heet dit, en er is vrij weinig aan te doen. Want ik heb echt van alles geprobeerd om weer in contact te komen met mijn kinderen. Ik ben bij ze langs gegaan, heb de huisarts en de schoolarts ingeschakeld en het probleem aan hen voorgelegd, maar niets hielp…”

Afschuwelijke verwijten

“Uiteindelijk heb ik een kort geding aangespannen. De rechter vond ook dat het contact tussen mij en mijn kinderen hersteld moest worden en stuurde mijn ex en mij naar gespreksbegeleiding. Helaas liep dat na een paar gesprekken al spaak. Zelfs de mediator constateerde dat mijn ex geen respect voor mij kon opbrengen. Ik kreeg van hem enkel verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Zo zou ik geen goede moeder zijn en mijn kinderen zouden buikpijn hebben gehad als ze naar mij toe moesten. Afschuwelijk om te horen. Ik ben niet perfect en heb zeker fouten gemaakt, maar ik weet dat ik geen slechte moeder ben. Maar het was mijn woord tegen dat van hen, want de kinderen bevestigden het verhaal van mijn ex. Ze bleven volhouden dat ze me niet meer wilden zien, en na verschillende rechtszaken kon ik niet anders dan me daarbij neerleggen. Ik heb alles gedaan wat in mijn macht lag en hoewel ik ze dolgraag wil zien, moet ik respecteren dat dit voor mijn kinderen de manier is om ermee om te gaan.

Maar makkelijk is het niet. Ik vind het belangrijk dat kinderen contact hebben met beide ouders en de bijbehorende familie. Ze hebben namelijk ook geen enkel contact meer met mijn ouders en zussen. Door ons uit hun leven te weren missen ze de helft van hun identiteit en ik ben bang dat ze daar later psychische problemen door zullen krijgen. Helaas doet de jeugdhulpverlening niets. Als ze constateren dat het ‘goed’ gaat met de kinderen, laten ze het daarbij. Maar hoe weten ze of het daadwerkelijk goed gaat? Als verstoten ouder heb je niets meer te zeggen. Dat neem ik de instanties kwalijk. Alle rechters die zich over mijn zaak hebben gebogen, oordeelden dat er bemiddeling tussen mij en mijn kinderen moest plaatsvinden. Maar omdat mijn kinderen ouder zijn dan twaalf en ze dus zelf inspraak hebben, kan dit alleen maar op vrijwillige basis. Ik kan het niet afdwingen. Boos ben ik niet op mijn kinderen, want ik weet dat zij ook slachtoffer zijn. Ze zijn van begin af aan gehersenspoeld door hun vader.”

Stevig knuffelen

“Toch voel ik die boosheid af en toe best wel. Ik kom mijn kinderen soms tegen en die momenten zijn erg ongemakkelijk. In het begin deden ze heel vijandig en scholden ze me uit. Dat voelde als een dolksteek in mijn hart. Nu negeren ze me. Eerlijk gezegd weet ik niet wat erger is. Zolang ze schelden, zit er tenminste nog gevoel, want haat ligt dicht bij liefde. Nu denk ik weleens dat het ze niets meer doet. Het liefst zou ik op ze af stappen en ze stevig knuffelen, maar tegelijkertijd wil ik ze ook zeggen dat ze normaal moeten doen. Ik ben wel hun moeder! Maar het kan allebei niet, dus groet ik ze vriendelijk, ook al weet ik dat ik geen antwoord krijg. Ik houd me groot tot ik thuis ben, dan komen de tranen. Ik weet weinig meer van hun leven en soms vind ik het zelfs moeilijk om ze te herkennen op straat. Kinderen van deze leeftijd veranderen zo snel.

Het is een soort rouwproces waar ik doorheen ga, met dit verschil dat ik het nooit echt zal kunnen afsluiten, omdat mijn kinderen nog ergens rondlopen. Ik heb zelfs na verloop van tijd, met pijn in mijn hart, hun kamers opgeruimd. Ik denk niet dat ze daar ooit nog zullen slapen. Ook heb ik op een gegeven moment hun foto’s van de muur gehaald, het was te pijnlijk om steeds met hen geconfronteerd te worden. Het voelt heel alleen en ik mis hun aanwezigheid elke dag. Dat ik hun moeder niet meer mag zijn, is de ultieme afwijzing en ik weet niet of ik daar ooit echt overheen kom. Er zijn tijden geweest dat ik niet verder wilde leven, totdat ik me realiseerde dat ik nog altijd verantwoordelijk voor ze ben. Mijn kinderen willen me nu niet zien, maar later misschien wel, en dan moet ik er natuurlijk wel zijn. Dus ben ik verdergegaan met mijn leven. Ik werk weer, doe leuke dingen met vrienden, geniet van mijn huisdieren. Maar bij alles wat ik doe, voel ik een gat in mijn hart. Dat zal daar blijven zitten tot we weer contact hebben.”

Lees ook: Anita: ‘Ik steel om mijn kinderen iets extra’s te kunnen geven’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.