Melissa is transgender: ‘Mijn vrouw maakte het gelukkig niets uit’

3 november 2022

Ze groeide op als jongen. Maar naarmate Melissa (56) ouder werd, voelde ze zich dusdanig niet meer thuis in haar lichaam dat ze enkele zelfmoordpogingen ondernam. Erover praten lukte niet. Tot enkele jaren geleden, toen ze besloot als zichzelf te gaan leven. Melissa zit inmiddels in transitie en ondergaat volgend jaar haar geslachtsoperatie. ,,Ik ben zeventig procent van mijn vrienden kwijtgeraakt.’’

Melissa: ‘Waarom ik aan dit interview meewerk? Omdat transgenders nog steeds niet helemaal worden geaccepteerd. Het is al veel beter dan vroeger, maar in mijn ogen heerst er nog steeds een taboe op dit onderwerp. Misschien kan ik met mijn verhaal andere mensen helpen die ook voor zo’n keuze staan.

‘Ik kon er niet over praten’

Ik groeide op als Marco. Kijk ik terug op mijn jeugd, dan was die qua gezinssituatie helemaal niet slecht. Ik kon alleen nooit mezelf zijn, paste me altijd aan en werd natuurlijk gewoon gezien als jongen. Maar zo voelde ik me niet. Dat ik liever een vrouw ben dan een man, weet ik al vanaf mijn twaalfde. Lang, ja. Maar je moet je ook bedenken dat we veertig jaar geleden in een compleet andere tijd leefden. Transgender zijn, in het verkeerde lichaam zitten, het was destijds nog helemaal geen ding. Daarom kon ik er lange tijd ook niet over praten. Terugkijkend heb ik eigenlijk een groot deel van mijn leven gewoon weggestopt. Ik was vooral erg depressief en probeerde er zelfs een paar keer een einde aan te maken. Gelukkig is dat niet gelukt, maar ik begrijp heel goed dat mensen tot zo’n daad komen.

Grote wens

Mijn vrouw, ik val dus op vrouwen, ontmoette ik via haar ex. Hij was een goede vriend van mij en we zagen elkaar geregeld. Toen die relatie stukliep, zagen zij en ik elkaar steeds vaker. Maar een relatie? Dat durfde ik niet, het was immers de ex van mijn beste vriend. Zoiets doe je niet. Totdat hij zei: ‘Hebben jullie nog steeds niks?’ Toen ik aangaf mijn mijn beste vriend niet te willen kwetsen, reageerde hij heel tof: ‘Liever jij dan iemand anders’. Inmiddels zijn we al negentien jaar getrouwd en hebben een zoon en dochter. Eind augustus hebben we onze geloften trouwens opnieuw afgelegd. Dat was mijn grote wens: trouwen als mezelf, als vrouw. Het was een prachtige dag.

Einde huwelijk

Toegeven dat ik in een verkeerd lichaam ben geboren, is niet zomaar iets. Bijna mijn hele leven heb ik er niet over gepraat, tot negen jaar geleden. Nú ga ik als mezelf leven, dacht ik. De naam Melissa had ik voor mezelf al aangenomen, maar toch duurde het nog een jaar of zes voordat ik er echt mee naar buiten kwam. In de tussentijd was ik vaak op het strand te vinden. Dan kleedde ik me in de weg ernaartoe om, om vervolgens als vrouw een strandwandeling te maken. Op die momenten voelde ik me volledig vrij. Op weg naar huis trok ik me gewone kleding dan weer aan en was ik weer Marco. De eerste aan wie ik mijn geheim vertelde was een goede vriendin. Die zei direct: ‘Je moet het aan je vrouw vertellen’. Maar in mijn hoofd betekende dat einde huwelijk. Mijn vrouw wist wel dat ik me prettig voelde in vrouwenkleding, maar ze dacht dat dat meer op een drag queen-achtige manier was. Ze heeft er verder ook nooit echt naar gevraagd. Tot die ene dag.

‘Nog heel vaak Marco’

Ik weet nog goed hoe zenuwachtig ik was. Nadat het hoge woord eruit was, was ze eerst een hele tijd stil. Later zei ze: ‘Ik wist het, je hebt altijd al van vrouwenkleding gehouden’. Ze reageerde echt geweldig. Zelf is ze haar leven lang al biseksueel, dus het maakte haar niets uit. Na mijn vrouw ben ik het aan meer mensen gaan vertellen. Het begon met heel goede vrienden, ook zij reageerden fantastisch. Daarna ben ik met mijn moeder langs mijn zus gereden. Nadat we met z’n allen op de bank plaatsnamen, vertelde ik hen dat ik al vanaf mijn twaalfde in het verkeerde lichaam zit. De eerste reactie van mijn zus was: ‘Had je dat niet eerder kunnen vertellen? Dan hadden we gezellig samen kunnen winkelen’. Haha, zo lief. Mijn moeder is vorig jaar tachtig geworden, dus ze is van een heel andere generatie. Maar ze respecteert en accepteert het, alleen noemt ze me nog heel vaak Marco. Maar van haar kan ik het hebben. Ze kent me immers niet anders. Mijn vader is helaas overleden, dus hij heeft dit niet meer kunnen meemaken.

Vrienden verloren

Direct na mijn openbaring ben ik me ook als vrouw gaan kleden en gedragen. Dat voelde onbeschrijflijk, het was in één woord fantastisch. Eindelijk was ik bevrijd, kon ik mezelf zijn. Ik wilde het wel van de daken schreeuwen, haha. Toch zit er ook een keerzijde aan dit verhaal. Ik ben namelijk ongeveer zeventig procent van mijn vrienden kwijtgeraakt. Ze kunnen er niet mee omgaan, begrijpen het niet. Een van hen zei: ‘Ik vind zit zó moeilijk, je staat nog steeds als Marco in mijn telefoon’. Toen dacht ik: als je daar nu eens mee begint, met mijn naam te veranderen. Dan ga je er wellicht een keer aan wennen. Een andere goede vriend gaf aan dat-ie geen contact meer wilde. En dat zijn dan mensen die je al meer dan dertig jaar kent. Ja, ik ben een vrouw, maar van binnen ben ik niet veranderd.

‘Lekker strak’

Anderhalf jaar geleden switchte ik van baan en solliciteerde ik voor het eerst als vrouw. Natuurlijk viel hen wel het een en ander op, waardoor ze me vragen begonnen te stellen. Ik heb alles gewoon eerlijk beantwoord en kreeg vervolgens de volledige medewerking. Elke vrije dag die ik nodig had voor afspraken omtrent mijn transitie, mocht ik opnemen. Echt heel netjes, daar mogen andere werkgevers nog een voorbeeld aan nemen. Wat ik voor een soort vrouw ben? Een heel vrouwelijke, haha. Alles moet lekker strak zitten, iedereen mag mijn billen zien. Mijn vrouw zegt weleens: ‘Iets wijdere broeken staan je veel mooier’. Maar weet je wat het is, als man zijnde voelde ik me altijd een buitenstaander, niemand keek echt naar me. Nu mag de wereld zien wie ik werkelijk ben. Natuurlijk ben ik nog steeds met vlagen onzeker. Dan voel ik me een gemaakte vrouw, geen echte. Mijn vrienden worden daar dan heel boos om.

Geslachtsoperatie

Omdat ik me volledig vrouw wil voelen, ben ik na mijn openbaring een heel traject ingegaan. Ik meldde me aan in Groningen, waar ik eerst een half jaar lang gesprekken heb gevoerd met psychologen en psychiaters. Ze willen zeker weten dat het geen opwelling is. Nadat ik goedkeuring kreeg om mijn proces te vervolgen, ben ik hormoonpleisters gaan gebruiken. Het zorgt voor vrouwelijke vormen als borstgroei en heupen. Ook je huid wordt fijner. Voor mijn haar- en baardgroei onderging ik laserbehandelingen. Omdat ik ook veel blonde haartjes heb die daar niet mee weggaan, onderga ik ook elektronische en harsbehandelingen. Dat is best pijnlijk, kan ik je vertellen. Volgend jaar staat mijn geslachtsoperatie gepland. Dan ben ik in principe klaar. Ik blijf wel altijd onder controle staan, mijn leven lang. Maar ik denk dat ik mij na mijn operatie pas écht helemaal vrouw voel.

Douchen

Of ik weleens word lastiggevallen? Niet per se op straat. Maar ga ik naar een evenement of een feestje, dan wordt er altijd wel veel gekeken. Ik voel me dan nooit helemaal op mijn gemak. Ik speel bijvoorbeeld in een dweilorkest, en dit jaar was daar ook een festival aan gekoppeld. Na een uur dacht ik: ik moet hier weg. Mensen kijken me aan, ze accepteren me niet, waren mijn gedachten. Ik ben teruggegaan naar de camping. Daar hadden ze overigens alleen douches voor mannen en vrouwen. Toen ik de organisatie vroeg of hier iets aan te doen was, kon ik gelukkig terecht in een apart hokje. Want ja, aangezien ik nog geen geslachtsoperatie heb ondergaan, is douchen bij de vrouwen een beetje gek. Ik wil ook niet dat ze zich ongemakkelijk voelen. Maar omdat ik ook borsten heb, was douchen bij de mannen ook geen optie. Dat zijn soms wel lastige dingen, maar gelukkig ook goed op te lossen.

‘Eindelijk mezelf’

Naast muziek maken, sport ik veel en doe ik ook aan bowlen en darten. Ook op die plekken word ik gelukkig helemaal geaccepteerd. Mensen mogen me ook alles vragen, ik geef overal antwoord op. Hoe ik nu terugkijk op al die jaren? Niet goed. Ik was heel depressief en ben doodongelukkig geweest. Maar daaraan blijven denken heeft geen zin. Ik kan eindelijk mezelf zijn en geniet daar echt met volle teugen van. Mijn leven begint nu pas, zo zie ik het echt. Ik heb veel mooie mensen om me heen, dus ik kijk met een positieve blik.”

Tekst: Elke Agten
Foto: privébeeld

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.