Martine ging van bruiloft naar scheiding in een half jaar

17 april 2024

Martine (31) trouwde vorig jaar met haar grote liefde Nick. Althans, dat dacht ze. Na een half jaar gingen ze uit elkaar. “Diezelfde avond zat ik bij mijn ouders op de bank. Ik kon het niet voor ze verborgen houden.”

Euforisch

Martine: “Ik was euforisch toen Nick mij ten huwelijk vroeg. Hij deed het superromantisch op onze eerste vakantie samen. We zaten te eten in zo’n schattig Grieks restaurant aan zee, er kwamen twee muzikanten aan ons tafeltje staan. ‘Het perfecte moment om mij ten huwelijk te vragen’, riep ik nog, gekscherend. Enkele seconden later ging hij op één knie en haalde hij een ring uit zijn broekzak. Ondanks mijn opmerking zag ik het totaal niet aankomen – we waren nog helemaal niet zo lang bij elkaar; net vier maanden. We waren zo verliefd, ik noemde Nick ‘mijn grote liefde’. Wat ik voor hem voelde, had ik nog nooit voor een man gevoeld. Mijn vriendjes vóór Nick waren allemaal wat saaier. Met Nick was het elke dag spannend, de passie spatte er vanaf.

Mijn ouders reageerden toch wel wat geschrokken toen ik zei dat we gingen trouwen. Ik heb bij hen vanaf het begin een bepaalde reserve naar Nick toe ervaren. Ze vonden hem wel aardig, maar ze leken hem toch niet volledig te vertrouwen of te accepteren. Het zijn er de mensen niet naar om mij te waarschuwen, maar ik denk dat ze dat het liefst wel hadden gedaan. Ik was zo verliefd; het had eens niet geland. Sterker nog; het had alleen maar tot ruzie geleid. Daarom hielden ze wijselijk hun mond. Toen we onze trouwplannen op tafel gooiden, vroegen ze voorzichtig of we niet wat te hard van stapel liepen.”

Mooie reizen

“‘Ga toch eerst van elkaar genieten’, zeiden ze. Ze adviseerden ons het geld dat we aan een bruiloft wilden uitgeven, te gebruiken voor mooie reizen. ‘Zo leer je elkaar goed kennen.’ Nick en ik waren niet om te praten. Ik droomde al over trouwjurken, het ja-woord, dé zoen en dan die eerste dans. Het zou perfect worden. We hadden geen enorm budget, maar het was voldoende voor een mooi feestje. We wilden het niet te bont maken, alleen onze familie en beste vrienden werden uitgenodigd. Er komt altijd meer bij een bruiloft kijken dan je denkt. We braken een spaarrekening aan die ik eigenlijk altijd voor ‘achter de hand’ wilde houden; een rekening die speciaal bedoeld is voor bijvoorbeeld een auto die plotseling stuk gaat of een wasmachine die het begeeft. Samen met mijn moeder en mijn beste vriendin zocht ik mijn droomjurk uit. Ik was overdonderd toen mijn moeder erop stond de jurk te betalen. Het was een cadeau van mijn ouders. ‘We doen het graag’, drukte mijn moeder mij op het hart. ‘Je trouwt als het goed is maar één keer in je leven.’ Ik weet nog dat ik, toen ze dat zei, heel kort een wat ongemakkelijk gevoel kreeg. Een voorgevoel, denk ik nu. Alsof ik wist wat er komen ging.

Onze huwelijksdag was fantastisch. Het was intiem, romantisch, de zon scheen volop; alles klopte. Ik heb nog een paar dagen op een enorme roze wolk gezeten. Toen klapte ik eraf. Zoals ik vroeger heel verdrietig kon zijn na mijn verjaardag, overviel mij nu ook een down gevoel. Dit was het dus; mijn trouwdag. Ik vond het verschrikkelijk dat het achter de rug was. Geld voor een huwelijksreis hadden we niet. We gingen dan ook allebei na een paar dagen alweer aan het werk. Het alledaagse drukke leven trok me weer heel hard mee. Nick was enkele maanden voor ons huwelijk bij mij ingetrokken. Ik had nog nooit eerder samengewoond en moest daar best aan wennen. Nick is nogal aanwezig. Dat vond ik in het begin alleen maar ontzettend leuk, maar al snel verlangde ik ook weer naar wat momenten van rust. Een avondje helemaal niks zeggen en alleen maar lekker een serie kijken zat er niet meer in, bijvoorbeeld. Nick wilde er altijd op uit, er moest altijd wat gebeuren. Toch genoot ik ook van het samen zijn. Het was supergezellig. De eerste scheuren in ons huwelijk ontstonden al na drie maanden. Ik merkte een verandering bij Nick. Waar hij aanvankelijk niet van me af kon blijven, werd hij wat afstandelijker. Het leek wel of hij op me uitgekeken raakte. Wanneer we naar ons werk gingen, gaven we elkaar altijd meerdere zoenen en een uitgebreide knuffel. Maar nu liep Nick ook weleens de deur uit met alleen een ‘Tot vanavond, schat!’.”

Verdwenen passie

“Ik wilde daar niet meteen een punt van maken; het kan natuurlijk een keer gebeuren dat je haast hebt en zoiets vergeet. Het gebeurde alleen steeds vaker. Ook in bed leek de passie wat te verdwijnen. Ik heb hem meerdere malen echt over moeten halen om met mij te vrijen. En het initiatief ging steeds minder van hem uit. Ik werd daar onzeker van en heb het uiteindelijk toch maar met hem besproken. Hij stelde me gerust. Het was druk op zijn werk en daardoor was hij ’s avonds te moe, beweerde hij. In de weken erna kreeg ik wel weer keurig een kus en een knuffel bij het afscheid in de ochtend. Maar het voelde anders. Plichtmatig bijna. Nick en ik hadden het al in het begin over kinderen gehad. Ik heb hem meteen gezegd dat ik een kinderwens heb, daar reageerde Nick destijds positief op. Hij wilde ook graag een gezin stichten. Dat hoefde niet meteen, zei hij er nog wel bij, maar het leek hem op den duur fantastisch. Toen ik er in de maanden na ons huwelijks weer een keer over begon was hij veel minder enthousiast. We hadden nog een heel leven voor ons, zei hij. Het was duidelijk dat hij het onderwerp liever oversloeg. Achteraf vallen alle puzzelstukjes voor mij wel op hun plek. We hadden gepland om mijn huis te verkopen en samen iets groters te zoeken. Ook daar had Nick ineens geen enkele haast meer mee. Hij wilde in mijn huisje blijven en geld sparen. Het klonk als een prima plan; nu weet ik dat hij zich vooral niet nog meer aan mij wilde binden.”

Een ander

“Nick was steeds vaker langer op zijn werk en sprak ook weer steeds vaker af met zijn vrienden. Ik snapte niet dat hij niet liever bij mij was. Aan de andere kant vond ik het juist fijn dat hij er nog een eigen leven op nahield. Het viel me op dat hij nogal krampachtig met zijn telefoon omging. Ik laat die van mij altijd overal en nergens slingeren; Nick liet ’m geen seconde onbeheerd achter. Een half jaar na onze trouwdag wist ik waarom: Nick had een ander. Ik kwam op een zaterdagochtend wat eerder thuis van de sportschool en Nick stond boven te douchen. Argeloos liep ik de badkamer in om iets tegen hem te zeggen. Zijn telefoon lag op het wastafelmeubel en lichtte op; ik zag een bericht in het scherm verschijnen. ‘Amanda appt je’, zei ik, zonder er bij na te denken. Direct werd achter me de kraan uitgedraaid. Paniekerig kwam Nick de douche uit en nog kletsnat en onder het doucheschuim griste hij zijn telefoon uit mijn handen. Ik keek hem aan en wist het meteen: ‘Jullie hebben iets samen…’, zei ik. Hij werd knalrood en ontkende het. Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Zijn lichaamstaal sprak boekdelen. Ik wist dat Amanda een collega van hem was; ik had haar een keer gezien op een personeelsfeestje. Ze viel mij toen op door haar mooie verschijning en door de manier waarop ze naar Nick keek. ‘Ze lijkt wel verliefd op je’, had ik op de terugweg gezegd. Nick lachte dat weg. Amanda had al jaren een relatie. Nick droogde zich af en probeerde de situatie te redden door nogmaals te ontkennen dat er iets speelde tussen hen. Ik eiste dat ik het bericht mocht lezen. Dat zag hij niet aankomen. ‘Ze appt over het werk, waarom zou jij dat moeten lezen?’ Ik wist genoeg.”

Verslagen

“Ik ben naar beneden gegaan en heb verdwaasd een kop koffie gezet. Niet veel later stond Nick in de woonkamer. Hij zag er verslagen uit. ‘Je hebt gelijk. Ik ben verliefd geworden op Amanda’, zei hij. Ik heb vreselijk gehuild, hij ook. Hij wilde me troosten, maar daar moest ik niets van hebben. Mijn hoofd zat vol vragen, vol woede. Hoe kon hij mij dit aandoen? Ik wist meteen dat dit het einde van ons huwelijk was. Als iemand je zo snel al belazert, heeft samen doorgaan geen nut. Ik zou Nick nooit meer kunnen vertrouwen en dat vind ik de basis van een goede relatie. Hij vertelde dat het hem was overvallen, dat hij het ook liever anders had gezien. Hij vond Amanda al vanaf het begin heel leuk, maar ze had een vriend en lag dus niet binnen zijn bereik. Daarna was hij mij tegengekomen en vol overtuiging met mij getrouwd. ‘Ik dacht echt dat wij voor altijd bij elkaar zouden blijven, Martine’, zei hij. ‘Maar toen Amanda vertelde dat haar relatie voorbij was, ging het vuurtje voor haar bij mij weer branden.’ Het was heel pijnlijk om te horen. Ik voelde me zo afgewezen. Zo vernederd. Ik stond erop dat hij meteen zijn spullen pakte en vertrok. Diezelfde avond zat ik bij mijn ouders op de bank. Ik vond het zo lastig het ze te vertellen, maar ik kon het ook niet voor ze verborgen houden. Als een klein kind heb ik in mijn moeders armen liggen snikken dat het mij zo speet van de jurk… Ze antwoordde dat ik me daar écht geen zorgen over moest maken. Het voelde naar de buitenwereld toe als een gigantisch gezichtsverlies. Een half jaar eerder was ik nog degelukkigste vrouw op aarde, nu lag ik ineens in scheiding. Niemand had een goed woord over voor Nick en dat deed me ook weer pijn, want ik hield van hem. Mijn ouders en meerdere vriendinnen zeiden dat ze hem vanaf het begin al wantrouwden. Daardoor voelde ik me nog dommer. Had ik dit dan echt niet kunnen zien aankomen? Maakt liefde dan zo blind? De scheiding was zo rond; het huis stond nog op mijn naam en gelukkig hadden we geen kinderen samen. Nick is bij haar ingetrokken en ik heb al het contact tussen ons verbroken. Ik hoop hem nooit meer tegen te komen. Heel langzaam heelt mijn hart, maar ik ben er nog lang niet. Ik heb de trouwjurk bij mijn ouders op zolder gelegd, het was te pijnlijk die steeds in de kast te zien hangen. Ik weet ook niet of ik na deze ervaring ooit weer zou durven trouwen. Een eventuele nieuwe partner zou mij daar echt van moeten overtuigen.”

Tip van de redactie

Het fenomeen vreemdgaan of overspel is van alle tijden en gaat veelal gepaard met heftige emoties. Wat drijft de partner tot overspel? Wat zijn de motieven van de minnares? En wat is de reden dat de bedrogen echtgenote haar man toch niet kwijt wil en het overspel vergeeft? Hier kun je alles over lezen in De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets. Voor meer info klik op onderstaande button.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.

Tekst: Hester Zitvast. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, de echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Lees ook: Maaike: ‘Mijn man is te lief. Had hij maar wat meer pit’