Marieke viel maar liefst 95 kg af: ‘De sleutel? Mezelf gelukkig maken!’

14 september 2021

Marieke (38), getrouwd met Jurgen, viel 95 kilo af. Ze deed dat deels met hulp van een gastric bypass, maar vooral door haar mentale switch na een burn-out.

Marieke: “Drie jaar geleden vroeg ik de huisarts om een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Ik wilde praten over een gastric bypass. Het was op een maandag en diezelfde dag heb ik me ingeschreven op de sportschool, heb ik een personal trainer in de arm genomen, ben ik gestopt met roken en ben ik gezonder gaan eten. Ik woog op dat moment 185 kilo.

Als kind stal ik al stiekem snoepjes. Toen ik als tiener zakgeld kreeg en daar vooral eten voor kocht, werd ik steeds zwaarder. Ik ben een emotie-eter. Ik was een gevoelig kind, voelde me vaak eenzaam en had het gevoel dat ik er niet bij hoorde. Ik was er vooral mee bezig hoe anderen zich voelden, om anderen gelukkig te maken en mezelf aan te passen. Nu kan ik goed over mijn emoties praten, maar vroeger vond ik het altijd eng als iemand boos of verdrietig was. Eten was voor mij de ideale manier om mijn gevoel te dempen en zelf niet te voelen.
Toen ik een jaar of twintig was en net op mezelf woonde, kon ik mezelf echt in slaap eten. Ik maakte soms een ovenschotel voor acht personen die ik dan helemaal zelf opat. Ik werd van dat dooreten zo vol en zwaar dat ik er slaperig van werd. Warme-dekentjes-eten noemde ik dat. Of ik ging naar de friettent, deed net alsof ik aan het bellen was en zei dan: “O, wil jij ook friet?” Alles om niemand maar te laten denken dat ik vier porties patat met frikandel voor mezelf bestelde.”

Restaurants googelen

“Ik zei altijd dat ik geen last van mijn overgewicht had. Maar achteraf besefte ik pas hoeveel ik er eigenlijk altijd mee bezig was. Als iemand vroeg of we uit eten zouden gaan, googelde ik eerst foto’s van dat restaurant om te kijken of hun stoelen stevig genoeg waren, hoe dicht de tafels bij elkaar stonden en of ik daartussen zou passen. Alle spontaniteit ging er zo wel af. In achtbanen en kermisattracties ging ik niet meer, nadat ik op mijn zestiende een keer met vriendinnen in een attractie ging waarbij je zo’n beugel over je heen kreeg.
Die sloot niet meteen, waarna een paar mannen het grappig vonden om al lachend met z’n drieën tegen die beugel te hangen om ‘m dicht te krijgen. Dan ga je door de grond van schaamte. Vliegen deed ik ook niet. Ik zei altijd dat ik vliegangst had, maar dat was niet zo, ik was alleen bang dat ze in het vliegtuig zouden zeggen dat ik voor twee stoelen moest betalen. Zo liet ik veel dingen in mijn leven aan mij voorbijgaan. Op dat moment stond ik daar niet zo bij stil. Pas nu besef ik hoe heerlijk het is om spontaan ergens te kunnen eten, zonder dat ik hoef te weten wat voor stoelen ze daar hebben.”

Wandelend hoofd

“Toen ik tegen de dertig was, dacht ik dat alles wel zo’n beetje op orde was. Ik had mijn man leren kennen, was getrouwd en had een leuke baan. Tot ik ruim tien jaar geleden een burn-out kreeg en voelde ik hoe ongelukkig ik eigenlijk was. Het voelde alsof mijn leven op drijfzand was gebouwd. Het voelde op de een of andere manier allemaal zo onecht en onoprecht. Ik ben hulp gaan zoeken en kwam terecht bij een psycholoog. Ik vertelde hem dat ik niet gelukkig was, en niet blij met mezelf. Die psycholoog zei dat ik niet aan mijn zelfbeeld kon werken als ik zo zwaar was. Dat kwam enorm binnen. Ik ben daarna eerst mentaal aan mezelf gaan werken door weer in contact te komen met mezelf.
Dat is een proces van jaren geweest. Als een therapeut zei dat ik moest proberen te voelen hoe iets in mijn lijf voelde, kon ik dat helemaal niet. Ik was zo’n wandelend hoofd: mijn lijf hoorde erbij, maar daar had ik een hekel aan. Pas toen iemand zei: probeer dan je ademhaling te voelen, dacht ik: o, maar die voel ik wel. Dat was een eye-opener. Via het volgen van mijn adem ging ik mijn lichaam meer voelen. Het doorbrak de scheiding tussen mijn hoofd en mijn lichaam. Maar dat gebeurde niet van de ene op de andere dag. Het zat ‘m ook in de verandering van mijn gedachten. Ik zei iedere dag tegen mezelf zegt dat ik niet mooi was en niks kon. Nu leerde ik om anders tegen mezelf te praten.”

Enge stap

“Toen dat proces zo’n beetje op de rit was, zat ik wel nog steeds met een lijf dat veel te zwaar was. Het besef begon tot me door te dringen dat ik op mijn vijftigste in een rolstoel zou zitten of in een kist zou liggen. Maar ik heb een leuke man en ik wilde niet dat hij al vroeg mantelzorger zou zijn omdat ik niets meer kon. Al die tijd was ik zo bezig met overleven dat ik besefte dat ik niet oud zou worden. Maar ik stond er eigenlijk niet bij stil of ik dat nou erg vond. Toen ik mentaal met mezelf aan de slag ging, besefte ik dat ik het leven wel leuk vond. Ik kreeg weer plezier in dingen. Toen dacht ik: mijn moeder heeft op relatief jonge leeftijd twee nieuwe heupen gekregen. Ik voelde natuurlijk wel dat mijn gewicht niet goed was voor mijn knieën. Eindelijk besefte ik dat ik het waard was om voor mezelf te zorgen en mezelf en mijn gezondheid op één te zetten. Ik wilde gezond oud worden.

Een gastric bypass vond ik een enge stap. Ik dacht: je gaat toch niet in een gezond lichaam snijden? Ook al was mijn lichaam natuurlijk helemaal niet gezond. Ik heb daar lang over nagedacht. Ik was al eens eerder dertig kilo afgevallen, maar ik wist:dat ik er daarmee niet was. Tachtig of negentig kilo afvallen, zoals bij mij nodig was, daar had ik toch echt de hulp van zo’n operatie bij nodig. Bij de intake in het ziekenhuis hoorde ik dat ik met de operatie op basis van mijn gewicht gemiddeld veertig kilo kwijt kon raken. Toen had ik een moment van twijfel. Veertig kilo kon ik namelijk ook zonder een gastric bypass wel afvallen. Ik heb er veel over gepraat, ook met mijn man en vriendinnen. Ging ik zo’n zware operatie inzetten – want dat is het  – voor die veertig kilo? Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik er meer mogelijk was als ik er zelf helemaal voor zou gaan. Uiteindelijk moet je het zelf doen. Al is die operatie een mooi hulpmiddel.”

Leefstijlcoach

“Ik wilde zo gezond mogelijk de operatiekamer in om de risico’s op complicaties zo klein mogelijk te houden. Dat was de reden waarom ik op die maandag stopte met roken, gezond ging eten en me aanmeldde bij de sportschool. Drie maanden later, toen ik werd geopereerd, was ik al vijfendertig kilo afgevallen. Na de operatie heb ik nog een jaar lang elke dag anderhalf uur gesport, zeven dagen per week. Toen ik veel was afgevallen, kwam er een fase dat mensen op straat me niet herkenden. Sommigen zeiden dat ik qua uiterlijk was veranderd, maar innerlijk gelukkig niet. Dat vond ik de grootste belediging die er was. Het grootste werk was echt innerlijk gebeurd, en niet uiterlijk. Ik ben van zorgen voor anderen gegaan naar zorgen voor mezelf. Van anderen gelukkig maken naar leven voor mijn eigen geluk.
Nu ik lekker in mijn vel zit, uitgerust en fit ben, kan ik ook echt iets betekenen voor anderen. Ik sprak laatst een vriendin, die zei: “Weet je wat zo leuk is aan jou? Als ik afspreek met je, weet ik dat je er echt zin in hebt en dat je er ook echt helemaal bent voor mij.” Dat vond ik een compliment. Ik ben oprecht in wat ik doe en dat waardeer ik ook in anderen. Als ik met iemand afspreek terwijl ze te moe zijn, dan voel je dat tóch. Als het niet uitkomt, laat ik het weten. Ik ben inmiddels voor mezelf begonnen als holistisch leefstijlcoach en gewichtsconsulent. Die psycholoog is altijd in mijn hoofd blijven hangen die zei dat het niet werkt om aan je zelfvertrouwen te werken als je zo zwaar bent. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat lichaam en geest één zijn. Daar wilde ik iets mee.”

Energieker

“Toen ik dik was zeiden mensen tegen mij dat ik mezelf moest voeden en niet vullen. Dat klinkt leuk, maar als je je lijf niet voelt, kun je ook geen bewuste keuzes maken. Inmiddels voel ik wel wat bijvoorbeeld suiker met me doet. Dan nog kies ik er soms voor om een Kitkat te eten omdat ik er zin in heb. Maar ik voel wel het verschil als ik minder suiker eet, dan ben ik veel energieker. Ik kan nu uit eten gaan en eten wat ik lekker vind. Maar ik weet dat ik me goed voel als ik vier of vijf keer per week sport. Dat sporten gaat vóór andere dingen, ook als vriendinnen me bellen om af te spreken. Dat voelt soms egoïstisch, maar ik weet dat ik het nodig heb om te sporten en elke dag een uur te wandelen. Het zit ’m voor mij in de balans. Ik ben extravert en gezellig, maar ik heb ook tijd voor mezelf nodig. Die ben ik nu bewust gaan nemen. Na mijn burn-out ben ik ook een dag minder gaan werken. Ik heb mezelf echt leren kennen na die burn-out. Ik weeg nu negentig kilo en ben veel gelukkiger dan vroeger.”

Vooral gezellig

“In mijn relatie is het best lastig geweest. Toen ik vijftien jaar geleden op zoek ging naar een partner, zocht ik iemand die niet te moeilijke vragen stelde en die met mij op een terras wilde zitten met een sigaret, een bitterbal en een wijntje. Het moest vooral gezellig zijn. Maar opeens ging ik allemaal andere dingen doen. Ik kon het eerste jaar geen bitterballen meer eten en wijn meer drinken, ik rook niet meer en ik wilde serieuze gesprekken voeren. We hebben weer naar elkaar moeten zoeken in die periode. We hebben veel gepraat over wat ons dan wel bindt en hoe we contact met elkaar konden houden. Ze waarschuwen er ook voor in het ziekenhuis. Na een gastric bypass gaan veel mensen scheiden omdat er zoveel verandert.
Je moet echt andere dingen met elkaar gaan doen. Hij heeft natuurlijk ook niet gekozen voor een vriendin die ineens zoveel bezig is met gezondheid en sporten. Ik was altijd degene die niet zo nodig uit eten of naar feestjes wilde, ik bleef liever veilig thuis. En nu ineens ben ik degene die graag naar feestjes wil. Terwijl hij altijd van ons het meest outgoing was, ben ik dat nu. Toen ik hem leerde kennen, dacht ik: hij is mijn geluk, met hem ga ik gelukkig worden. Nu zit het geluk in mezelf. Ik ben heel gelukkig in mijn relatie, maar mijn relatie is niet mijn geluk. Als de relatie zou stoppen, geloof ik dat ik daar wel uitkom. Ik heb het vertrouwen dat het altijd wel goed met mij komt en ik heb meer rust in mijn hoofd. De eerste dertig jaar van mijn leven leefde ik vanuit angst voor wat er allemaal kon gebeuren. Veel ellende in de wereld komt door angst, veel mensen zijn bang dat hen iets tekortgedaan wordt. Ik heb nu de omslag gemaakt naar leven vanuit vertrouwen. Ik hoop dat ik dat altijd vast kan blijven houden.”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Ruud Hoornstra