Marieke (38) mist haar rechterhand: ‘Ik kan alles, zelfs mijn nagels lakken’

2 september 2021

In deze rubriek laten we vrouwen aan het woord die hoe dan ook – soms met vallen en opstaan – blij zijn met hun lijf. Zoals Marieke (38), die zich nooit onzeker heeft gevoeld, ook al heeft ze geen rechterhand.

Marieke: “Toen mijn moeder zwanger was van mij, is mijn arm waarschijnlijk bekneld geraakt. Tijdens de bevalling was het best schrikken voor mijn ouders, want ik werd geboren zonder rechterhand. Gelukkig bleek ik verder kerngezond. Mijn moeder had er al heel snel vertrouwen in dat het goed zou komen met mij. Met één hand kun je gewoon leven.
Een arts heeft later nog wel gekeken of het beter zou zijn als ik een prothese zou hebben, maar dat was niet zo. Ik kon eigenlijk alles, zonder enige belemmering. Zo ben ik ook altijd opgevoed: ik was in de ogen van mijn ouders hetzelfde als mijn broertjes.
Ik ben alleen geen sporter. Dat heeft denk ik wel met mijn handicap te maken. Ik heb nooit lol aan de gymlessen beleefd, want ik kon niet op de bok springen, touwtje springen of in de ringen hangen.”

Scooter

“Op mijn zestiende wilde ik graag scooter rijden. Mijn vader dacht dat dat niet mocht van de politie. Hij was brandweerman, dus ik dacht eerst: hij zal het wel weten. Maar ik wilde het zo graag, dat ik toch langs een politiebureau ben gegaan. De verkeersagent die ik sprak, zei dat het wél kon, als ik maar veilig op een scooter kon rijden. Ik heb toen een prothese laten aanmeten voor het rijden op de scooter en mijn vader heeft mijn scooter omgebouwd met een rempedaal en een gaspedaal. Ik was altijd vastberaden om de dingen voor elkaar te boksen die ik graag wilde. Mijn handicap heeft me vooral doorzettingsvermogen opgeleverd.
Ik ben inmiddels getrouwd en heb twee kinderen. Mijn man en ik kennen elkaar van een bijbaantje in de supermarkt op mijn vijftiende, dus ik hoefde me niet aan hem voor te stellen. Het is voor hem ook nooit een ding geweest.
Als ik me voorstel, doe ik dat trouwens gewoon met rechts. Mensen schrikken dan in eerste instantie, sommigen vragen er iets over, anderen doen dat niet. Vriendinnen en familie zien het eigenlijk niet meer.”

Trucjes geleerd

“Eén ding vind ik jammer: ik ben dol op sieraden, ik was echt een type geweest om aan allebei mijn handen een mooie ring te dragen en een horloge en een armband. Ik heb maar één hand om alles te kunnen etaleren. Ik heb ook altijd nagellak op. Ja, ik heb mezelf trucjes aangeleerd waardoor ik toch alles kan, zelfs mijn nagels lakken. Ik rijd ook gewoon auto: eerst met een verlengstukje op de versnellingspook, nu in een automaat omdat dat relaxed rijdt.
Ondanks mijn beperking ben ik nooit onzeker over mijn uiterlijk geweest. Het zijn vooral mijn ouders die ervoor hebben gezorgd dat ik zo positief naar mezelf kan kijken. Daardoor heb ik me nooit anders gevoeld. Ik ben ze daar heel erg dankbaar voor.
Ik kwam laatst online een vrouw tegen die een zoontje van twee heeft met hetzelfde als ik. Ik stuurde haar een berichtje, vertelde haar mijn verhaal en zei dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Handig is anders, maar ik heb er weinig last van in het leven. Nu denk ik: misschien moet ik wat vaker mijn verhaal vertellen. Al maak ik daar maar een paar mensen gelukkig mee, dan is dat al fijn.”

Tekst: Ella Mae Wester. Foto’s: Robert Elsing. Visagie: Wilma Scholte.