Lisa kan nooit moeder worden door een tekort aan chromosomen

14 juli 2022

De droom om ooit moeder te worden viel op haar 27e volledig in duigen. Na diverse onderzoeken bleek dat Lisa (37) een tekort aan chromosomen heeft, waardoor het risico op een kindje met een ernstige afwijking erg groot is. ‘’Na een dagje Center Parcs heb ik het even weer heel moeilijk.’’

Lisa: ‘Soms kan ik me echt enorm ergeren aan al die babyreclames op tv. Tuurlijk, je kunt niet met iedereen rekening houden. Dat snap ik ook wel. Maar in mijn ogen wordt er soms veel te gemakkelijk over gedaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om vader of moeder te zijn. Ons wordt ook regelmatig de confronterende vraag gesteld of we nog kinderen willen. Wat antwoord je dan? Ja, maar…Het voelt vervelend om telkens weer opnieuw uit te moeten leggen dat ik ongewild kinderloos ben. Daar mogen we met z’n allen best wat meer over nadenken. Het is niet iedereen gegeven.

‘Moeilijkste keuze van mijn leven’

Rond mijn 18e begon mijn kinderwens steeds meer te groeien. Ik was in die tijd heel kwetsbaar maar leerde wel steeds beter op eigen benen te staan. Hoewel ik het moeilijk vond om over mijn toekomst na te denken, was de wens om ooit moeder te worden vanaf het begin aanwezig. Helaas liep dat anders. In 2009 trouwde ik met mijn eerste man. Omdat een zwangerschap uitbleef besloten we samen een traject in te gaan. Na verschillende onderzoeken bleek dat ik een tekort heb aan chromosomen waardoor het risico dat ik een kindje met een ernstige afwijking op de wereld zou zetten, erg groot was. Bam. Daar zit je dan. Het nieuws sloeg in als een bom. Je gaat er vanuit dat alles goed is, maar niets was minder waar. Wat volgde waren lange gesprekken met mijn man en moeder. Wat doe je in zo’n situatie? Ik wilde graag moeder worden, maar niet ten koste van alles. Het voelde oneerlijk: een kindje op de wereld zetten, terwijl je van tevoren weet dat het hoogstwaarschijnlijk moet leven met een ernstige handicap. Na lang wikken en wegen besloot ik uiteindelijk om over te gaan tot sterilisatie. De moeilijkste en meest onnatuurlijke keuze van mijn leven.

Adoptie

Helaas overleefde onze relatie het niet. Mijn man en ik leefden niet meer met elkaar maar naast elkaar, een beetje als moeder en zoon in plaats van geliefden. Ik hield thuis de boel draaiende. Omdat onze relatie niet meer gelijkwaardig voelde, besloten we er in 2012 een punt achter te zetten. Een moeilijke keuze, maar wel de juiste. Een paar jaar na onze scheiding ontmoette ik mijn huidige man. We leerden elkaar kennen via een datingsite en het was gelijk dikke mik. Ik was overigens zijn eerste echte vriendin. Natuurlijk is dat heel bijzonder, maar voor hem was het krijgen van kinderen daardoor niet echt een ding. Hij was ook wat ouder dan ik en vond het leven met z’n tweetjes eigenlijk wel prima. Of adoptie geen oplossing was? Nee. We hebben er nog wel even over nagedacht, maar een geadopteerd kindje vraagt vaak wat extra aandacht. En omdat ik een vorm van autisme heb, is dat niet voor mij weggelegd. Al vrij snel na onze ontmoeting wisten mijn man en ik dat we met z’n tweetjes verder zouden gaan.

Drie katten

Hoewel er ondertussen heel wat jaren zijn verstreken kan ik het feit dat ik nooit kinderen ga krijgen soms maar moeilijk accepteren. Ik voel me met vlagen vooral heel erg machteloos. Waarom lukt het bij mij niet? Ik zie dat gelukkige gezinnetje bij een ander, maar zelf krijg ik het niet voor elkaar. Ik heb zoveel liefde om te geven. Dat stop ik nu in onze drie katten. Natuurlijk heeft dat niks met kinderen te maken, maar het is wel iets waar ik voor kan zorgen. Af en toe heb ik van die buien waarin ik alles en iedereen de schuld geef van mijn ongewilde kinderloosheid. Gelukkig kan ik er heel goed over praten met mijn man. Hij begrijpt me als geen ander en steunt me enorm. Ook met vrienden en familie heb ik het er veel over. De meeste mensen in mijn omgeving hebben het geluk dat ze kinderen mogen krijgen. En dat gun je natuurlijk iedereen, maar het blijft soms confronterend om te zien dat het anderen wel gegeven is.

Toekomst

Accepteren dat mijn situatie niet verandert lukt de ene keer makkelijker dan de andere keer. Laatst waren we bijvoorbeeld een dagje bij Center Parcs. Daar krioelt het natuurlijk van de jonge kinderen. Na zo’n dag heb ik het altijd even weer moeilijk. Het helpt ook niet mee dat ik dingen van nature heel slecht achter me kan laten. Iets een plekje geven kost me veel moeite. Daar krijg ik hulp voor, maar het is een langslepend verwerkingsproces. Toch heb ik er vertrouwen in dat het me ooit gaat lukken. Vroeger kon ik bijvoorbeeld echt met jaloezie naar andere moeders kijken. Dat gevoel is er nog steeds wel, maar wel minder. Ik zoek ook veel afleiding in mijn werk en hobby’s. Hoe ik de toekomst zie? Samen met mijn man en onze drie katten genieten van de kleine dingen. Dat gaat steeds beter. Het opvoeden van kinderen geeft een duidelijke invulling aan je leven. Maar het is voor mij niet weggelegd, dus ik moet op zoek naar een nieuw doel. De reden dat ik dit interview geef? Ten eerste voelt het voor mij als een stukje verwerking. Ook hoop ik dat andere vrouwen na het lezen van mijn verhaal meer inzicht krijgen in hoe het is om ongewild kinderloos te zijn. Misschien leest iemand dit die in dezelfde situatie zit en haalt ze er een stukje herkenning of steun uit.’’
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​

Tekst: Elke Agten
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.