Van b&b tot coronapup: 8 lezeressen over hun ‘briljante’ plan

2 juni 2022

Strak plan, denk je. Maar niet alle goede plannen pakken goed uit. Soms loopt het uit op een regelrechte nachtmerrie. 8 lezeressen vertellen over hun ‘briljante’ plan.

‘Mijn vriend als werkgever; hoe háálde ik het in mijn hoofd?’

Jacqueline (53): “Mijn nieuwe vriend had een administratiekantoor, ik had een nieuwe baan nodig. Dus leek het een ontzettend goed idee, toen hij voorstelde dat ik bij hem in loondienst kwam. Zo verdienden we dubbel aan zijn bedrijf, was zijn vacature vervuld, iedereen blij. Alleen, onbevooroordeeld op de werkvloer rondlopen terwijl je thuis alle besognes van achter de schermen hoort, werkt niet. Ik kende de beoordeling van iedere werknemer, wist welke veranderingen binnen het bedrijf op stapel stonden. Mijn collega’s roddelden over me als ‘het liefje van de baas’, en ik het voelde binnen onze relatie steeds minder gelijkwaardig. Niet dat mijn vriend me ongelijkwaardig behandelde, maar ik had behoefte aan mijn eigen leven. Aan een loopbaan die helemaal van mij was, zonder invloed van mijn partner en met collega’s die me op waarde schatten om wat ik bereikte, niet om wie mijn contacten waren. Na een jaar nam ik ontslag. Stukken beter voor mijn eigenwaarde, en onze relatie is sindsdien beter dan ooit.”

‘De mannen vergaten me compleet in ons trio’

Selina (36): “Na negen jaar huwelijk en met drie kinderen op de basisschool was ons seksleven een beetje ingedut. Niet dat mijn man Alex en ik elkaar niet meer aantrekkelijk vonden. Vaak waren we alleen zo moe, dat we hooguit eens per week het standaardprogramma afdraaiden – niet echt bevredigend. Buren van ons waren open over hun swingersbestaan. Verlekkerd luisterden we naar hun avonturen, niet van plan er zelf ooit iets van in de praktijk te brengen. Tot Alex na een avond met meer van hun sappige verhalen zei: ‘Misschien moeten we het gewoon eens proberen. Niet swingen, zéker geen partnerruil, maar gewoon: eens iemand uitnodigen?’ Alleen al zijn voorstel wond me op en diezelfde nacht nog schreven we ons in op een ontmoetingssite. Hoewel Alex droomde van een trio met twee vrouwen, wilde ik niets liever dan een extra man. ‘Als ik maar niets met hem hoef te doen’, stemde Alex in. En zo zaten we na twee weken chatten aan de wijn met Leon. Hij had een open relatie en gunde zichzelf zo nu en dan ook een pleziertje, als zijn vrouw met een ander aan de boemel was. Prima, leek ons, zolang we het maar veilig deden. De sfeer was ontspannen en veilig en toen de tweede fles leeg was, rolden we bijna vanzelf in een vrijpartij. Ik wist niet wat me overkwam, met overal handen en twee heerlijke lijven, helemaal voor mij. Tot het opeens wel heel rustig werd qua aanrakingen en ik toekeek hoe de mannen vooral met elkaar bezig waren. Ik hintte wat. Leidde hun handen naar mij. Kwam wat dichter tegen ze aanliggen. Maar ze zagen me niet meer tot het voorbij was. Ik was in tranen, zo had het niet moeten lopen. Leon vertrok meteen naar huis, Alex en ik startten een maand later relatietherapie. Ik kon de angst niet loslaten dat hij zijn bi- of homoseksualiteit had ontdekt en daar niet eerlijk over durfde te zijn. Alex blijkt inderdaad gevoelens voor mannen te koesteren, maar daar was ik liever op een andere manier achter gekomen. We vinden wel een weg, samen. Maar ik zou willen dat we onze fantasie nooit werkelijkheid hadden laten worden.” 

‘We zouden de leukste huisgenoten ter wereld worden’

Merel (29): “Als ik erop terugkijk, waren Jeroen en ik al jaren huisgenoten. Toen we op ons achttiende verkering kregen en ook nog in dezelfde stad gingen studeren, leek het logisch te gaan samenwonen. Nieuwe levens, nieuwe vrienden, andere roosters, al snel leefden we langs elkaar heen. Daar hadden we allebei vrede mee, maar na vier jaar en met twee diploma’s op zak, constateerden we dat de passie ver te zoeken was. Misschien moesten we er wat meer moeite voor doen. Investeren in elkaar. We boekten vakanties, gingen uit eten. Maar van seks kwam het allang niet meer. We waren al lang en breed aan het werk toen Jeroen vier jaar geleden verliefd werd op een ander. Ik vond het eigenlijk wel prima, dat gaf mij ook ruimte om door te gaan met mijn leven. Maar een huis vinden in je eentje was toen al lastig en zo besloten we te blijven samenwonen, maar dan als beste vrienden. We zouden de leukste huisgenoten ter wereld worden, spraken we af. Eén ding hadden we alleen niet ingeschat: dat we met onze herwonnen vrijheden de ander plotseling vreselijk in de weg liepen. ’s Nachts lag ik wakker van het geseks van Jeroen, ’s ochtends was hij boos dat ik met de radio aan douchte voordat ik moest werken. Het aanrecht puilde uit van de vaat nu we niet meer samen aten en we steggelden over de boodschappen. Van bevriende exen werden we praktisch vijanden. Ik ontvluchtte ons huis steeds vaker. Na twee jaar zoeken vond ik eindelijk een huis en spraken we elkaar nooit meer.” 

‘Onze gezamenlijke ‘baby’ werd één grote strijd’

Mare (47): “Het was een idee van de kinderen, toen 10 en 12, en dat is natuurlijk nooit een goede reden om aan een pup te beginnen. Sinds mijn scheiding zes jaar geleden hadden ze het er non-stop over. Dus toen corona uitbrak, leek dat opeens een goed moment om ervoor te gaan. Natuurlijk las ik de waarschuwingen over coronapups, over hoe mensen hun nieuwe huisdieren om de opgesloten tijd mee te doden zonder scrupules weer zouden dumpen wanneer de wereld weer openging. Maar dat zouden wij nooit laten gebeuren. Wij waren een team, wij namen er een baby bij. Met z’n drieën. Dat de zindelijksheids- en puppytrainingen, nachtelijke uitlaatrondes, darmkrampjes en verlatingsangst voor mijn rekening zouden zijn, had ik ingecalculeerd. Maar toen ze goed en wel een jaar bij ons woonde, waren de kinderen hun interesse al verloren. Niet in Laika, maar wel in haar verzorging. Eten geven, de uitlaatronde na schooltijd, het was één grote strijd. Ik maakte uitlaatschema’s die ik aanpaste op school- en sporttijden. Dreigde met sancties als ze nog één keer een discussie zouden voeren over wiens beurt het was om met Laika naar buiten te gaan. Spijt heb ik niet, maar in wezen heb ik er in mijn eentje fulltime een hondenkind bij. Best druk, zonder partner of omgangsregeling die me af en toe ontlast. Gelukkig brengt Laika bovenal heel veel liefde en positiviteit in huis, ik zou haar voor geen goud meer willen missen.” 

‘Thuisonderwijs op een ontspannen wereldreis leverde alleen maar stress op’

Yula (49): “Niets zo belangrijk voor je ontwikkeling als de wereld bereizen, is altijd mijn opvatting geweest. Dus namen mijn man Thom en ik onze zonen al van kleins af aan mee op avontuur. Naar de tropen, de jungle in. Op hikevakantie door de Noorse bergen. Duiken op Curaçao. Wereldburgers zouden ze worden. Met natuurlijk schoolonderwijs als basis, maar bovenal: levenslessen. Mijn man had net zijn bedrijf verkocht, ik was thuisblijfmoeder. Onze oudste zou naar groep 8 gaan, de jongste naar groep 5, vier jaar geleden. Dit leek het uitgelezen moment om onze droom waar te maken: op wereldreis. We kregen een gesprek met Leerplicht, boekjes mee van school en inbelmomenten met de klas; het verbaasde me hoe makkelijk het ging. Maar eenmaal in Chili, met de zon op ons hoofd en de verplichtingen van thuis ver weg en niet meer voelbaar, bleek het haast onmogelijk de jongens aan het werk te krijgen. En neem het ze eens kwalijk, ik kon mezélf al niet tot het begeleiden van het thuisonderwijs zetten. Met hangen en wurgen loodsten mijn man en ik ze erdoorheen en stelden ons in op een jaartje doubleren. De stress van het thuisscholen nam een heel stuk ontspanning weg van wat de reis van ons leven had moeten zijn – en die ook nog een flink deel van ons vermogen kostte. Naïef om te denken dat dat helemaal zou lukken, misschien. Op de volgende verre reis zorgen we dat iedereen écht vrij is. O, de kinderen gingen overigens wél over dat jaar.” 

‘Na de lijmbaby rende hij net zo hard weer weg’

Marieke (46): “Mijn man werd verliefd op een ander, ik wilde er niet aan. We volgden relatietherapie, pakten gezamenlijk de demonen uit ons verleden aan, dat aan beide kanten werd getekend door emotionele verwaarlozing. We moesten elkaar gewoon weer zien te vinden, dachten we – wat de therapeut beaamde. Daar was één ultieme manier voor, dachten we naïef: een baby. Want wat bindt meer dan een gezamenlijke grootste liefde? Een jaar later was ik zwanger, en holde mijn man net zo hard weer terug naar de vrouw – een hondenpensioneigenaar – die toch de liefde van zijn leven bleek. Hij was bij de bevalling aanwezig, maar onze zoon, inmiddels tien, voed ik sindsdien alleen op.” 

‘Was ik maar nooit gescheiden’

Shanti (38): “Het leek wel een epidemie, zoveel scheidingen waren er op het schoolplein. Toen zelfs de ouders van het beste vriendinnetje van mijn dochter – ogenschijnlijk het gelukkigste koppel op aarde – een punt achter hun relatie zetten, raakte ik geïntrigeerd. Want tussen mijn man en mij was het ook al jaren niet echt spannend meer. Sterker nog: ons contact bestond goeddeels uit gekibbel, van enige intimiteit was geen sprake meer. Eigenlijk waren we al tijden uit elkaar gegroeid, hij met blinde focus op zijn carrière, ik niet in staat de zorg voor onze kinderen te delen. Dus kondigde ik, geïnspireerd door avonden filosoferen met al die gescheiden moeders, ook de scheiding aan. Vrijheid! Onafhankelijkheid! Nooit meer een man met z’n vieze sokken op de salontafel, terwijl hij bezit nam van de afstandsbediening! Ik bleek er een beerput mee open te trekken. Want scheiden is natuurlijk helemáál niet leuk. De kinderen, toen 10 en 8, gingen er nog wel relaxed mee om. Die zagen vooral de voordelen, met twee keer kerst en dubbele verjaardagen. Maar in je eentje zorgdragen is gewoon keihard werken. En al was de intimiteit in mijn huwelijk ver te zoeken, een warm lijf in bed is beter dan ijskoude lakens. We gingen harmonieus uit elkaar en zo is de band met mijn ex nog steeds. Maar het single moederschap valt me vies tegen. Ik mis het gemak van gekookt eten op tafel als ik thuiskom, van af en toe een spontane kus en zelfs een potje foeteren. Mijn ex is er daarentegen stukken op vooruit gegaan, met een nieuwe liefde die hem tot bruisend leven gewekt lijkt te hebben. Had ik het maar nooit gedaan.” 

‘De bed & breakfast vrat al mijn vrijheid op’

Mees (54): “Na de scheiding liet mijn ex me achter in de echtelijke woning. Was ik dolgelukkig mee, want ik wilde er niet weg. Het was alleen wat duur, in mijn eentje met de kinderen – zelfs met behulp van alimentatie. Dus transformeerde ik ons tuinhuis tot een comfortabele Airbnb, waar ik dankzij de ligging een royale nachtprijs voor kon vragen. Plotseling had ik een riant inkomen, naast mijn parttime baan én ons grote huis. Maar wat ik niet had voorzien, is dat al die gasten elke keer schoon beddengoed en handdoeken nodig hadden. Ontbijt wilden, ook op zondag. Toeristische informatie vroegen en door de tuin liepen als ik net uit bad kwam. Al met al was die hele bed & breakfast een meer dan fulltime onderneming, die al mijn vrijheid opvrat en niet bepaald een evenredig inkomen binnenbracht. Met lood in mijn schoenen gaf ik na anderhalf jaar ploeteren toe dat het echt niet haalbaar was. Ik verkocht mijn huis en woon sindsdien in een appartement, met zeeën van vrije tijd en bovenal: ladingen privacy.”

tekst: Jorinde Benner
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.