9 lezeressen over hun blunder als moeder: ‘Groeit wel weer aan’

6 mei 2024

Studiedagje gemist of iets uit te leggen op de spoedeisende hulp – niet elke dag kan je beste dag als moeder zijn.

Sorry, verkeerde appgroep

Lena (43): “Ik ben de eerste om toe te geven dat het niet heel aardig is om met andere moeders te appen over onze grootste ergernis in de klassenappgroep: de moeder van Silke. Maar de moeder van Silke, Jeanet, is echt zó aanwezig en betweterig in die groep – en daarbuiten – dat ik soms echt even stoom moet afblazen bij mijn schoolpleinvriendinnen, die ik overigens vaker via de app of met wijn in een restaurant spreek dan op het schoolplein. In de loop der schooljaren zijn we een hechte groep geworden en we hebben dan ook aan een half woord genoeg. Dus toen Jeanet in de klassenapp weer eens losging over de juf – over wie ik geen kwaad woord wil horen, wat een lieverd – omdat haar Silke veel te hard was aangepakt, want Silke had blijkbaar een grote mond gegeven én het wasbakje in het toilet met handdoekjes volgepropt, maar dat kwam omdat juf niet begreep hoe lief, oprecht, eerlijk en hoogbegaafd het meisje is. Dus ja, dan kun je verwachten dat een kind reageert met een schreeuw om aandacht, was de conclusie van Jeanet. Noem mij ouderwets of harteloos, maar ik denk daar anders over. Dus stuurde ik ‘Hoogbegaafd, tuuuuuuuuurlijk joh’ naar, dacht ik, mijn vriendinnen. Maar ik lette maar half op en stuurde mijn bericht naar de klassenapp. Tegen de tijd dat een vriendin me belde dat ik het nú moest verwijderen, was het natuurlijk al te laat. Mijn enige troost is dat mijn berichtje binnen een paar minuten al zeven hartjes had gekregen van andere ouders. Maar Jeanet kan mijn bloed wel drinken nu.”

Kind vermist

Milouana (39): “Met drie kinderen op drie verschillende scholen – ook niet mijn keuze, maar zo liep het nu eenmaal – is het bijhouden van studiedagen, gymtassen, kersttakjes-inzamelingen en pyjamadagen een logistieke nachtmerrie. Ondanks onze familieplanner op de koelkast gaat er soms weleens iets mis. Zo wist ik niet beter dan dat mijn jongste een studiedag had en dus nam ik hem eerst mee naar de supermarkt en daarna naar de ijssalon. Daarna, terwijl ik net een klodder aardbeienijs van zijn kin veegde, ging mijn telefoon. Sandra van de administratie: of mijn kind soms bij mij was? Op school was hij vermist. Ja, dat zei ze echt. Ik schoot in de lach en zei dat de vermiste gewoon tegenover me een ijsje zat te eten, omdat het studiedag was. Alleen, dat was het dus niet. De week daarna pas. En dus leverde ik mijn zoon rond half elf met het schaamrood op de kaken alsnog op school af.”

Kruisje achter mijn naam

Fiona (37): “Hoe het gebeurde, weet ik nog steeds niet precies, maar wat ik wel weet, is dat ik een kind nog nooit zo heb horen krijsen als mijn zoontje van drie toen ik het portier van de auto dichtgooide. En zijn hand er nog tussen bleek te zitten. Hij moet echt in een halve seconde naar voren zijn geleund en zijn handje hebben uitgestoken nadat ik zijn gordel had vastgemaakt. Ik deed meteen ijs op zijn hand en toen zijn vingers enorm opzwollen, belde ik de huisartsenpost. We konden komen, werden doorgestuurd naar de spoedeisende hulp en daar werd met een röntgenfoto vastgesteld dat er twee vingers gebroken waren. ‘Hoe is het gebeurd?’ vroeg een arts aan mijn zoon. Hij keek naar mij, wees met zijn gezonde handje nog even extra in mijn richting en riep: ‘Mama gedaan!’ Ik vrees dat ik, ondanks mijn gedetailleerde uitleg dat het een ongeluk was, een kruisje achter mijn naam heb staan in het ziekenhuis. Verteerd door schuldgevoel heb ik onderweg naar huis de speelgoedwinkel leeggekocht.”

Dat zei ik niet

Sara (41): “De dag dat ik mijn schoonmoeder een zeikwijf noemde, zal ik niet snel vergeten. Ik zei het niet tegen haar, maar óver haar na een telefoongesprek. Het was natuurlijk niet aardig, maar jemig, wat kan die vrouw af en toe zeuren. Nu ging het over het verjaardagsfeest van onze oudste dochter, dat we op een zaterdag hadden gepland. Locatie gehuurd, maar mijn schoonmoeder vond er iets van omdat ze op zaterdagmiddag altijd tennist. Dat wíst ik toch? Ik had bedacht dat ze wel een keertje kon afzeggen, zij vond van niet en het telefoongesprek was niet erg gezellig. Het scheldwoord ontglipte me, maar helaas, mijn dochter van vier hoorde het. ‘Zeikwijf’, herhaalde ze. Ik probeerde te redden wat er te redden viel, maar helaas, de dag erna zag ze oma en hoorde ik de gevreesde zin. ‘Oma, mama vindt jou een zeikwijf.’ Het enige wat ik kon bedenken, was stamelen: ‘Dat zei ik niet.’ Maar het kwaad was natuurlijk al geschied.”

Mama, wat is dít?!

Elena (41): “Om ons seksleven te upspicen, kijken mijn vriend en ik weleens porno als we in bed liggen. Niets heftigs, gewoon een beetje in de stemming komen. Vaak zetten we het filmpje uit voor het afgelopen is om de draad dan zelf op te pakken. Zo ook op een woensdagavond. Ik zet zo’n filmpje altijd aan in de privémodus van de browser op mijn telefoon zodat er geen vreemde links opduiken als mijn twee kinderen op mijn telefoon zitten. En achteraf sluit ik het tabblad af. Dat laatste was ik alleen even vergeten én ik had de browser niet uit de privémodus gehaald. Gevolg: toen mijn dochter van zeven die middag op mijn telefoon een filmpje wilde kijken, kon ze het restant van onze ‘man raakt verwikkeld in romantische setting met twee hete buurvrouwen’-film van de avond ervoor kijken. Beetje jammer dat we in de wachtkamer bij de tandarts zaten toen ze het geluid wat harder zette en vroeg: ‘Mama, wat is dít?!’”

Een klein trauma

Frederiek (34): “Is toch leuk, dacht ik, toen mijn dochter voor het kinderfeestje van haar achtste verjaardag graag een griezelthema wilde. Dus zette ik een superenge speurtocht uit en keken we daarna thuis een spannende film. Mijn dochter is een taaie, voor niets en niemand bang. En ik had me eigenlijk niet echt goed gerealiseerd dat ze daarin misschien een uitzondering is. Op de dag zelf kwamen er zes vriendinnetjes met, blijkbaar, minder stalen zenuwen in huis. Na de speurtocht, die ik had opgeleukt met mijn twee broers die op verschillende plekken voor spook speelden, waren er al twee feestgangers aan het huilen. Bij de enge film – die uiteraard in het donker gekeken moest worden, vond mijn dochter – raakten ook de overige vier gasten behoorlijk overstuur. In het midden zat mijn dochter onverstoorbaar popcorn te eten. ‘Nou, qua spanning was het zeker geslaagd’, zei ik bij het ophalen tegen de ouders, maar de volgende dag kreeg ik twee berichten van diezelfde ouders over hoe hun kind midden in de nacht huilend wakker was geworden uit een nachtmerrie.”

Groeit wel weer aan

Karien (44): “Nadat ik weer eens honderdtwintig euro had afgerekend bij de kapper, besloot ik dat ik het haar van mijn drie kinderen ook wel zelf kon knippen. Ik bekeek wat filmpjes op YouTube, kocht een goede schaar en toen hun haren weer te lang waren, ging ik aan de slag. Laat ik het zo zeggen: kapper zijn is ook een vak – dat ik niet beheers. Elke keer ging het scheef, zodat ik aan de andere kant ook weer iets moest afknippen tot mijn jongens uiteindelijk amper haar over hadden. Rattenkoppies, zei mijn man vol afschuw. ‘Groeit wel weer aan’, zei ik monter, maar de schaar heb ik dus nooit meer gehanteerd.”

Met dank aan Greet

Charlotte (44): “Met mijn man een week in het buitenland en een gierende deadline op mijn werk, was het die week al passen en meten in de planning. Als er maar geen kind ziek wordt, dacht ik nog, maar mijn kinderen zijn zelden ziek en ik vertrouwde erop dat het goed zou komen. Op dé deadlinedag, toen ik mijn project moest afsluiten met een presentatie voor de directie, zette ik mijn dochters van zes en zeven af op school, om daarna met piepende banden door te rijden naar kantoor. Althans, dat was het plan. Helaas was het schoolplein leeg en de deur gesloten. Studiedag, zag ik toen pas in de app van Social Schools. Mijn paniek was zo groot dat ik letterlijk begon te huilen. Ik reed toch maar naar kantoor, zette de meiden in de kantine met paprikachips om negen uur ’s ochtends en een bedrijfslaptop met YouTube. Mijn smekende blik was genoeg om onze lieve kantinejuffrouw Greet als oppas te doen fungeren tot mijn moeder ze een uur later kon ophalen. De presentatie ging gelukkig goed, maar ik krijg nóg stress als ik aan die dag denk.”

Fietsenrek XL

Jenske (37): “De cliché verdeling van de wild stoeiende vader en de voorzichtige moeder is bij mijn man en mij precies andersom. Ik stoei en gooi en rol over de grond met onze dochter van vijf, hij staat ernaast te roepen dat het rustiger moet. Tijdens een van die stoeipartijen haalde ik blijkbaar uit met mijn hand en sloeg zo, bam, twee melktanden uit mijn dochters mond. Overal was bloed, mijn man was in alle staten. Nu, een jaar later, loopt ze nog altijd met een fietsenrek. Van grotemensentanden is geen spoor te bekennen. Ik doe ’t bij het stoeien toch maar wat rustiger aan.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek
Foto: Getty Images.
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.