Kristel: ‘Mijn vrijgezellen-feest liep compleet uit de hand’

5 april 2024

Toen Kristel (32) haar bruiloft aankondigde, verheugde ze zich al op het vrijgezellenfeest dat haar vriendinnen natuurlijk zouden regelen. Ze had nooit kunnen vermoeden dat het zou uitlopen op een verschrikkelijke avond én een enorme ruzie.

Kristel: “Mijn vriend Ronald ging, hoe cliché, op één knie en ik dacht meteen twee dingen: o my god: dat wordt een feest. Bij dat laatste dacht ik aan de bruiloft zelf, maar vooral ook aan het vrijgezellenfeest dat er zeker weten aan vooraf zou gaan. Ik ben zo’n beetje de laatste van mijn vriendinnen die gaat trouwen en alle vrijgezellenfeesten tot dat moment waren zo leuk geweest. De keren dat ik zelf zo’n feestje voor iemand heb georganiseerd, genoot ik er bijna nog meer van dan de aanstaande bruid zelf. Organiseren is nu eenmaal mijn ding, ik hou van regelen en plannen – niet zo vreemd als je werkt als projectmanager. En ik heb altijd geprobeerd om een feest te regelen dat echt bij iemand past. Mijn vriendinnen vormen niet een vaste groep, ik heb een paar meiden die ik nog van de middelbare school ken, wat oud-collega’s die nu vriendinnen zijn geworden, mijn twee schoonzusjes en een paar meiden met wie ik tennis. Ze zijn heel verschillend, maar passen allemaal op hun eigen manier bij mij. Omdat ik enorm met ze kan lachen. Omdat ze zo anders denken en daardoor mij aan het denken zetten. Doordat we al zo lang teruggaan, voelt het alsof we familie zijn. Ik waardeer elke vriendschap op z’n eigen manier.
En er is Veerle. Toen Ronald en ik in ons vorige huis gingen wonen, stond zij binnen een dag op de stoep met bloemen en een lief kaartje. In een opwelling nodigde ik haar uit om een keer wat te komen drinken en twee weken later kwam ze langs, samen met haar vriend. Een geweldige avond werd dat, we hebben zo gelachen. Veerle is anders dan iedereen die ik ken. Ze is met niemand te vergelijken, ze is gewoon helemaal zichzelf.
Uitgesproken, oergeestig, luidruchtig en hondstrouw. Vanaf die ene avond werden we vriendinnen en toen Ronald en ik vorig jaar naar ons huidige huis verhuisden, beïnvloedde dat de vriendschap totaal niet. Het was nu twintig minuten fietsen, nou en? We bleven natuurlijk vriendinnen.
Veerle is een regelaar, net als ik. Dat zij de organisatie van mijn vrijgezellenfeest op zich nam, had me niet hoeven verbazen. Ik heb ook haar vrijgezellenfeest geregeld en haar babyshower. Veerle houdt van gekkigheid, dus ik regelde gekkigheid voor haar: een raar pak waarmee ze door de stad moest lopen, een enorme haarband met piemels erop, een workshop lipsync met opname van een videoclip en een avond in een heel foute karaokebar. Niets van deze dingen past bij mij, maar wel bij haar, zij is hier dol op. Dol op de spotlight ook. En ik vind dus niet dat een vrijgezellenfeest bedoeld moet zijn om de vrijgezel in kwestie voor aap te zetten, maar om een feest te geven waar diegene heel gelukkig van wordt. Toen ik aan Veerle vertelde dat Ronald en ik gingen trouwen, zei ik ook meteen: geen piemelhaarband, geen karaoke. Te zeggen dat dat “niet mijn ding is”, is zwak uitgedrukt. Ik haat dit soort dingen, word er echt ongelukkig van. Dat heb ik tegen Veerle en tegen mijn andere vriendinnen heel duidelijk gezegd.

Monsterlijk

En toen kwam het feest, drie weken voor de bruiloft. Op vrijdagochtend stopte er een roze limousine voor de deur, waar mijn vriendinnen een voor een uitstapten. Wat was ik blij. Die auto was geweldig! Ik wilde mijn jas pakken en meegaan, maar nee, eerst moest ik me omkleden, beval Veerle me. Ik kreeg een monsterlijke onesie in mijn handen gedrukt, paars, roze, met een grote eenhoorn als capuchon. Veerle vond het duidelijk hilarisch, maar ik merkte dat de rest wat bedrukt reageerde. Net als ikzelf, want dit was dus precies wat ik niet wilde. Maar goed, droeg ik mezelf op, niet zeuren. Op je eigen vrijgezellenfeest kun je niet de regie in handen houden en dat mijn vriendinnen zo lief waren om dit allemaal voor mij te doen, waardeerde ik enorm.
De limousine bracht ons naar een studio en toen we daar aankwamen, zag ik vanuit mijn ooghoek al een bordje: paaldansstudio. Er waren ook andere studio’s: aerobics, steps, dat soort dingen. Maar wie gaat er op een vrijgezellenfeest nou aerobiccen? Niemand, dus inderdaad werden we richting de paaldansstudio gedirigeerd en toen kreeg ik een haarband in mijn handen geduwd die echt te verschrikkelijk voor woorden was. Niet alleen was er een gigantische piemel aan bevestigd die dankzij een veer heen en weer ging, ook was er een bordje met ‘dick sucker’. “Eh sorry?” “De hele dag ophouden!” riep Veerle gierend van het lachen. Waarna de twintigjarige, super-gespierde paaldansleraar voor me opdook en me aankeek met een blik van: wat ís dit? Het huilen stond me echt nader dan het lachen. Vrijgezellenfeest of niet, ik wilde niet met een piemel van dertig centimeter op mijn hoofd lopen. En ik snap dat ik moet incasseren, maar iedereen die mij kent, weet dat dit echt niet bij mij past. Dat gold ook voor mijn andere vriendinnen, die het duidelijk ook niet grappig vonden. “Joh, doe hem gewoon af”, zei een van mijn schoonzusjes. “Dit is niks voor jou.”
“Welnee!” riep Veerle. “Ze houdt hem op, de hele dag en de hele avond! En nu gaan we paaldansen.” Ik zei dat ik die haarband echt niet wilde en Veerle raakte geïrriteerd. “Jemig Kris, het is een vrijgezellenfeest, daar horen piemels bij!” Al die tijd stond die leraar erbij te kijken, en ik schaamde me dood.
Het werd alleen maar erger: met mijn maat 44 aan een paal hangen bleek een opgave van jewelste, ik scheurde bijna uit die onesie. Na een uur zat die kwelling er gelukkig op en gingen we eten en daarna op kroegentocht. Toen begon Veerle weer moeilijk te doen over die haarband. Gelukkig vielen mijn andere vriendinnen me bij, waarna zij beledigd reageerde dat zij alles had geregeld en de rest geen vinger had uitgestoken, waardoor ze nu ook niet moesten gaan zeuren. Het werd bijna ruzie en ik kwam tussenbeide door te zeggen dat ik die haarband dan wel zou dragen, als het zo belangrijk voor haar was. Maar vanaf dat moment was Veerle eigenlijk overal beledigd over en dat liet ze merken met de ene stekelige opmerking na de andere. Toen iemand voorstelde van de ene naar de andere kroeg te verkassen, zei ze: “Is het niet goed genoeg voor je?” En toen een van mijn vriendinnen cola bestelde in plaats van wijn: “Met jullie valt geen lol te beleven.” Ik probeerde de sfeer goed te maken door veel te drinken en overdreven uitbundig te doen, maar ik voelde me de hele tijd gespannen. En toen moest de karaokebar nog komen, want als verrassing voor iedereen had Veerle geregeld dat we daarnaartoe gingen. De rest van mijn vriendinnen wisten dat ook niet. Ik weet vrij zeker dat ze alles op alles hadden gezet om dat uit Veerles hoofd te praten als ze het wel hadden geweten, want ik háát karaoke. Dat wist Veerle ook, daar hebben we het rondom haar vrijgezellenfeest uitgebreid over gehad. Dat ik me echt voor haar had opgeofferd door met haar naar die bar te gaan, ze had zelfs een paar keer gezegd dat ze dat echt waardeerde. Maar waarom dan voor mijn feest naar zo’n zelfde bar gaan? Terwijl je weet dat ik echt jankend op zo’n podium sta? Ik begrijp daar niets van.

Huilend aan de bar

Veerle besloot: het is Kristels feest, dus Kristel gaat als eerste. Ik heb me zelden zo ongelukkig gevoeld als toen ik daar I will survive moest zingen. Mijn andere vriendinnen zagen hoe ik me voelde en twee van hen gingen gelukkig het podium op om me bij te staan. Toen het nummer afgelopen was, werden zij en nog iemand anders boos op Veerle. We gaan, was hun boodschap. Ergens naartoe waar Kristel het wél leuk vindt. En toen barstte de bom. Veerle was inmiddels best wel dronken en ging vol de discussie aan. Zij was het grote slachtoffer, want niemand waardeerde haar harde werken voor dit feestje en ze voelde zich in alles onbegrepen. Ik snap niet dat ik me zo in iemand heb kunnen vergissen. Ik dacht altijd dat Veerle en ik elkaar aanvulden doordat we zo verschillend waren maar elkaar juist in die verschillen accepteerden. Maar kennelijk had ik het helemaal mis. De situatie was meer: Veerle was zichzelf en wie ik was of wat ik wel of niet wilde, deed er niet zoveel toe. En dat is op zich niet zo erg, maar wel op mijn vrijgezellenfeest waar ik niet echt kon ontsnappen aan wat er allemaal gebeurde. Te gast zijn op een niet zo leuk feestje is geen ramp, maar voor gek staan in een eenhoorn-onesie op een podium met een piemel op je hoofd… Ik voelde me zo ongelukkig en misplaatst, en ik snap niet dat een vriendin van wie ik dacht dat ze mij kende, het idee gehad kan hebben dat ik dit leuk zou vinden.
De ruzie tussen Veerle en mijn andere vriendinnen escaleerde, ze stonden echt te schreeuwen. Ik zat in mijn eentje aan de bar. Ik denk dat de barman medelijden met me had, want hij gaf me gratis drankjes. Op een gegeven moment ging Veerle weg, ze snauwde nog iets in mijn richting en verdween. Mijn andere vriendinnen trokken me mee. “We gaan iets doen wat jij wel leuk vindt”, zeiden ze en namen me gewoon mee naar een kroeg. Die piemelhaarband ging de prullenbak in en uiteindelijk werd het echt nog wel gezellig, maar natuurlijk bleef ik letterlijk en figuurlijk met een enorme kater achter.
De volgende dag belde ik Veerle, die uiterst koel tegen me deed. Ze zei dat ik haar als vriendin ontzettend was tegengevallen en dat ze moest nadenken over onze vriendschap. Dat maakte me verdrietig maar ook boos. Ik was háár tegengevallen? Terwijl zij wist hoe verschrikkelijk ik precies die dingen vond die zij voor mijn vrijgezellenfeest had geregeld? Kende ze me dan
zo slecht?
“Dat hoort erbij”, zei ze simpelweg toen ik dat vroeg. “Op je eigen vrijgezellenfeest moet je niet zeuren.”

We kwamen er niet uit en hingen die dag niet in een goede sfeer op. Een paar dagen later liet Veerle weten dat zij en haar vriend niet naar de bruiloft zouden komen. Ik belde haar nog op, maar ze antwoordde niet en stuurde alleen een appje dat ze gekwetst was en het niet kon opbrengen om te komen. Dat was het. Einde vriendschap. Daar heb ik echt wel wat tranen om gelaten, maar inmiddels is het een half jaar geleden en denk ik: het was misschien geen echte vriendschap. We hebben een leuke tijd met elkaar gehad, maar uiteindelijk waren we op geen enkele manier een match.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images​​​​​

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.