Kristel (50) ontmoette haar grote liefde in de revalidatiekliniek

27 augustus 2021

Kristel (50) was in de kliniek aan het herstellen van een operatie aan haar voet, Ronald (54) moest er aansterken na drie weken in coma te hebben gelegen. En toen sloeg de vonk over, compleet onverwachts.

“Het gebeurde tijdens de Nijmeegse vierdaagse. Ik moedigde vanuit mijn rolstoel de wandelaars aan en Roland stond naast me. We verbleven allebei in een revalidatiekliniek in de buurt. Na een intensieve therapiedag besloten we die middag met een aantal andere cliënten de stad in te gaan. In Nijmegen hing een gezellige, feestelijke sfeer. Overal waren mensen en klonk er muziek. Roland, ik en de andere cliënten konden het goed met elkaar vinden. Het personeel van het revalidatiecentrum had niet eerder meegemaakt dat een groep zo intensief met elkaar optrok. Na het avondeten bleven we vaak nog urenlang zitten om met elkaar te praten. Dat we allemaal herstelden van een ingreep of ziekte schiep een band. We waren lotgenoten.

Ik verbleef in het revalidatiecentrum na een operatie aan mijn enkel. Door een herseninfarct drie jaar daarvoor was ik halfzijdig verlamd geraakt. De klapvoet die ik daardoor had, was heel vervelend. Zelfs de kleinste drempel werd ineens een obstakel en douchen was een hele onderneming. Ik zou meer bewegingsruimte hebben als mijn enkel operatief zou worden vastgezet. Nadat dit was gebeurd, moest ik alles opnieuw leren. In de revalidatiekliniek trainde ik iedere dag hoe ik mijn voet moest gebruiken.

Roland verbleef in de revalidatiekliniek om aan te sterken. Nadat hij door een ernstige bacterie drie weken in coma had gelegen, was zijn lichaam ernstig verzwakt geraakt. Ik vond hem een leuke kerel, maar had geen gevoelens voor hem. Tot het die middag op de Nijmeegse Vierdaagse begon te regenen en hij een regencape over me heen legde. Dat deed hij met zo’n grote tederheid dat ik recht in mijn hart werd geraakt. Ik voelde een kriebel in mijn buik toen hij zijn best deed de cape zo goed mogelijk over mijn schouders te leggen. Ja, ik denk dat ik toen verliefd op hem werd. Het gebeurde compleet onverwachts. Beiden lagen we in de kreukels en toen sloeg de vonk over.”

Aantrekkingskracht

“Destijds zat ik niet lekker in mijn vel. Lichamelijk en ook emotioneel had ik een enorme klap van het herseninfarct gekregen. Ik was altijd druk en had veel energie, maar na het infarct raakte ik snel overprikkeld. Dat vond ik lastig om te accepteren. Met alle kracht die ik in me had probeerde ik mijn kinderen van destijds tien en acht jaar oud alle zorg en aandacht te geven die ze verdienden en het huishouden draaiende te houden. Mijn ex-partner had het beste met mij voor, maar onze relatie was niet goed. Toen ik niet meer de energie had om alle ballen in de lucht te houden, werd dat duidelijk. We kregen steeds meer onenigheid, wat me verdrietig maakte. Ze zeggen weleens dat je alleen verliefd kunt worden op een ander als er iets mis is in je relatie. Ik geloof dat dit waar is.
Toen Roland de regencape over me heen legde, hunkerde heel mijn wezen naar liefde. Roland is zorgzaam en lief. Daar hoeft hij helemaal geen moeite voor te doen omdat het in zijn karakter zit. Die avond voelde ik sterk dat ik bij Roland wilde zijn. Ik plofte bijna uit elkaar van verliefdheid. Die gigantische aantrekkingskracht bracht me van mijn stuk. Ik was getrouwd en wilde die gevoelens helemaal niet hebben. En tóch waren ze er en kon ik ze niet stoppen. Mijn verliefdheid was zo allesoverheersend dat ik het niet kon negeren. Voor het eerst in tijden voelde ik weer dat ik lééfde.
Die avond kon ik de slaap niet vatten. Ik pakte pen en papier en schreef op mijn nachtkastje een lange brief aan Roland waar ik mijn ziel en zaligheid inlegde. Ik was heel eerlijk. Natuurlijk was ik bang dat mijn gevoelens niet beantwoord zouden worden, maar ik voelde aan alles dat dit was wat ik moest doen.
Onze kamers lagen tegenover elkaar. Nadat ik al mijn moed bij elkaar gesprokkeld had, reed ik in mijn rolstoel richting zijn kamer. Deze ene brief kon alles op het spel zetten, realiseerde ik me. Want wat zou er gebeuren als Roland ook gevoelens voor mij had? Met een bonzend hart klopte ik op zijn deur. Ik kon wel door de grond zakken toen Roland verbaasd de brief aannam en me een goede avond wenste. Wat zou hij wel niet van me denken? Maar hoe impulsief mijn actie ook was, diep in mijn hart voelde ik dat ik het juiste had gedaan. Iets in me zei dat Roland en ik bij elkaar hoorden.”

Zielsverwanten

“Normaal slaap ik als een blok, maar die nacht deed ik werkelijk geen oog dicht. Toen ik Roland de volgende ochtend tegenkwam in de ontbijtruimte durfde hij me amper aan te kijken. Zelfs niet toen hij me vroeg of ik een wandeling wilde maken na de lunch. Die ochtend had ik mijn gedachten niet bij de therapie. Ik telde de seconden tot ik Roland zou zien.
Toen het moment eenmaal daar was, duwde Roland mijn rolstoel door het park terwijl we spraken over alles wat belangrijk voor ons was. Het voelde vertrouwd tussen ons. Nog nooit had ik zo goed met een man kunnen praten. Roland vertelde liefdevol over zijn vrouw, die een jaar geleden was overleden na een lang ziekbed en ik vertelde over mijn leven. We bleven maar praten, tot Roland vroeg of hij me mocht kussen. Als in een film knielde hij toen voor me neer om me een zoen te geven. Ik had het gevoel dat ik zweefde.
Roland en ik bleven nog een week samen in het revalidatiecentrum voordat ik weer naar huis ging. Tijdens die week zochten we elkaar iedere vrije minuut op. Allebei hadden we het gevoel dat we onze soulmate waren tegengekomen.
Maar mijn verliefdheid had ook een verdrietige keerzijde. Het betekende dat ik niet langer in mijn huwelijk kon blijven. Toen ik weer thuis was en samen met mijn beste vriendin in de Hema een ontbijtje at, vertelde ik haar álles. Ik kon het ook niet verzwijgen omdat zij kon zien dat er iets speelde. Ik scheen zo te stralen dat ze me op de vrouw af vroeg wat er in het revalidatiecentrum was gebeurd. Nadat ik haar over Roland verteld had, vond ze dat mijn ex-man het ook moest weten. Ik wist dat ze gelijk had. Hij had recht op de waarheid. Ik moest eerlijk zijn, tegen hem maar ook tegen mezelf. Er brak een moeilijk jaar aan. Ik weet nog dat mijn ex-man op een avond vroeg: ‘Bij wie wil je nou zijn? Bij hem of bij mij?’ En ik antwoordde: ‘Ik wil naar mezelf.’ Ik snakte naar rust en een plek voor mezelf. Ik heb toen een appartement gehuurd voor mij en mijn kinderen. Dat bleek precies wat ik nodig had. Ik vond het een verademing om alleen te zijn en in alle rust en vrijheid Roland te leren kennen. Onze liefde bleek echt zo mooi en sterk als we dachten. Roland was niet alleen goed voor mij, maar ook voor mijn kinderen. Hij bleef op de achtergrond, maar als ze hem nodig hadden, was hij er. Ik ging nog meer van hem houden dan ik al deed.

Altijd je hart volgen

Na drie jaar stelde ik Roland pas voor aan mijn ouders. Tijdens mijn tienertijd zat ik een jaar op een Amerikaanse middelbare school via een uitwisselingsprogramma en in 2014 keerde ik naar die school terug voor een reünie. Omdat Roland met me meeging naar Amerika, wilde ik per se dat mijn ouders hem leerden kennen. Mijn ouders konden het gelijk goed met Roland vinden. Drie jaar geleden, op een mooie zomerdag in 2018, gaf mijn vader me weg aan Roland. We trouwden in de achtertuin van het huis dat we samen hadden gekocht. De huwelijksceremonie was intiem, maar alle mensen die belangrijk voor ons zijn, waren er. Het appelboompje dat we op onze trouwdag in de grond plantten, is inmiddels een mooie boom geworden die in bloei staat. Het gaat goed met ons allemaal.
Ik deel mijn verhaal omdat ik iedereen wil laten weten dat je niet bang moet zijn om naar je hart te luisteren en eerlijk moet zijn, in eerste instantie naar jezelf. Ik vind dit zo’n belangrijke boodschap dat ik de tekst ‘Volg je hart want dat klopt’ op mijn onderarm heb laten tatoeëren. Doordat ik naar mijn gevoel heb geluisterd, ben ik nu gelukkig. Ik voel me iedere dag gekoesterd en geliefd. Als iemand je zoveel liefde geeft, groei je als mens. Het maakt je vrolijk en krachtig. Ik kan niet werken, maar bijna iedere dag doe ik vrijwilligerswerk in het verzorgingshuis in de buurt en voor een vereniging die zich inzet voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Ronald en ik zijn nog altijd stapelgek op elkaar. Ik ben iedere dag blij en dankbaar voor zijn liefde.”