Kim wordt gepest door haar collega’s: ‘Het ging van kwaad tot erger’

27 juli 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Kim veranderde haar leven toen ze begon bij haar nieuwe baan.

Kim: “Het bedrijf waar ik werkte, ging door corona failliet. Ondanks dat we het zagen aankomen, bleven we allemaal hopen dat het toch nog goed zou komen. Toen mijn werkgever ons kwam vertellen dat er geen ontkomen meer aan was, hebben we met z’n allen staan huilen op kantoor. Na mijn stage ben ik bij het bedrijf blijven werken en na zeven ontzettend gezellige jaren, waren mijn collega’s een tweede familie voor me geworden. Ik kon alles met ze delen en vaak genoeg hebben we gehuild als een van ons iets vervelends had meegemaakt, maar nog veel vaker hadden we de grootste rol.”

Nieuwe baan

“Ik was blij toen ik na ruim een maand al een nieuwe baan had gevonden. Natuurlijk was ik zenuwachtig, maar ik had er ook vooral veel zin in. Vol enthousiasme stapte ik mijn eerste werkdag het bedrijf binnen. Ik kwam te werken op een afdeling met nog zes andere vrouwen. In eerste instantie leek het heel gezellig, ik werd leuk ontvangen en kreeg van een van de vrouwen een rondleiding door het bedrijf.

De eerste weken heb ik het er ook echt naar mijn zin gehad. Ik deed mijn beste alle werkzaamheden zo snel mogelijk op te pakken en ik merkte dat het me aardig afging. Het duurde niet lang voor ik geen ondersteuning meer nodig had en volledig zelfstandig aan de slag kon. Dat was mijn baas ook opgevallen en geregeld liet hij blijken hoe blij hij hiermee was. Wanneer hij een compliment maakte, merkte ik dat mijn collega’s dat niet leuk vonden. Ik zag ze naar elkaar met hun ogen rollen en ze moesten moeite doen om hun lach te onderdrukken. Ik merkte dat het me onzeker maakte, maar probeerde me niet uit het veld te laten slaan.”

Buitengesloten

“Tot ik op een dag het gevoel kreeg dat ik werk buitengesloten. Ik merkte dat ze in dezelfde kantoorruimte met elkaar via het interne communicatiesysteem aan het chatten waren. Uit het niets stond iedereen tegelijk op om te gaan lunchen, maar ik werd niet meegevraagd. Het ging uiteindelijk van kwaad tot erger. Op een gegeven moment werd ik zelfs compleet genegeerd wanneer ik iets vroeg.

Ik begon me steeds minder op mijn gemak te voelen en merkte dat ik iedere ochtend met een knoop in mijn maag het kantoor binnenliep. En dat terwijl ik juist zo blij was dat ik zo snel een nieuwe uitdaging had gevonden. Toen ik er laatst met mijn beste vriendin over begon, adviseerde ze me om het gesprek met mijn collega’s aan te gaan. Ik wist dat ik dit inderdaad moest doen, maar vond het zo eng.”

Grens

“Tot vorige week stelde ik de confrontatie steeds uit. Na een peptalk van een andere vriendin besloot ik dat het zo echt niet verder kon. Ik was extreem zenuwachtig, maar ging het gesprek aan. De reacties van mijn collega’s waren verschrikkelijk. Ze begonnen wat te lachen, maar zeiden verder niets. Ik voelde me totaal niet serieus genomen en wilde het liefst ter plekke verdwijnen.

Na het gesprek is het alleen maar erger geworden. De laatste dagen merk ik dat ik bij verschillende mailtjes niet eens meer in de CC wordt gezet. Over een maand loopt mijn halfjaarcontract af, maar mijn baas heeft al door laten schemeren dat hij zeker wil verlengen. Hij weet niets van de pesterijen, bij hem klagen wil ik eigenlijk ook niet. Ik denk dat dat het allemaal nog erger maakt. Ik merk dat ik ondertussen aan de situatie onderdoor ga en twijfel of ik niet gewoon weg moet gaan. Maar ergens voelt het dan alsof mijn collega’s hebben gewonnen. Ik ben geen opgever, maar begin me af te vragen waar mijn grens ligt…”

Tekst: Lisa Schoenmaker
Vanwege privacyredenen is de naam van de geïnterviewde veranderd. De echte naam is bekend bij de redactie.