Joyce is crisispleegmoeder: ‘Inmiddels verwelkomen we ons veertiende pleegkind’

16 september 2021

Toen Joyce zes jaar geleden volledig werd afgekeurd, was ze vastbesloten om toch een steentje bij te dragen aan de maatschappij. Zo kwam ze bij de pleegzorg terecht.

Joyce: “Toen ik zes jaar geleden volledig werd afgekeurd, wist ik dat ik iets wilde zoeken waarmee ik toch nog mijn steentje kon bijdragen aan de maatschappij. Ik was nog jong en wilde niet de rest van mijn leven niets doen. Ik raakte in gesprek met iemand die werkt bij jeugdzorg en zij vertelde over pleegzorg. Het eerste wat ik dacht was: dit kunnen wij ook. Mijn enthousiasme was aangewakkerd en thuis legde ik het idee gelijk aan mijn man en dochters voor. Ze reageerden verbazingwekkend positief. Ook hen leek het heel mooi om iets voor andere kinderen te kunnen betekenen.”

Crisispleegzorg

“Ik wist gelijk dat we voor crisispleegzorg moesten gaan. Het was voor mij duidelijk dat ik niet opnieuw een kind wilden opvoeden, maar dat ik zoveel mogelijk kinderen die uit een hele heftige situatie kwamen een zetje in de goede richting wilde geven.

Mijn man en ik zijn toen in training gegaan waarin in je wordt voorbereid op het aanstaande pleegouderschap. Ook moesten we thuis heel veel met elkaar praten en eerlijk naar elkaar zijn. Zelf heb ik dat niet als pittig ervaren, maar dat komt denk ik ook omdat wij thuis altijd heel eerlijk naar elkaar zijn en kritisch durven zijn. Ik kan wel heel goed snappen dat voor andere aanstaande pleegouders die voorbereiding wel heel pittig kan zijn, want er worden stevige gesprekken gevoerd.”

Afscheid

“Niet veel later kwam het eerste pleegkindje bij ons wonen. Het was ontzettend spannend voor ons, want we wisten natuurlijk nog niet hoe alles zou verlopen. Maar vanaf het eerste moment dat ze bij ons was, was het goed. Mijn dochters beschouwden haar als hun kleine zusje en ze paste perfect in ons gezin. Uiteindelijk is ze negen maanden bij ons gebleven en hebben we zelfs heel erg getwijfeld of ze toch niet voor altijd bij ons moest blijven. Hoe wel we dat in eerste instantie allemaal wilden, kwam daarna bij mij weer het gevoel dat ik meer dan één kind wilde helpen.

Het afscheid viel ons allemaal ontzettend zwaar. Het was een soort rouwproces waar we doorheen moesten. Ondertussen hebben we gelukkig geleerd hoe we hier het beste mee om kunnen gaan, want inmiddels staan we alweer klaar voor het veertiende pleegkindje. Natuurlijk is het afscheid nemen nog steeds heel moeilijk, maar de wetenschap dat je zo’n kind veiligheid en stabiliteit heb kunnen bieden, maakt heel veel goed.”

Vuurtje

“Alle kinderen die bij ons komen hebben geen vuurtje meer in hun ogen. Dat is gedoofd door het verdriet dat ze hebben meegemaakt. Na een aantal weken zien we dat vuurtje wel vaak weer terugkomen en dat is onbetaalbaar. Daar doen we het allemaal voor en ik ben er trots op dat we voor zoveel kinderen een belangrijke rol hebben kunnen spelen. Ik zeg altijd dat het mijn doel is om aan de zware rugzakjes die pleegkinderen bij zich dragen een heliumballonnetje te maken, zodat het dragen een stukje makkelijker wordt.

Ook hou ik voor alle kinderen die hier komen een dagboekje bij. Hierin schrijf ik iedere dag een positief verhaaltje en sluit ik af met de woorden dat ze er mogen zijn en dat ze geliefd zijn. Wanneer ze ouder zijn, wonen ze ondertussen ergens anders en zijn ze een stukje van hun jeugd ‘kwijt’, want ze zijn vaak te jong om te beseffen wat ze hier bij ‘vreemde mensen’ hebben meegemaakt. Juist daarom vind ik dat boekje zo belangrijk. Zodat ze altijd terug kunnen kijken op dat stukje jeugd dat ze missen. Ook blijft voor alle kinderen die hier tijdelijk hebben gewoon de deur natuurlijk altijd openstaan.”

Allermooiste

“Pleegmoeder zijn betekent 24 uur per dag keihard werken en het is verre van makkelijk, maar tegelijkertijd is het ook het allermooiste en zou ik nooit meer anders willen. Wanneer ik naar bed ga, kan ik iedere dag tevreden in de spiegel kijken omdat ik weet dat ik samen met mijn gezin de wereld een stukje mooier maak.”

Tekst: Lisa Schoenmaker
Op de foto is Joyce te zien met haar man, biologische dochters en schoonzoon.