Joyce is crisispleegmoeder: ‘Het moeilijkste blijft het afscheid nemen’

23 september 2021

Toen Joyce haar man het vanwege zijn leeftijd niet zag zitten om voor een tweede kindje te gaan, besloten ze voor het crisispleegouderschap te gaan. “Je ziet een kind echt veranderen.”

Joyce: “Vier jaar geleden begon ons avontuur en werd het eerste pleegkindje bij ons geplaatst. Mijn man en ik schelen achttien jaar en hebben samen één prachtige zoon. Ook heeft mijn man twee kinderen uit zijn vorige huwelijk. Ik had heel sterk de wens voor een tweede kindje van ons samen, maar mijn partner zag dat vanwege zijn leeftijd niet zitten. Ik voelde dat ik nog veel liefde te geven had en vroeg hem daarom hoe hij tegenover pleegzorg stond.”

Wennen

“Nadat we naar een informatieavond waren geweest, was ook hij om. We besloten het avontuur aan te gaan en schreven ons in. Vanaf het begin wisten we al dat wij voor crisispleegouderschap zouden gaan. Vooral vanwege de leeftijd van mijn man werd dat vanuit de organisatie ook op prijs gesteld. We kregen heel veel formulieren thuisgestuurd en moesten over van alles na denken. We werden uitvoerig gescreend, voordat we een cursus kregen. Na de cursus dachten we dat we waren klaargestoomd, maar achteraf is wel gebleken dat je je nooit echt kan voorbereiden op het pleegouderschap.

Het begin was ontzettend heftig. Er kwam een vierjarig meisje bij ons wonen dat veel trauma’s had. Maar wat het vooral ontzettend zwaar maakte, was dat onze zoon het aan het begin vreselijk vond. Hij heeft heel veel gehuild en zich enorm tegen haar komst verzet. Ik vond het vreselijk om hem zo te zien, maar we bleven bij ons standpunt. Wij wilden dit en gingen dit doen. Achteraf denken we dat hij heel erg moest wennen aan het verdelen van de aandacht. Hij had de eerste jaren van zijn leven zijn ouders bijna helemaal voor zichzelf gehad. Zijn twee oudere broers zijn tien jaar ouder en pasten zich voornamelijk aan hem aan.”

Liefste broer

“Nadat het eerste meisje was overgeplaatst naar haar nieuwe, vaste pleeggezin, kregen we drie dagen later een telefoontje of we twee kinderen, een broertje en een zusje, in huis wilden nemen. Mijn man en ik durfden dit amper tegen onze zoon te zeggen, maar zodra de twee bij ons thuis waren, was hij verkocht. ‘Mama, mogen we deze misschien houden? vroeg hij. Dat was zo’n opluchting, want natuurlijk deed het ons pijn om te zien dat hij het moeilijk had gehad. Nu is hij juist degene die vraagt wanneer er een nieuw kindje komt als we even niemand in huis hebben. Ook zegt hij dat hij later in de pleegzorg wil werken. Hij is dus helemaal gedraaid en onze pleegkinderen kunnen zich betere grote broer wensen.

Ik zal nooit vergeten dat er een nieuw meisje bij ons kwam. ’s Avonds was het opeens stil en toen ik boven ging kijken, zag ik dat onze zoon zijn matras uit zijn kamer had gehaald en bij haar op de kamer had neergelegd. Na alles was er eerder was gebeurd, emotioneerde het me. Ik vond het zo mooi te zien. De ochtend erna vertelde het meisje dat ze zo blij was dat hij bij haar kwam slapen, omdat ze het zo spannend vond.”

Veiligheid

“We begonnen met één kindje tegelijk in huis, maar toen we de vraag kregen of we ook openstonden voor broertjes en zusjes twijfelden we geen seconde. Als we allemaal een beetje zouden opschuiven, paste het prima. In de wereld van pleegkinderen verandert er vaak al zo veel. Hoe fijn en veilig voelt het dan dat ze in ieder geval elkaar nog hebben. Ik kon me zo goed inbeelden hoe fijn en veilig het moet voelen om dan samen te blijven en houvast en troost bij elkaar te kunnen vinden. Sindsdien nemen we dus ook geregeld twee kindjes in huis.

Het mooiste aan het pleegouderschap is dat je een kind echt ziet veranderen. We maken vaak foto’s en als je de eerste foto’s vergelijkt met een foto vlak voordat ze weer weggaan, is dat vaak een wereld van verschil. Het geeft me zo’n goed gevoel dat we iets voor hen en hun ouders kunnen betekenen. Natuurlijk is het ook moeilijk en soms ontzettend zwaar. Er zijn weinig momenten dat we rust hebben, want ook midden in de nacht gaat het gewoon door. Kinderen die getraumatiseerd zijn, vinden het soms eng om alleen te slapen. Het komt dus geregeld voor dat ik in de nacht uren aan hun bedje zit of dat we samen in slaap vallen, om ze zo het stukje veiligheid te geven waar ze zo hard naar op zoek zijn.”

Ga ervoor

“Het aller moeilijkste blijft het afscheid nemen. Dat valt ons allemaal iedere keer weer ontzettend zwaar. De meeste kinderen blijven ongeveer een jaar bij ons en daar bouwen we een hele intense band mee op. Ze zijn natuurlijk ook dag en nacht bij ons en als ze dan opeens weggaan, is dat natuurlijk supermoeilijk. De eerste twee dagen nadat een kindje weg is, ben ik vaak veel aan het huilen. Daarna maak ik het kamertje leeg en ga ik het huis schoonmaken, een beetje therapeutisch poetsen noem ik het altijd. Gelukkig hebben we een fantastische pleegzorgwerker die ons ondersteund en letterlijk dag en nacht voor ons beschikbaar is en altijd een luisterend oor biedt.

Tegen mensen die twijfelen of ze een pleegkindje in huis willen nemen, wil ik zeggen: ga ervoor. Als je de ruimte in je hart en je huis hebt, zal je nooit spijt krijgen. Vergeet niet dat het met ups en downs gaat en vind een vorm die bij jou past. Het is ontzettend waardevol en al help je maar één kindje: je voegt onbeschrijfelijk veel toe aan zijn of haar leven.”

Tekst: Lisa Schoenmaker