Ingrid kreeg pas op haar 44ste een kind: ‘Iets om dankbaar voor te zijn’

16 maart 2020

Ingrid (49) kreeg pas op haar 44ste een kind, zoon Giel (5). “Ik ben er niet mee bezig dat ik een oude moeder ben. Ik vind het een avontuur dat ik dit mee mag maken.”

Ander leven

Ingrid: “Voordat ik mijn zoon Giel kreeg, zag mijn leven er totaal anders uit. Ik werkte hard, had een leuke baan als duurzaamheidsdirecteur en reisde voor mijn baan de hele wereld over. Het leek me altijd al leuk om moeder te worden, maar ik vond nooit de juiste partner. Ik heb twee lange relaties in mijn leven gehad. Dat was in beide gevallen met een man die onvruchtbaar was, wat het ingewikkeld maakte. We overwogen destijds wel ivf, maar dat zag ik niet zitten. Ik ben geen fan van naalden, chemische stofjes en hormonen spuiten. Toen ik veertig werd, zakte mijn kinderwens langzaam weg. Misschien heeft dat ook met hormonen te maken, ik weet het niet. Maar ik had een fijn leven met leuke vrienden, dus dan loopt het soms anders. Ik had me erbij neergelegd dat ik geen kinderen zou krijgen.

In die periode kreeg ik een zwaar ongeluk, waarvan ik anderhalf jaar moest revalideren. Tijdens een verblijf in Tibet had ik hoogteziekte opgelopen, waardoor er zonder dat ik het wist een luchtbel in mijn hoofd zat. Ik had veel hoofdpijn, maar ik had als kind ook vaak hoofdpijn gehad, dus dat was ik wel gewend. Alleen ben ik daarna ook nog eens gaan paardrijden en ben vol in galop van het paard gegooid. Dat was eigenlijk een geluk bij een ongeluk, want daarvoor kreeg ik antizwellingsmedicijnen die positief uitwerkten op de luchtbel.

Maar toen ik stopte met de medicijnen kon ik na twee maanden nauwelijks meer lopen en praten. Van de neuroloog mocht ik mijn hersenen een tijdlang niet meer gebruiken om ze rust te geven: ik mocht niet meer lezen of praten en geen tv kijken. Ik denk dat dat de reden is geweest dat ik uiteindelijk Giel heb gekregen. Tijdens mijn revalidatie kreeg ik namelijk van een vriendin een boek over raw food. Ik vind koken heel leuk, en bij raw food ben je veel aan het groenten hakken en raspen. Dat werd mijn dagbesteding, als een soort meditatie, omdat ik verder niet zo veel kon en mocht. In die periode ben ik vitaal en gezond geworden.”

Eerste zoen

”En toen ging ik op mijn 42ste naar een feestje bij een vriendin die vlakbij woonde. Jeroen was ook op dat feestje. Er was een tafelschikking en Jeroen moest eigenlijk naast een andere vrouw zitten. Maar we raakten al in gesprek voordat iedereen aan tafel ging en Jeroen kwam gewoon tegenover mij zitten. Het klikte meteen. Hij bleek vlakbij mij te wonen, we gingen zelfs naar dezelfde supermarkt en toch waren we elkaar nog nooit tegengekomen. De rest van de avond bleven we met elkaar kletsen. Een week later zijn we samen koffie gaan drinken, de week daarna gingen we naar de film. Dat was op 1 februari. Het werd onze datum, de avond van onze eerste zoen.

Jeroen had net als ik ook geen kinderen en was single. We waren allebei toe aan vastigheid. Hij vroeg mij na een paar maanden of ik nog kinderen wilde. Als dat niet zo zou zijn, wilde hij dat graag weten. Want hij vond mij heel leuk, en hij had een grote kinderwens. Ik gaf aan dat ik nog wel kinderen wilde. Door onze relatie was mijn eigen kinderwens, die een beetje was verstopt, in volle omvang toch nog naar boven gekomen. Maar ik wist natuurlijk niet zeker of het me nog ging lukken om zwanger te worden, omdat ik al 42 was.”

Groot cadeau

“Tijdens de vakantie gingen we samen een stuk van de pelgrimsroute Santiago de Compostella lopen. Het voelde zo goed om samen te zijn, dat Jeroen daarna bij mij is ingetrokken. Ik had inmiddels een andere baan en moest nog zeker vier maanden op reis, dat hoorde bij mijn inwerkperiode. Maar vanaf het moment dat ik terug was, zijn we begonnen. Het lukte niet meteen om zwanger te worden, maar toen het lukte, vond ik dat geweldig. Het voelde alsof ik een groot cadeau van het leven kreeg. Ik voelde dat mijn lichaam gezond was, ik had intussen twee jaar supergezond gegeten. Jeroen was ontzettend lief en zorgzaam, hij was net zo blij als ik.

Maar helaas ging het binnen acht weken mis. Dat was heel verdrietig. Snel daarna werd ik weer zwanger en kreeg ik opnieuw een miskraam. Tijdens deze zwangerschap werd ik direct somber. Dat schijnt iets hormonaals te zijn en wordt veroorzaakt door de hormonen die ook kunnen zorgen voor een postnatale depressie.

Maar na de tweede miskraam trok in de lente van 2014 de donkere sluier langzaam uit mijn lichaam. Jeroen en ik gingen op vakantie naar Schotland en ik ben gek op whiskey, maar ik vermoedde al dat ik die vakantie niet zou drinken. We haalden een zwangerschapstest in Glasgow, en ja hoor: ik was weer zwanger. Dat was geweldig!”

Fijne zwangerschap

”Terug in Nederland werd ik onder medisch toezicht geplaatst, omdat het al twee keer mis was gegaan. Bovendien was ik inmiddels 44, dus in het ziekenhuis wilden ze mij in de gaten houden. Dat vond ik fantastisch, want daardoor kreeg ik elke twee weken een echo en mocht ik naar ons kind kijken. Omdat ik ouder was, was er een verhoogd risico op afwijkingen. De Nipt-test werd toen nog niet vergoed, maar omdat we die wel graag wilden doen, hebben we dat zelf betaald. Gelukkig was alles goed met ons kind. We hebben samen een fijne zwangerschap gehad.

Ik was al veertig weken zwanger toen ik de baby opeens niet meer voelde. In het ziekenhuis bleek dat zijn hartslag was weggezakt. Ze wilden de bevalling inleiden. Dat wilde ik niet, ik was ervan overtuigd dat hij vanzelf zou komen en dat het goed zou gaan. Daarom gaven ze me nog een paar dagen. Daarna zakte de hartslag van de baby weer weg en is de bevalling alsnog toch ingeleid.

Later zei mijn verloskundige dat het behoorlijk risicovol was dat ik niet wilde worden ingeleid. Op mijn leeftijd, en als je al over tijd bent: dan loop je een groter risico om je kindje te verliezen. Er is onlangs onderzoek gedaan waarbij dat inderdaad is bevestigd. Het was een zware bevalling, uiteindelijk is Giel met een spoedkeizersnede geboren. Zijn hartslag bleef maar wegzakken, Jeroen heeft doodsangsten uitgestaan tijdens de bevalling. Maar uiteindelijk is alles goed gekomen. En toen was ik bijna 45 en voor het eerst moeder. Ik voelde me geweldig.”

Eigenwijs

“Vanaf het begin waren we een drie-eenheid. En dat zijn we nog steeds. Giel praatte al zo ongeveer in volzinnen toen hij twee jaar oud was, ik heb soms het idee dat we niet met twee, maar met drie volwassenen in huis wonen. Zo beschouwt Giel zichzelf ook, die doet vrolijk mee met alles en is behoorlijk eigenwijs. ‘Ik mag het zelf bepalen’, zegt hij dan.

Hij blijft een groot cadeau. Vanaf het moment dat hij is geboren, had ik sterk het gevoel dat ik niet meer in het vliegtuig wilde. Vanwege de duurzaamheid, maar ook omdat ik bij Giel wilde zijn. Ik heb daarna nog twee keer gevlogen, maar ik vond het helemaal niet prettig. Mede vanwege het vele reizen ben ik weggegaan bij mijn werkgever. Uiteindelijk heb ik bijna een jaar verlof gehad, tot ik een nieuwe baan vond. Dus ik had een fantastisch zwangerschapsverlof. Ook dat voelde als een cadeau: dat ik die extra tijd met Giel heb gekregen.”

Mooi mannetje

”Jeroen wilde eigenlijk altijd al de stad uit. Daarom zijn we drie maanden na Giels geboorte naar een ander huis gaan kijken. Het was de bizarre tijd dat je een huis driehoog achter in Amsterdam kon omruilen voor een vrijstaand huis in het Gooi, waar ik ben opgegroeid. Dat hebben we gedaan en daar hebben we veel geluk mee gehad.

De werkende vrouw van vroeger zit nog steeds in mij, ik vind mijn werk erg leuk. Maar Giel is nu het allerbelangrijkste in mijn leven. We voelen ons ook in dienst van hem, we voelen een grote verantwoordelijkheid om van hem een mooi mannetje te maken. Mijn leven is behoorlijk veranderd door de komst van Giel. Tijd voor mezelf heb ik nauwelijks meer, maar gelukkig wonen we mooi en ben ik al blij als ik de bossen in kan lopen met Giel. Ik vind het een avontuur dat ik dit mee mag maken.” 

Geen tweede kind

”Dat ik een oudere moeder ben, daar ben ik eigenlijk niet echt mee bezig. Ik voel me ook niet onzeker op het schoolplein. Ik vind het gewoon heel leuk om daar te staan, dat had ik niet meer gedacht. Ik ben alleen wel snel na de geboorte in de overgang geraakt. Er komt dus helaas geen tweede kind, ook al hadden we graag meer kinderen gewild. Dat vind ik wel zwaar. Giel zegt af en toe dat hij graag een broertje zou willen hebben, al vindt hij het ook gezellig met z’n drietjes. Maar dat ons dit kind gegeven is, is al iets om dankbaar voor te zijn.

Met vriendinnen hebben we het er weleens over dat we op onze leeftijd misschien wat meer naar de sportschool zouden moeten. Waarop iedereen in koor tegen mij zegt: ‘Maar jij hoeft niet, want jij hebt Giel.’ Dat is ook zo, hij houdt mij jong en fit. Giel is een echt jongetje, die móet rennen, hij moet zijn energie kwijt. In de buurt vragen ze altijd grappend of ik Giel weer aan het uitlaten ben als we samen in het bos zijn.”

Vijftig

”Over een paar weken word ik vijftig. Dat vind ik wel lastig, ik heb er moeite mee om ouder te worden. Ik hoop dat we met z’n drietjes in goede gezondheid blijven, zeker tot hij volwassen is. Toen mijn moeder net zo oud was als ik, waren haar kinderen al het huis uit – ik ga met pensioen als Giel het huis uit gaat. Dat vind ik een bizar idee.

Natuurlijk worden we als mens steeds ouder, maar toch: de kwaaltjes beginnen wel als je ouder wordt. Ik voel me jonger dan ik ben, ergens begin veertig, dat scheelt. Maar ik weet niet of ik een groot feest ga geven als ik vijftig word. Ik denk het niet. We gaan gewoon met z’n drietjes op vakantie, dat vind ik het fijnst.”