Home
Persoonlijke verhalen
Femke: ‘Bonuskinderen? Ik vind er niks bonus aan’

Femke: ‘Bonuskinderen? Ik vind er niks bonus aan’

26 maart 2024

Een relatie is werken. En als je een relatie hebt met een man met kinderen misschien wel dubbel zo hard. Femke (48) en haar vriend Eric belandden met Erics dochters Roos (20) en Maud (18) in een nare dynamiek. Femke: “Alles wat ik deed of zei werd verkeerd uitgelegd.”

Femke: “‘Ik heb geen kinderen van mezelf nodig om me moeder te voelen. Misschien vind ik wel een leuke man met kinderen’, zei ik weleens tegen mijn moeder en zus. Zij vonden het verdrietig dat ik ‘de boot had gemist’. Na een paar relaties met foute mannen was ik op mijn veertigste nog steeds single. Ik vond het ook spijtig, maar ik had het geaccepteerd. Ik dopte mijn eigen boontjes en ik was hier trots op. En ik geloofde oprecht dat ik ooit gelukkig zou worden met een man die al kinderen had, waarover ik dan kon moederen.
Die wens leek zes jaar geleden werkelijkheid te worden toen ik Eric ontmoette in het café waar ik met mijn zus was. Zijn blauwe pretogen, blonde haar, kledingstijl en grapjes, werkelijk alles vond ik leuk aan hem. We praatten de hele avond. Ik viel helemaal voor hem toen hij liefdevol over zijn dochters Roos van veertien en Maud van twaalf vertelde. Achteraf gezien ging het hier al mis. Ik had geen idee hoe gecompliceerd het kan zijn om samen te zijn met een partner met kinderen. Hoe naïef.”

Roze bril

“Eric en ik waren stikgelukkig met elkaar. Al snel was ik elke dag bij hem, maar in de weekenden, als Roos en Maud bij hun vader waren, zorgde ik dat ik weg was. Omwille van de meiden deden we het rustig aan. Roos en Maud hadden veel meegemaakt. Direct na de scheiding had hun moeder al een nieuwe vriend aan wie ze erg moesten wennen. Eric vond het lastig dat hij nu ook een nieuwe partner had waarmee ze moesten dealen. Ik begreep dit en nam me plechtig voor dat ik de beste stiefmoeder ever voor ze zou worden.
Na vijf maanden vond Eric de tijd rijp om Roos en Maud aan mij voor te stellen. Ik popelde om de meiden te ontmoeten. We spraken af in een pannenkoekenrestaurant waar de akoestiek niet al te best was. Vanachter hun pannenkoek keken Roos en Maud me met grote ogen aan. Ik had cadeautjes voor ze gekocht, die ze onwennig uitpakten. Het was te rumoerig om een goed gesprek met elkaar te voeren. Het enige wat ik kon doen was naar ze lachen, wat ik uit alle macht deed. Roos en Maud keken naar me alsof ze dachten: wie is dat schaap naast papa?
In de maanden daarna deed ik mijn uiterste best om ze op hun gemak te stellen. Ik bedacht leuke uitjes en in het weekend haalde ik lekkers in huis. Het contact tussen mij en de meiden was niet hartelijk, maar het moest groeien, dacht ik. Eric en ik kenden elkaar een jaar toen ik de huur van mijn appartement opzegde en bij hem introk. Door onze verliefdheid zagen we alles door een roze bril. We barstten van de energie en hadden zin om samen een nieuwe start te maken.
Ik liet de muren sausen in verschillende pasteltinten en hing mijn schilderen op. Ook deed ik een paar meubels van Eric weg om plaats te maken voor meubels van mij. Het werd zo een gezellig vrouwenhuis. Leuk voor de meiden, dacht ik nog. Roos en Maud vonden het allemaal maar niks. Het maakte me onzeker. Had ik het verkeerd aangepakt? Had ik ze moeten betrekken bij de nieuwe inrichting? Aan de eettafel werd er steeds minder gepraat. Deed ik soms iets verkeerd?”

Hartstikke stom

“Zonder dat ik het doorhad, liep ik op mijn tenen. Ik deed alles om Roos en Maud een goed gevoel te geven. Vaak ging ik in het weekend weg zodat Eric tijd alleen met ze kon doorbrengen. Toen ik tijdens de coronacrisis niet meer zo vaak weg kon, barstte de bom. Ik had een thuiswerkplek nodig en Eric zei dat we van de speelkamer best een werkkamer konden maken. Roos en Maud waren inmiddels pubers en waren amper in die kamer. En dus brachten we het speelgoed dat daar nog stond en lag naar de kringloopwinkel en zetten we mijn stoel, kast en bureau neer in die kamer. Achteraf gezien harstikke stom natuurlijk. Eric en ik hadden de meiden erbij moeten betrekken en er een gezamenlijk project van moeten maken, maar we waren ons van geen kwaad bewust.
Wat schrok ik toen Roos ontplofte en Maud begon te huilen bij het zien van mijn nieuwe werkkamer. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om hun speelgoed weg te doen? Ze deden het voorkomen alsof ieder speelgoedje een kostbaar aandenken was van iets of iemand. Ik moest me inhouden om niet te zeggen dat ze er dan spaarzamer mee om hadden kunnen gaan. Al het speelgoed lag kapot en door elkaar in grote bakken met lollystokjes, snoeppapiertjes en zelfs een beschimmelde broodkorst.”

Buitenspel

“Natuurlijk ging hun verdriet niet om het speelgoed. Het zat ze dwars dat ik mijn plek innam in huis en ook in het leven van hun vader. Ik wilde dit bespreekbaar maken, maar Roos en Maud waren zo van streek. Boos sloten ze zich op in hun kamer. Wat voelde ik me buitenspel gezet toen ze alleen met Eric wilde praten en niet met mij. Eric stemde hier nog mee in ook. Kennelijk telde ik niet mee.
Ik was echt in tweestrijd. Ik vond dat ik voor mezelf moest opkomen, maar zag ook in dat alles wat ik deed of zei verkeerd viel. Het liefst wilde ik alles met z’n vieren bepraten, maar Eric was bang voor ruzie. Hij suste de boel. Toen de meiden uit hun kamer kwamen, deed hij alsof er niets aan de hand was. Hij bestelde pizza’s en liet Roos en Maud een nieuw computerspel uitzoeken. In mijn ogen pakte hij dit totaal verkeerd aan.
Ik probeerde toch met Roos en Maud te praten. Vooral Roos deed alsof ik lucht was. Als ik me kwetsbaar opstelde door te vertellen dat ik bepaalde situaties lastig vond, keek ze dwars door me heen. Maud was loyaal aan haar grote zus en kopieerde haar gedrag. En Eric? In zijn ogen konden zijn meiden niets verkeerd doen.
Op een zondagochtend trok ik het niet meer. Ik flipte volkomen toen ik mijn fruitsap wilde pakken uit de koelkast en voor de zoveelste keer misgreep. In het weekend ontbijt ik ’s ochtends met een smoothie of sapje. Maud en Roos wisten dit, maar hadden alles opgedronken. Ik werd hier zo pissig om dat ik uitviel. Op een wat snauwerige toon zei ik dat ze van hun zakgeld maar een smoothie voor me moesten halen. Ik deed altijd alle boodschappen. Zij konden toch ook wat doen? De meiden reageerden ontzettend overdreven. Weer vluchtten ze hun kamer in, waar ze hun moeder belden, die op haar beurt Eric belde. Eric was buiten aan het sporten en hoorde alles aan. Het leek wel een slapstick. Toen hij thuiskwam en vroeg wat er nou eigenlijk was gebeurd, knapte er iets. In welk slecht toneelstuk was ik terechtgekomen? Als ik eerlijk was, vond ik de weekenden geen klap meer aan sinds ik bij Eric woonde. De sfeer was kil en doordat ik zo mijn best deed om aardig gevonden, was ik niet echt mezelf. Boos vertrok ik naar mijn zus om af te koelen.”

Labiel mens

“Toen ik die avond thuiskwam, zei Eric dat ik moest leren om mijn woede te beheersen. Roos en Maud waren erg geschrokken van mijn uitbarsting en Eric ook. Boos weglopen was niet de oplossing. Ik vond Eric toen echt een slappe zak en was ontzettend teleurgesteld in hem. Zijn dochters hadden hem duidelijk onder de duim. Zo ging het niet langer. Soms moest ik huilen omdat de situatie me zo aangreep. Toen ik dat eens vertelde aan Roos en Maud in de hoop dat ze aardiger tegen me zouden doen en het thuis gezelliger zou worden, werd ik ’s avonds gebeld door hun moeder. Erics ex-vrouw vroeg me hoe ik het in mijn hoofd haalde om haar dochters te belasten met mijn mentale problemen. Mentale problemen? Kennelijk schilderden Erics dochters me af als een labiel mens.
Ik voelde dat ik afstand moest nemen. Van de meiden en van de dynamiek waarin we met z’n vieren waren beland. Met Eric sprak ik af dat ik me niet meer met zijn dochters zou bezighouden. Hij begreep dit, zoals hij alles begreep. Had hij maar wat meer pit. Zonder dat ik het wilde, was ik boos op hem en op de kinderen. Stiefmoeders hebben in sprookjes een niet al te beste reputatie en ook in ons leven was ik niet die lieve bonusmoeder die ik zo graag wilde zijn.
Bonus, het klinkt zo leuk. Alsof je een toevoeging bent aan iemands leven. Was het maar zo. Lieten de meiden me maar toe. Maar vanaf de eerste dag trokken ze een muur op. Het was hard werken om die af te breken. Toen mijn zus me belde, stortte ik mijn hart uit. Dat was erg fijn, want hoe zeer ik leed onder alles vertelde ik aan bijna niemand. Mijn familie en vriendinnen waren blij voor me dat ik eindelijk een fijne relatie had en ik hield ze in die waan. Na een goed gesprek met mijn zus, lukte het me zelfs weer om grapjes te maken. ‘Nou ja, bonuskinderen? Een bonus vind ik ze niet echt. Zonder kinderen zouden Eric en ik een veel fijner leven hebben.’ En net op dat moment was Roos in de buurt! Ze had het gehoord en ze was zo kwaad.
Ik ben meteen naar Eric gegaan en ik heb alles aan hem uitgelegd. Samen zijn we met Roos gaan zitten. Met haar vader erbij legde ik uit dat ik een grapje maakte en dat ik het fijn vond dat zij en Maud er waren, maar dat ik ze wel graag beter wilde leren kennen. Roos keek deze keer niet door mijn ijzige blik heen. Dat zag ik als iets positiefs. Eric probeerde ook niet te sussen. We waren daadwerkelijk verder gekomen met elkaar.”

Hulp zoeken

“Diezelfde dag zijn Eric en ik op zoek gegaan naar een therapeut die gespecialiseerd is in samengestelde gezinnen. Dat hadden we veel eerder moeten doen. Eric is door zijn scheiding heel bezorgd geworden. Hij vindt dat Roos en Maud veel te verduren hebben gekregen en wil daar rekening mee houden. Maar hij praat niet, geeft geen grenzen aan en uit zijn liefde in spullen en het doen van leuke dingen. Eric moet gaan opvoeden en ik? Ik moet een paar flinke passen terug doen en niets verwachten. Mijn hooggespannen verwachtingen zorgden er alleen maar voor dat ik me afgewezen en gekwetst voelde. En doordat ik zo graag dat ideaalplaatje wilde, had ik geen oog voor mezelf, maar ook niet voor Maud en Roos.
Ze zeggen weleens dat een relatie werken is en dat is voor Eric en mij zeker het geval. We leren ontzettend veel op dit moment. Van elkaar, maar ook over onszelf. Ja, we blijven samen. Opgeven doen we niet. Ook niet voor de meiden. Laatst voelde ik tijdens een wandeling Mauds hand in die van mij en werd ik overvallen door een warm gevoel. Het was het gevoel van liefde voor mijn bonusdochters.”

Tip van Vriendin

In het Handboek voor de moderne stiefmoeder toont journalist en ervaringsdeskundige Yolan Witterholt wat er op je pad kan komen tijdens de eerste jaren van een stiefgezin. Met humor en relativeringsvermogen vertelt ze over de voetangels en klemmen. Daarnaast geeft ze vele nuttige adviezen en vertelt ze openhartig over haar eigen `dubbele stiefgezin. Witterholt laat zien dat er met vallen en opstaan wel degelijk iets overblijft waar je zelfs van kunt genieten. Voor meer informatie klik op onderstaande button.