Feline: ‘Mannen kijken eerst naar mijn borsten, dan pas naar mij’

31 oktober 2022

Feline (28), single, onderging op haar achttiende haar eerste borstoperatie. Ze ging van niks naar een mooie C-cup. Drie jaar geleden ging ze weer onder het mes voor een borstvergroting: deze keer naar cup E. Nu heeft ze spijt.

Feline: “Katy Perry, Paris Hilton, Scarlett Johansson, Lindsay Lohan. Prachtige vrouwen,
met ook prachtig grote borsten. Het zijn beroemdheden die ik volg op Instagram en adoreerde, juist vanwege hun enorme voorgevel. Ze zijn ook de reden dat ik begin dit jaar – zes jaar na mijn eerste borstvergroting – opnieuw koos voor een grotere cup. Ik wilde net zo mooi en sexy zijn als zij.”

Doorgeslagen

“Alleen ben ik daar iets te ver in doorgeslagen en kamp ik sindsdien elke dag met rugpijn.
Ook vind ik mijn uitstraling nu zo ordinair, dat ik mijn enorme borsten liever verstop, dan dat ik ze laat zien. Ik heb inmiddels zo veel spijt van mijn borstvergroting, dat ik niets liever zou willen dan mijn bescheiden cup terug.”

Lees ook: Lonneke kan niet stoppen met cosmetische ingrepen

Flinke cup

“Mijn fascinatie voor borsten is al in mijn vroegste jeugd ontstaan. Als kind zat ik op schoot altijd graag tegen de zachte boezem van mijn oma aan en ik verkleedde me met mijn moeders bh’s. Vanaf mijn elfde jaar wachtte ik met smart tot ook mijn borstjes zouden gaan groeien. Zowel mijn moeder als vier jaar oudere zus hadden een flinke D-cup. Dat wilde ik ook.”

Kinderlijk

“Maar op mijn veertiende had ik nog niks en toen ik zeventien was, kon je nog steeds bijna geen verschil tussen mijn voor- en achterkant zien. Ik baalde ervan. Meiden op school droegen leuke lingerie en strakke truitjes waarmee ze pronkten. Ik droeg kinderhemdjes van Hema, want ik had niks om in een bh te stoppen.  Jongens pestten me met mijn kinderlijke lichaam. Noemden me ‘travestiet’ of ‘manwijf’ en lieten me links liggen op klassenavonden.”

Rondingen

“Ik heb heel wat afgehuild vanwege mijn ontbrekende vrouwelijke vormen. Elke dag stond ik voor de spiegel, speurend naar opkomende rondingen. En elke dag was ik dus weer in tranen, omdat er maar niks wilde groeien. Op mijn zestiende stapte ik met mijn moeder naar de huisarts om mijn probleem aan te kaarten. Maar de dokter nam me helaas niet serieus.”

Lees ook: Marrets siliconenimplantaten maakten haar ziek

Relativeren

“Volgens hem zou het vanzelf goed komen en anders moest ik maar accepteren dat ik minder bedeeld was dan andere vrouwen. ‘De een is ook langer dan de ander’, zei hij er relativerend bij. Dat kwetste me enorm. Snapte hij nou niet hoe ik hieronder leed? Wel schreef hij me de Diane-35-pil voor, omdat hij had gehoord dat die positief zou kunnen werken op de borstgroei. Maar helaas, ook na een jaar slikken was het zonder noemenswaardig resultaat. Meer dan cup AA werd het niet.”

Geen medische reden

“Mijn ouders vonden het zo zielig voor me, dat ze me op mijn achttiende een borstvergroting cadeau deden. Eerder mocht nog niet van de wet. Een kostbare operatie die mijn ouders zelf moesten betalen. Mijn zorgverzekeraar vergoedde die niet, omdat er geen medische reden voor was. Ik ben nog wel op consult gegaan bij een verzekeringsarts, maar hij constateerde dat er niks mis was met mijn borsten, anders dan dat ze klein waren.”

Wederom een klap in mijn gezicht.

“Gelukkig wilden mijn ouders hun spaargeld dus aan een vergroting opofferen om mij gelukkig te maken. We kozen een privékliniek uit die goed bekendstaat en ervaring had in het begeleiden van jonge meiden. Ik kreeg eerst een psychologisch gesprek, maar ze hadden al snel door dat ik geen irreëel beeld voor ogen had. Ik wilde geen pornoster worden, maar verlangde naar een normaal, vrouwelijk lichaam. Daarna was de operatie snel ingepland.

Een dag na mijn achttiende verjaardag lag ik stralend op de operatietafel. Ik kon bijna niet wachten tot het zo ver was en ik eindelijk van mijn minuscule AA zou worden verlost. Het strakke elastische verband, de napijn en het herstel van zes weken konden me niets schelen, zo verguld was ik toen ik wakker werd en twee prachtige bobbels zag. Ik moest vreselijk huilen, deze keer van geluk. Ik had cup 80 C en voelde me eindelijk vrouwelijk en mooi.”

Dubbel effect

“Die eerste jaren heb ik enorm genoten van mijn nieuwe lijf. Ik kocht bikini’s, topjes en hemdjes. Soms droeg ik expres geen bh, zodat iedereen goed kon zien dat ik écht borsten had. Ik kreeg steeds meer complimenten en meer zelfvertrouwen. Ik besloot zelfs tot het volgen van een mbo-opleiding, iets wat ik daarvoor steeds had afgewezen. Ik durfde het toen niet aan, was bang weer het mikpunt van spot te worden in een klas studenten. Nu ging ik voor mijn droom om onderwijsassistent te worden. Kortom, de borstvergroting had echt een positief effect op alle gebieden in mijn leven. Ik was mijn ouders erg dankbaar. Door mijn versterkte zelfbeeld pakte ik alles aan waar ik me in het verleden door had laten tegenhouden. Ik was al jaren iets aan de mollige kant. Nu ging ik sporten en lette beter op mijn voeding. Daardoor viel ik af. Twaalf kilo om precies te zijn. Heerlijk, alleen mét als bijkomstig nadeel dat mijn borsten slapper werden. Doordat ze meer hingen dan na de operatie, waren ze niet langer symmetrisch en bovendien voelden ze hard aan. Ik vermoedde kapselvorming, dat risico zit er altijd in bij een borstvergroting. Iets wat wel weer op te lossen was. Terug naar de kliniek dus, voor een adviesgesprek voor een eventuele hersteloperatie. Wellicht zou ik dan meteen voor een iets grotere cup kunnen gaan? Want stiekem droomde ik over een tweede borstvergroting, en dan ook een aanzienlijke. Op mijn achttiende ging ik van niks naar cup C, omdat mijn moeder dat voor mij had uitgekozen. Zelf vond ik dubbel D of E eigenlijk mooier, maar dat kreeg ik er thuis niet doorheen. Mijn arts werkte er niet meer en de plastisch chirurg die me nu onderzocht, was niet ontevreden over de staat van mijn borsten. Volgens hem waren ze nog steeds prima van vorm en pasten ze perfect bij mijn lichaam. Wel was hij het met me eens dat ze iets steviger mochten, waardoor ze ook niet meer zouden hangen. Hij stelde voor om er een paar milliliter eigen lichaamsvet bij te spuiten, tijdens een zogenaamde lipofilling. Ik had gezegd dat ik ook mijn ‘rijbroek’ wilde laten wegzuigen: het vet op mijn heupen. Met sporten en diëten had ik dat niet weg gekregen. Met lipofi lling zou hij door middel van door liposuctie geoogste vetcellen uit mijn heupen mijn borsten iets kunnen opvullen en weer een stevige C-cup kunnen creëren. Dat klonk goed, maar er hing wel een fl ink prijskaartje aan van vierduizend euro en ook deze operatie werd niet vergoed door mijn verzekering. Ik beloofde erover na te denken, maar eigenlijk wilde ik áls ik voor een tweede keer op zou gaan, meteen voor een behoorlijke grotere maat gaan.”

Hondsberoerd

“Mijn ouders vonden het onzin, ook mijn vriendinnen raadden het me af, maar zelf was ik vastbesloten voor een E-cup te gaan, zodat ook ik een Katy Perry-figuur zou kunnen nabootsen. Ik zocht wekenlang op allerlei borsten-fora op internet, googlede me suf op hersteloperaties en schreef een aantal klinieken aan. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een privékliniek in België die mij kon helpen aan een tweede vergroting voor een redelijke prijs: nog net geen drieduizend euro. Nog steeds veel geld. Ik rekende uit dat als ik dat jaar niet op vakantie zou gaan en heel zuinig zou leven, dus weinig uitstapjes, etentjes en bioscoopbezoeken ik het zou moeten kunnen betalen. De arts van de Belgische kliniek vertelde me vooraf wat ik kon verwachten: mijn huidige implantaten zouden worden verwijderd en er werden grotere ingebracht. Dit zou worden uitgevoerd via dezelfde incisie, via hetzelfde litteken als mijn vorige operatie.

Het herstel zou even lang als de vorige keer duren. Samen kozen we de nieuwe siliconen implantaten, voor de door mij verlangde E-cup. Deze keer kwam ik een stuk minder vrolijk uit de operatie. Ik had veel pijn en voelde me hondsberoerd. Meteen nadat ik bijkwam,  hing ik al boven een spuugbakje. En ook de dagen erna bleef ik me kotsmisselijk voelen. Ook mijn borsten zelf deden meer pijn. Ze zagen er blauw uit, er zaten harde plekken in en sowieso voelden ze heel anders. En bovendien, ze waren echt gigantisch! Natuurlijk, mijn opzet was een reuze formaat geweest, maar ik moest er erg aan wennen dat ze ook echt zo groot waren. Ook met slapen. Normaal lag ik op mijn zij, maar dat deed nu te veel pijn. Alleen plat op mijn rug kon ik ze verdragen, maar zelfs dan leek het alsof er continu iets zwaars op mijn borstkas drukte. Het herstel duurde veel langer en ik kwam maar niet op die roze wolk van de vorige keer.”

Enorme spijt

“Ik ben nu twee jaar verder en als ik eerlijk ben, heb ik enorme spijt van mijn tweede borstvergroting. Ik had het nooit moeten doen. Ik heb dagelijks pijn in mijn rug, nek en schouders. Ik loop gebogen van de pijn en slik regelmatig paracetamol. Ik slaap nog steeds met een extra kussen om hoger te liggen en veel korter dan voorheen, omdat ik vaak wakker word. Ook qua uiterlijk ben ik niet blij. Mijn C-cup toonde heel natuurlijk. Niemand vermoedde een plastische ingreep, ook al had ik hiervoor niets. Ik werd nooit raar aangekeken, niet anders aangesproken. Als ik uitging, kreeg ik geen overdreven reacties van mannen. Nu is dat anders. Als ik nu de kroeg in stap, zie je de ogen van mannen meteen naar mijn borsten afdwalen. Er komt ook een ander soort man op me af. Vaak van die players die je als prooi zien en zogenaamd per ongeluk steeds jouw borsten willen aanraken. Mijn kledingkeuze is daardoor ook behoudender. Topjes of jurken met een decolleté durf ik amper te dragen, wat dat wordt snel ordinair. Ik sta voor de klas en het is ook niet handig bij het uitvoeren van werkzaamheden als mijn borsten uit mijn hemd piepen. Daarom kies ik veel vaker voor veilige, hooggesloten bloesjes en T-shirts en draag ik elke dag een sport-bh. Niet alleen omdat het comfortabel zit, ook omdat die mijn borsten nog enigszins plat drukt. Ongelofelijk maar waar; ik camoufleer de borsten waarvan ik altijd heb gedroomd! Tegen de buitenwereld houd ik mijn mond en doe ik net of ik blij ben. Ik heb namelijk geen zin in ‘ik-zei-het-je-toch’-commentaar van mijn vriendinnen of boze blikken van mijn ouders. Een derde operatie, deze keer om ze te verkleinen, zie ik helemaal niet zitten. Buiten dat ik het geld ook niet meer heb, lijkt het me niet gezond om wéér in me te laten snijden. Er zit niets anders op dan te accepteren dat dit het lijf is waarmee ik het de rest van mijn leven moet doen, inclusief de ongemakken van een veel te grote borstpartij.”

Lees ook: Hannah: ‘Door die Spaanse badmeester wil ik bij mijn vriend weg’

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.