Ellen: ‘Mijn man ging ervandoor met mijn zus’
11 januari 2023
Ellen (33) is gelukkig getrouwd met Arjen. Denkt ze. Maar dan betrapt ze – zwanger van de tweede – haar man tijdens een innige omhelzing met haar zus Jacqueline. Een eenmalige misstap, hoopt ze. “Maar hij wilde verder met mijn zus, bij haar had hij ontdekt wat echte liefde was.”
Gelogen
Ellen: “Ik werd wakker en voelde me heerlijk. Mijn dochter Kiki (3) was zoals elke dinsdag bij de kinderopvang en mijn huishoudelijke taken zaten erop. Er scheen een lentezonnetje en ik voelde me zo gelukkig als een zwangere vrouw zich maar voelen kan. Ik besloot het ervan te nemen en een eind te gaan fietsen. Mijn zus Jacqueline woonde een kilometer of tien verderop en ik wilde kijken of ze thuis was voor koffie. Was ze er niet, dan had ik mijn beweging weer gehad. Was ze er wel, dan konden we even bijkletsen. Dacht ik… Op het moment dat ik binnenstapte, wist ik niet wat me overkwam. Ik trof haar aan in een innige omhelzing met niemand minder dan Arjen, míjn man. Hij was niet op zijn werk, zoals hij me gezegd had. Hij had keihard gelogen. Ik werd hysterisch. Ik heb in mijn hele leven niet eerder zo veel gescholden als toen op hen. Ik kan me niet eens meer herinneren hoe en of ze daarop reageerden. Het zal een paar minuten hebben geduurd voordat ik uit pure wanhoop en woede wegrende en de deur achter me dichtsmeet. Wat volgde was een regelrechte hel.”
Klap in mijn gezicht
“Arjen en ik waren al zes jaar getrouwd en wat mij betreft was er geen vuiltje aan de lucht. Mijn leven voelde compleet met een zorgzame man, de geboorte van Kiki en de komst van een tweede kindje. Arjen was veel weg voor zijn werk, maar daardoor had ik genoeg te besteden en hoefde ik niet op de prijzen te letten in de supermarkt. In mijn ogen nam deze man verantwoordelijkheid voor zijn gezin, ook al liet hij vaak genoeg vallen dat hij liever meer thuis was bij mij en Kiki. Ik bewonderde zijn doorzettingsvermogen en accepteerde zijn afwezigheid. Vanaf het moment dat ik Arjen betrapte met Jacqueline stond mijn leven op z’n kop. Het is misschien moeilijk te geloven, maar even heb ik geprobeerd om alles te redden, om Arjen te vergeven en door te gaan met mijn leven. Nadat ik hen betrapt had, besloot ik dat hij voorlopig even niet thuis moest slapen. Ik moest nadenken. Erg lang de tijd kreeg ik daar niet voor. Een dag later stond hij op de stoep. Hij wilde praten. Ik zei dat ik daar nog niet aan toe was, maar Arjen overtuigde me ervan dat het beter was om dit gesprek nu te voeren. Hij wilde duidelijkheid scheppen. Duidelijkheid kreeg ik. Hij had ontzettend veel spijt van alle leugens en wilde dat het anders was gegaan, maar verdergaan met mij kon hij niet. Hij wilde verder met Jacqueline, bij haar had hij ontdekt wat echte liefde was.
Dat was een snoeiharde klap in mijn gezicht. Vanaf het moment dat ik hen betrapte, had ik mezelf aangepraat dat het een eenmalige misstap was, iets waar we wel uit zouden komen. Aan die hoop was met Arjens woorden acuut een einde gekomen. Ik kon alleen nog maar boos zijn. Hij verkoos mijn bloedeigen zus boven mij, de vrouw met wie hij een prachtige dochter en een tweede kindje op komst had! Ik wist niet waar ik het moest zoeken. Eerder ging ik met mijn problemen juist naar Jacq. Ze was mijn beste vriendin en wist me iedere keer op te vrolijken. Jacq redde zich altijd. Zonder man, zonder kids, zelfs toen ze een jaar lang zonder werk zat, bleef ze sterk. Zij was degene die me in moeilijke tijden op de positieve kant van het leven wees. Het was allemaal een leugen. Hoe kon ze mij dit aandoen? Het besef was verschrikkelijk. Ik was niet alleen mijn man kwijt, maar ook mijn zus.”
Lees ook: Marit: ‘Mijn zus verbrak het contact toen ik zei: je man gaat vreemd’
Medeleven
“Na lang aarzelen besloot ik bij mijn ouders aan te kloppen en hun alles te vertellen. Ik heb nooit zo’n sterke band met ze gehad. Het zijn lieve mensen, maar van jongs af aan werd bij ons thuis alles uit de weg gegaan wat tranen tot gevolg kon hebben. Aardig zijn voor elkaar en als er iets misgaat er niet te veel aandacht aan besteden maar snel doorgaan – dat was wat ze ons leerden. De verstandhouding tussen mijn ouders en mij bleef altijd oppervlakkig. Met lood in mijn schoenen ging ik naar binnen. Hun reactie was in eerste instantie wel wat ik had verwacht. Ze hadden veel begrip voor mijn verdriet en boden alle hulp aan die ik maar nodig zou kunnen hebben. Als ik er tussenuit moest, zouden zij op Kiki passen. En moest mijn moeder het huis poetsen omdat het mij niet lukte, dan was dat ook geen probleem. Ze leefden ontzettend met me mee.
Daarna werd al snel duidelijk dat ik het alleen met medeleven moest doen. Ik wachtte op het moment dat ze Jacqueline de les zouden lezen, haar zouden laten weten dat je zo niet met familie omging. Tevergeefs. Ze vonden het allemaal ontzettend naar en vervelend voor mij wat er gebeurd was, maar ze konden hun andere dochter toch niet verstoten? Op dat moment barstte voor mij de bom. Hoe konden ze mij allemaal zo veel pijn doen? De mensen op wie ik rekende, lieten me keihard in de steek. Na dagenlang rouwen werd het me duidelijk dat er maar één manier was om door te gaan met mijn leven. Misschien was het anders geweest als ik Kiki niet had en mijn zoontje Mats niet op komst was. Maar ik moest doorgaan voor hen. En dat kon alleen als ik niet in het dorp zou blijven wonen. Hier waren te veel herinneringen. Ik besloot daarom alles achter te laten en te verhuizen naar de andere kant van het land.”
Verraad
Toen ik mijn ouders vertelde dat ik met de kinderen ging verhuizen, zag ik hen schrikken, maar dat werd gevolgd door een ‘misschien ook maar beter voor jou en de kinderen’. Ik heb er weinig aan gedaan om hen voor me te winnen. Het heeft me heel veel pijn gedaan dat ze het nooit voor me hebben opgenomen tegenover Arjen en Jacqueline. Vanaf het moment dat ik weg was uit het dorp, heb ik het contact met hen zo veel mogelijk vermeden. Het voelde niet goed, niet echt. Onder een jaarlijks bezoekje en af en toe een telefoongesprek kom ik niet uit, maar ik ben blij dat er niet méér van mij verwacht wordt. Dat is voor mij de manier geweest om mijn oude leven los te kunnen laten. Arjen heb ik nog een paar keer gesproken voor mijn vertrek. Al vrij snel werd duidelijk dat hij me niet zou tegenwerken en dat ik de volledige voogdij over de kinderen zou kunnen krijgen. Ik weet niet of dat uit schuldgevoel was of omdat hij opnieuw wilde beginnen met Jacqueline, zonder kinderen uit een eerder huwelijk. Ik zal nooit begrijpen hoe hij zijn kinderen zo gemakkelijk los heeft kunnen laten. Voor mij waren ze mijn redding, voor hem misschien een obstakel in zijn nieuwe relatie. Van mijn ouders weet ik dat hij weleens naar Kiki en Mats vraagt, maar hij ziet ze nooit. Ik weet niet of dat ooit zal veranderen. Dat zien we later wel. Hij vertelde me zelf tijdens een telefoongesprek dat hij en mijn zus nog maar een tijdje een affaire hadden toen ik hen betrapte. Wat daarvan waar is, weet ik niet. Van Jacqueline zal ik het niet horen. Haar heb ik nooit meer gesproken na die dag. Ze heeft me net na mijn vertrek een paar keer gebeld, maar ik heb haar steeds weggedrukt. Ik kon niet met haar praten. Misschien voelt het verraad van haar kant nog wel wreder dan dat van Arjen. Ze betekende zo veel voor mij. Als ik aan haar denk, word ik nog altijd intens verdrietig, maar des te blijer dat ik weggegaan ben uit het dorp waar we samen opgroeiden. Als ik was gebleven, had ik nooit een nieuw leven op kunnen bouwen.”
Schaamte
“Het heeft heel lang geduurd voordat ik het gevoel had mijn leven weer enigszins op de rails te hebben. Toen ik mijn nieuwe huisje betrok, voelde ik me alleen, diep ongelukkig en waardeloos. Nieuwe buren boden hulp aan, maar dat heb ik destijds niet echt opgemerkt. Op dat moment was ik enkel met mezelf, Kiki en de nog ongeboren Mats bezig. Kiki was de enige die me af en toe kon opvrolijken met haar lachende gezichtje. De periode voor de bevalling van Mats was zwaar. De stress zorgde ervoor dat ik bijna wekelijks in het ziekenhuis in mijn nieuwe woonplaats lag. De dokters raadden me aan zo veel mogelijk te ontspannen, dingen te doen waar ik blij van werd, maar dat voelde als iets onmogelijks. In het ziekenhuis leerde ik verpleegkundige Angela kennen. Zij begeleidde mij vaak en vanaf onze eerste ontmoeting keek ze recht door me heen. Ze bekommerde zich om me zonder dat ze vervelende vragen stelde. Ze was precies wat ik nodig had op dat moment. Het heeft maanden geduurd voordat ik haar durfde te vertellen wat me was overkomen. Ik schaamde me en was ontzettend bang om iemand in vertrouwen te nemen. Ik was er heilig van overtuigd dat ze ermee aan de haal zou gaan, op welke manier dan ook.”
Keerpunt
“Godzijdank is de bevalling goed gegaan. Angela heeft van begin tot eind aan de bedrand gestaan. Dat gaf me een goed gevoel. Hoewel het lang duurde en het heel pijnlijk was, lag er uiteindelijk toch een gezond mannetje in mijn armen. De bevalling van Mats is echt het keerpunt geweest. Dat ik zoiets moois op de wereld had gezet na zo’n verschrikkelijke tijd, gaf me een fantastisch gevoel. Ik was enorm trots op mijzelf, ik had het gered! Natuurlijk blijft de periode die achter me ligt altijd een zwarte bladzijde uit mijn geschiedenis, maar als ik erop terugkijk, ben ik vooral trots op mijzelf. Ik zie nu in hoe sterk ik ben geweest dat ik mijn leven zo om kon gooien, om zo mijn kinderen het geluk en de liefde te geven die ze verdienen. Het mooie is dat ik van hen onvoorwaardelijke liefde terugkrijg, iets wat me langzamerhand helpt andere mensen ook weer te vertrouwen. Toen ik Angela na maanden het verhaal vertelde, was ze er verbijsterd over hoe ik zo sterk was gebleven na zo’n groot verdriet. Voor mij is het achteraf in twee woorden uit te leggen: Kiki en Mats.”
