Ontwerp Zonder Titel 2020 09 17t133646.713

Conny’s vader bleek niet haar echte vader: ‘Toch hou ik het meest van hem’

Conny (59) was dertien jaar oud toen ze ontdekte dat haar vader niet haar biologische vader was, maar dat veranderde niets aan hun band. Conny: “Als ik bij hem was, was alles goed.”

Conny: “Als ik bij mijn vader was, voelde ik me veilig en geborgen. Vaak zocht ik hem op als hij aan de waterkant zat te vissen. Dan ging ik naast hem zitten en praatten we over vroeger. Ik mocht hem alles vragen, ook over de zware oorlogstijd waarin hij diende als militair. Maar vaker zwegen we en staarden we voor ons uit naar het water. Ook dat vond ik fijn. Zolang ik bij mijn vader was, was alles goed. Ik rolde shaggies voor hem, bracht zijn boterhammen naar zijn werk als hij zijn lunch was vergeten en maakte een speciaal soort koffie klaar die hij zo lekker vond. En als hij jeuk had op zijn rug en er zelf niet bij kon, kriebelde ik hem. Ik was gek op mijn vader en hij op mij.”

Groot geheim

”Mijn vader had een zacht karakter en humor. Hij was een lieve vader en ook lief voor mijn moeder. Mijn moeder was een vrouw van weinig woorden die hard werkte en goed kon organiseren. Tijdens mijn puberteit botste het echter geregeld tussen ons. Ze kon erg stellig zijn, vooral over zaken die ze belangrijk vond. 

Mijn moeder heeft altijd een groot geheim met zich meegedragen. Toen mijn vader destijds onvruchtbaar bleek, sprak mijn moeder met een andere man af om zwanger te worden. In die tijd waren er geen vruchtbaarheidsklinieken of spermadonoren. Mijn biologische vader wist van de kinderwens van mijn ouders en wilde hen helpen. Toen ik werd geboren, gaf mijn opvoedvader me aan bij de gemeente en vanaf dat moment zorgde hij voor me alsof ik zijn eigen kind was. Ze spraken er nooit met me over. Waarschijnlijk dachten mijn ouders dat ik er nooit achter zou komen.”

Biologieles

”Toch ontdekte ik hun geheim al vrij snel. Ik was dertien toen het tijdens de biologieles ging over bloedgroepen. Alle leerlingen moesten thuis aan hun ouders vragen welke bloedgroep ze hadden en aan de hand daarvan op school in een grafiek de eigen bloedgroep opzoeken. Tijdens de les bleek mijn bloedgroep niet te matchen met die van mijn vader. Toen ik later die middag mijn moeder ernaar vroeg, reageerde ze verbaasd. Ze zei dat er vast iets was misgegaan, want zij waren toch echt mijn ouders. Ik weet niet waarom, maar ik voelde aan dat mijn moeder loog. Toch legde ik mijn twijfels naast me neer. Ik wilde mijn ouders niet in verlegenheid brengen. 21 jaar lang zweeg ik. Tot op mijn 34ste mijn vader overleed en ik weer een aanwijzing vond dat hij niet mijn biologische vader was.”

Troost

”Een paar weken na mijn vaders overlijden keek ik in een kistje met daarin zijn persoonlijke spullen. Ik vond het fijn om ze door mijn handen te laten gaan. Het gaf troost. Alsof het zo moest zijn, vond ik in dat kistje een legerplaatje met mijn vaders bloedgroep. Als militair droeg hij dit plaatje bij zich voor het geval hij gewond raakte. Direct kwamen de herinneringen aan de biologieles en het gesprek met mijn moeder omhoog. Mijn vermoedens dat mijn vader weleens niet mijn biologische vader zou kunnen zijn, waar ik zo lang mee rondliep, werden bevestigd. Ik was verwekt door een andere man dan mijn vader. Ik besloot me niet langer te laten afschepen, wilde nu weten hoe het écht zat.”

Niet eerlijk

“Omdat ik wist dat mijn moeder het moeilijk zou vinden als ik haar er heel direct naar zou vragen, schreef ik haar een brief. Zo kon ik ook uitleggen hoe ontzettend belangrijk het voor mij was om te weten hoe het nou zat. Het hield me voortdurend bezig. Als ik antwoorden had op mijn vragen, zou me dat vast rust geven. Ik denk dat het een basisbehoefte van een mens is om te weten uit wie hij is voortgekomen. En ik was ook heel benieuwd: hoe mijn vader eruitzag en hoe zijn karakter was.

Toen ik mijn brief voorlas aan mijn moeder, werd ze ontzettend kwaad. Volgens haar had ik echt maar één vader. Iedere keer als ik het onderwerp daarna weer ter sprake bracht, kregen we ruzie. Natuurlijk hadden die ruzies invloed op onze band. Op mijn beurt was ik boos op mijn moeder. Ik vond het onbegrijpelijk dat ze niet eerlijk was over zo’n belangrijk onderwerp. Het was mijn recht te weten wie mijn vader is, vond ik. Maar wat ik ook zei of haar vroeg, mijn moeder was onvermurwbaar en liet niets los. Gelukkig kreeg ik veel steun van mijn vriendin Colette. Zij spoorde me aan om niet op te geven en te blijven zoeken naar aanknopingspunten. Omdat mijn moeder niets wilde zeggen, was ik wel genoodzaakt zelf op onderzoek te gaan.”

Hart luchten

“Ik geloofde niet dat een paragnost me bij mijn zoektocht kon helpen, maar volgens Colette moest ik het proberen. Ik had er ondertussen alles voor over om erachter te komen wie mijn biologische vader was. De paragnost zei direct dat mijn opvoedvader mijn vader was en altijd zou blijven. Hij vertelde ook dat mijn biologische vader uit Friesland kwam. Hij bleek het bij het rechte eind te hebben. Jaren later vertelde een neef, die van mijn zoektocht wist, dat hij waarschijnlijk wist wie mijn vader was: een man uit Friesland. Mijn neef had dit gehoord van zijn moeder, mijn tante. Mijn moeder bleek haar zussen in vertrouwen genomen te hebben over haar geheim. Want dat is wat er gebeurt als je iets verborgen houdt: op een gegeven moment móét je het kwijt. Ook mijn tantes moesten hun hart luchten. En zo kwam het dat verschillende familieleden wisten wie mijn biologische vader was, terwijl ik van niks wist. Dat vond ik best pijnlijk.

De man uit Friesland die mijn vader zou zijn, bleek inmiddels te zijn overleden. Ik had geen idee hoe ik erachter kon komen dat ik inderdaad van hem afstamde. In 2011 deed ik daarom mee aan het tv-programma Dna onbekend, waarbij via dna-onderzoek kan worden vastgesteld of mensen familie zijn. Mijn halfzus die in Indonesië woonde, werd opgespoord en gaf bloed af.

De man die mijn neef had genoemd bleek inderdaad mijn biologische vader te zijn. Eindelijk had ik antwoord op de vraag waar ik al tientallen jaren mee rondliep. Vreemd genoeg was ik niet nieuwsgierig naar de familie van mijn biologische vader. Voor mij was het belangrijk dat ik niet meer hoefde te zoeken, dat ik rust kreeg.

Zes jaar geleden overleed mijn moeder. Ik heb haar wel verteld dat ik erachter was gekomen wie mijn biologische vader was. Rond haar lippen verscheen toen een glimlach. Boos was ze niet meer. De laatste jaren van haar leven was ze dementerend en heel lief.”

Liefde en bewondering

”Het jarenlang zwijgen, mijn zoektocht… Ik besloot mijn verhaal op te schrijven, ook voor mijn kinderen. Het verhaal over mijn biologische vader gaat ook over hún afkomst. Twee jaar geleden kwam mijn boek De doofpot uit. Het schrijven ervan luchtte op en werkte therapeutisch. Als ik schreef, was het alsof mijn hart open kwam te staan. Mijn opvoedvader en mijn moeder voelden dan heel dichtbij. Ik voelde veel liefde en zelfs bewondering voor de manier waarop ze me hadden grootgebracht. Ook vond ik het bijzonder en moedig van mijn moeder dat ze op zoek was gegaan naar een man die haar zwanger kon maken toen mijn vader onvruchtbaar bleek. Mijn moeder was onbevreesd en had alles over voor een gezin.

Als ik schreef over een gevoelig thema, begon de lamp soms te knipperen, heel vreemd vond ik dat. In gedachten legde ik mijn ouders dan uit dat het belangrijk is dat de waarheid niet verzwegen wordt omdat geheimen op je drukken, soms zelfs op de hele familie. Ik had dan echt het gevoel dat ze me begrepen. Ik heb geen idee of mijn ouders daadwerkelijk ook dichtbij waren, maar inmiddels geloof ik wel dat er meer is tussen hemel en aarde.”

Verbondenheid

“Nu alles is opgehelderd ben ik vrolijker en voel ik me beter. Mijn opvoedvader zie ik nog altijd als mijn vader. Daar kan niets of niemand wat aan veranderen. Onze band is altijd sterk geweest, zelfs tijdens de laatste jaren van zijn leven, toen hij dement was. Tot het laatst wist hij wie ik was. Als ik de kamer binnenkwam, lichtten zijn ogen op.

Mijn vader kon vrijwel niets meer, maar toen ik hem eens een potlood en een vel papier gaf, begon hij te schetsen. We maakten samen heel wat tekeningen. Net als vroeger toen we aan het vissen waren, zaten we dan stilletjes naast elkaar. En net als toen was er dat bijzondere gevoel van verbondenheid tussen ons. Dat gevoel dat alles goed was, zolang we samen zijn waren, draag ik de rest van mijn leven met me mee.”

Lees ook: Miranda: ‘Mijn ex is de liefde van m’n leven, mijn huidige man niet’

Lees Vriendin digitaal

Nu vanaf €0,99

Naar de digitale kiosk

042020 Digitaallezen Hp

Wist je dat je Vriendin ook digitaal kunt lezen? Bestel ‘m hier.