Claudia en Sedira vonden dankzij hun collega een donor

11 juni 2024

Als Claudia (38) en Sedira (36) een relatie krijgen, komt hun kinderwens al snel ter sprake. Ze gaan op zoek naar een donor, maar dat blijkt nog niet zo makkelijk. Dan komt er hulp uit onverwachte hoek. “Onze collega stond met zijn telefoon voor mijn neus en zei: ‘Dit wordt jullie donor.’”

Dalí zit zoet aan tafel te kleuren. Haar mama Claudia en mammie Sedira – zo noemt Dalí haar moeders – vertellen hoe zij hun donor vonden, waardoor ze nu de trotse mama’s zijn van zoon Selah (6) en dochter Dalí (3). Die zoektocht begon niet zo makkelijk. Sedira: “Ik weet nog dat we op een gay festival waren in Amsterdam, Milkshake. Normaal gesproken kijk ik alleen naar vrouwen, maar nu was ik alle mooie mannen aan het bekijken. Gewoon om te bedenken: zou dat een goeie donor zijn voor ons kind? Op een gegeven moment liepen we ook al scannend over straat.” Claudia: “We hadden al bij de Stichting Kinderwens aangeklopt, maar daar hadden ze geen donkere donoren. En dat is wel wat wij graag wilden. Sedira is Antilliaans en we wilden graag een kindje met een kleurtje, niet een wit kindje. Het moest wel op ons allebei lijken. We wilden niet dat Sedira op straat voor de oppas zou worden aangezien.” Sedira: “Dat is gelukt. Laatst werden Dalí en ik aangesproken op straat door een oudere mevrouw, die zei: “Je kunt wel zien van wie zij die mooie krullen heeft.” Dat ontroert me. Want ik ben dan wel haar moeder, genetisch ben ik dat niet.”

Hard to get

Het verhaal van Sedira en Claudia begint tien jaar geleden. Claudia: “Ik wist pas op mijn 27ste dat ik biseksueel ben. Daarvoor had ik een relatie van tien jaar met een man. Toen dat uit was, kon ik om me heen gaan kijken. Ik maakte een profiel aan op Tinder en stelde dat open voor vrouwen. Sedira was mijn allereerste match. Ik viel meteen op haar krullen. Ik wilde vroeger altijd al kindjes met krullen. Ik had een pop die ik Krullenbol noemde.” Sedira: “We hadden op dat moment allebei een baan in Hilversum. Claudia werkte als communicatiemanager bij een goed doel, ik was producer bij Omroep Max. We werkten hemelsbreed driehonderd meter bij elkaar vandaan. Ik vond haar meteen interessant. Ik viel op haar mooie ogen en donkere haar. Maar ik dacht wel: ik ben de eerste vrouw met wie ze een match is. Ik wilde niet haar experiment zijn.” Claudia: “Dus zij speelde in eerste instantie een beetje hard to get.” Sedira: “Maar toen ik aan de telefoon haar stem hoorde, en hoorde hoe ze lachte, was ik was meteen verkocht. Claudia deed iets met mij.”
Van dat stoere playing-hard-to-get was nog minder over toen Sedira Claudia voor het eerst ontmoette, drie weken later in Rotterdam. Sedira: “We spraken af in een café vlak bij mijn huis. Toen ik haar zag, vond ik haar meteen nog leuker dan op de foto.” Claudia, lachend: “We hadden ook zoveel raakvlakken. Het klikte meteen zo goed, die avond.” Sedira: “Claudia vertelde dat ze ooit graag zou willen ondernemen. Iets in de horeca, daarin had ze ervaring. Dat leek mij ook leuk. En ze had een sterke kinderwens. Zelf had ik die wens in de koelkast gezet. Ik wist al lang dat ik lesbisch ben, dan is kinderen krijgen niet zo makkelijk. Het leek me geweldig om voor een kind te zorgen, die behoefte had ik zeker. Maar ik hoefde niet per se te baren. Als ik iemand zou ontmoeten die al kinderen had, zou dat ook prima zijn.” Claudia kijkt Sedira aan, Sedira is even stil. Dan, schaterend: “Oké, misschien was ik ook wel een beetje bang om een kind te baren.”

Eigen foodtruck

Na die avond ging het snel, vertelt Claudia. Dochter Dalí is intussen overgestapt naar het ‘lezen’ van een sprookjesboek onder de eettafel. “We spraken af dat we een pre-relatie hadden. We moesten er allebei aan wennen dat we onze vrijheid gingen opgeven. Maar dat duurde niet lang. Binnen een halfjaar woonden we samen en hadden we een bedrijf.” Want Claudia en Sedira bezochten tijdens een van hun eerste dates festival Rollende keukens. Claudia: “In 2014 was dat een van de eerste foodtruckfestivals in Nederland. Ik weet nog dat we daar rondliepen en ik hardop fantaseerde over hoe het zou zijn om samen een foodtruck te beginnen.” Sedira: “Het was haar droom en haar idee, maar ik ben daarin meegegaan.”
Claudia en Sedira lieten er namelijk geen gras over groeien. Ze kochten een vintage caravan van vijftig jaar oud waarin ze wafels wilden gaan bakken. Een jaar later stonden ze al met hun foodtruck op bijna alle festivals van Nederland. Claudia: “Op een gegeven moment had ik in een weekend heel goed gedraaid in België, en op maandagochtend om negen uur zat ik weer in een meeting. Toen heb ik mijn baan opgezegd. Sedira heeft een jaar later hetzelfde gedaan. Voortaan deden we het samen fulltime.”
Intussen was daar nog steeds die kinderwens van Claudia: “Sedira wilde ook een kind, maar vond dat we eerst moesten samenwonen en trouwen. Bij heterostellen is alles bij wet geregeld. Maar als je als twee vrouwen kinderen krijgt, moet je notarieel goed vastleggen wat je wilt.” Tijdens een vakantie naar Azië vroeg Sedira Claudia ten huwelijk. Claudia: “Ze heeft de hele vakantie met die ring rondgelopen. Dan waren we ergens op een prachtige plek, liep er net een hele groep toeristen in de weg. Op een gegeven moment hadden we in Cambodja met z’n tweeën een gezellige avond in een café gehad. Toen we halfdronken terugkwamen op onze hotelkamer, heeft ze me op één knie ten huwelijk gevraagd, uit liefde.”

Geen vaderrol

Claudia: “Toen waren we verloofd. Maar we hadden ook net van Stichting Kinderwens te horen gekregen dat ze geen donoren met een donkere huidskleur hadden. Nu dat niet ging lukken, wilden we het liefst een donor uit onze eigen kennissenkring. Iemand die niet helemaal op de achtergrond zou blijven, maar zeker geen vaderrol op zich wilde nemen. Als het even kon, wilden we een donor die op eenzelfde manier in het leven staat als wij. Liever een creatief iemand dan bij wijze van spreken een advocaat. Dat past beter bij ons. We hadden al een kennis gevraagd of hij bereid was om onze donor te worden. Maar hij had zelf nog geen kinderen en zag ervan af.”
Claudia en Sedira besloten om toen maar gewoon tegen iedereen die het wilde horen, te vertellen dat ze op zoek waren naar een donor. Sedira: “Dat ging eigenlijk best goed, zeker als we in onze foodtruck stonden. Zodra mensen hoorden dat we verloofd waren, vroegen ze vaak of we dan geen kinderen wilden.” Zo zat Claudia op een rustig moment op Pukkelpop achter hun foodtruck met hun buren op het festival te kletsen. Claudia: “Onze foodtruckbuurman Allan vroeg goed door over wat voor donor we dan zochten. Op een gegeven moment zei hij dat hij misschien wel iemand wist. ‘Ja, toch, Chantal?’ vroeg hij aan zijn vrouw, waarop zij zei: ‘O, Jerry! Ja, die wil dat vast wel.’”
“Papa Jerry!” klinkt het van onder de tafel. Dalí klimt weer op haar stoel, met haar boekje. Claudia lacht: “Ja, de kinderen zijn dol op hem. Allan pakte dus zijn telefoon, liet me een foto zien van zijn goede vriend Jerry en vertelde wat over hem. Jerry is Surinaams en werkt in de mode-industrie. Hij is wat ouder en had al een kind van twintig. Dat sprak mij erg aan. Onze angst was dat een donor opeens toch vader van ons kind wilde zijn, en die kans leek ons kleiner als iemand al een kind had.” Allan liep meteen door naar Sedira, die wafels aan het bakken was in de foodtruck. Sedira: “Stond Allan ineens met die telefoon voor mijn neus, terwijl hij zei: ‘Dit wordt jullie donor.’”

Meteen een klik

En zo is het ook gebeurd. Claudia: “Allan en zijn vrouw, die dit echt perfect hebben gedaan, legden onze vraag voor aan Jerry. Hij moest eerst hard lachen, maar wilde ons wel ontmoeten. Het klikte meteen. Jerry vond het een eer dat wij hem vroegen. Hij hoefde niet per se nog een kind, zei hij, maar wilde dit uit liefde voor ons doen. We vertelden hem ook dat we een wens hadden voor twee kinderen van dezelfde donor, en ook dat zag hij als een verrijking voor zijn leven. Toen dachten we: dan moeten we nu ook doorpakken. We hebben alles laten vastleggen bij de notaris en konden vervolgens aan de slag met zelfinseminatie. We waren snel zwanger, binnen twee maanden al.” Sedira: “Gelukkig maar, want je wilt niet dat zo’n man jarenlang heen en weer sjouwt met potjes. Daar krijgt hij op een gegeven moment ook genoeg van.” Claudia: “Toen we gingen trouwen, was ik net acht weken zwanger. We hebben het op onze bruiloft verteld tegen familie en vrienden. Het viel sowieso al op dat ik geen alcohol dronk. Iedereen was ontzettend blij voor ons dat het zo snel gelukt was. Bij Dalí was ik zelfs binnen een maand zwanger.”
Sedira: “Ik vond het wel spannend toen Claudia was bevallen van onze oudste en Jerry de eerste keer op bezoek kwam. Ik was een uur van tevoren erg zenuwachtig. Claudia en ik hadden de zwangerschap samen meegemaakt en we waren nu samen moeder geworden. Ik dacht: hoe ga ik me erbij voelen als Jerry er opeens is? Want ik ben niet genetisch de ouder van Selah. Wat als Jerry opeens vadergevoelens zou krijgen voor ons kind? Maar toen hij hier was en Selah vasthield, voelde het voor ons alle drie natuurlijk. Jerry zei dat hij trots was op ons, dat hij blij was dat hij iets had kunnen bijdragen, maar dat wij de ouders waren van ons kind. Op dat moment viel er een last van mijn schouders. Dat was ontzettend fijn.”
Claudia en Sedira zijn inmiddels tien jaar samen en “heel gelukkig”, zeggen ze. Claudia: “We zijn lovers, friends, zakenpartners en allebei moeder. Dat zijn best veel rollen die je samen vervult.” Sedira: “Maar dat gaat hartstikke goed, en de kinderen gaan ook goed, we geven ze de veiligheid en geborgenheid die ze nodig hebben. We zijn heel trots. We zien Jerry nog steeds regelmatig en betrekken hem bij de kinderen. Als we elkaar zien, is er altijd wel iemand van ons die zegt: wat hebben we dit toch goed gedaan, hè?”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.