Brigitte Heitzer leeft voor haar gezin én voor haar musicals

Brigitte Heitzer leeft voor haar gezin én voor haar musicals

Musicalster Brigitte Heitzer (39) doet iets unieks: na tien jaar kruipt ze opnieuw in de huid van Evita. Al is het geen makkelijke rol, bekent ze: “Evita was een vrouw vol passie, verlangens, woede… Alles aan haar was groots en heftig, dus elke voorstelling zet ik weer dat stapje extra. Niet makkelijk, wel prachtig.”

Musicalster Brigitte Heitzer (39) doet iets unieks: na tien jaar kruipt ze opnieuw in de huid van Evita. Al is het geen makkelijke rol, bekent ze: “Evita was een vrouw vol passie, verlangens, woede… Alles aan haar was groots en heftig, dus elke voorstelling zet ik weer dat stapje extra. Niet makkelijk, wel prachtig.”

Scheveningen het interview te doen en foto’s te maken. Want in dit theater aan zee is ze kind aan huis, vertelt ze. “Elke keer als ik hier mag spelen, denk ik: mooi, met de fiets naar mijn werk! Want dat komt niet zo vaak voor. Dit stukje strand is ook mijn favoriet. Aan de noordkant van Scheveningen, het meer toeristische gedeelte bij de pier, kom ik zelden. Hier aan de zuidkant kun je nog steeds plekjes vinden waar je niet in de drukte zit.”

Hoe komt een Limburgse in Scheveningen terecht?

“Via best veel omzwervingen! Na Limburg woonde ik eerst in Brussel, waar ik het conservatorium deed, daarna in Duitsland voor werk en vervolgens ging ik naar Amsterdam. Daar bedacht ik dat ik toch meer iemand ben voor de natuur en besloot de stad uit te gaan. Mijn broer woonde in die tijd in Den Haag en ging een half jaar weg, ik mocht in zijn huisje logeren. Dat beviel me zo goed, gewoon met de tram naar het strand, dat ik ben gebleven.”

Uit wat voor nest kom jij?

“Mijn jeugd was héél fijn. We waren met vier kinderen, ik heb een oudere zus en een jongere broer en zus, en altijd buiten. We woonden op een grote boerderij met melkkoeien,  in een gehucht van héél weinig inwoners, Hoogcruts, bij de Belgische grens. Naast koeien hadden we paarden, kippen, katten op de hooizolder, konijntjes, een grote moestuin en opa en oma woonden naast ons. Het was een oase van familie en bourgondisch leven. De grote stad was Maastricht, daar kwamen we zo eens per drie maanden. En dan snel weer weg, want die overgang was heftig!”

Je bent eerst een heel andere richting opgegaan dan de showbizz, toch?

“Klopt! Ik heb sociaal pedagogische hulpverlening gestudeerd. Met theater was ik nog helemaal niet bezig. Maar wat ik met mijn opleiding wilde, wist ik eigenlijk ook niet; ik ging erheen omdat iemand anders ook ging. Toch heb ik een diploma gehaald en een jaar in een centrum met gedetineerde jongeren gewerkt. De gevangenis en de reclassering spraken me wel aan.”

Hoe kwam je dan toch in het theater terecht?

“Nadat ik klaar was met SPH, ik was eenentwintig, zat ik in Frankrijk met mijn beste vriendin op het strand en sprak ik uit dat ik nu moest gaan werken, maar dat niet wilde. Zij vroeg wat ik dan het állerleukste vond om te doen en ja, dat was zingen. Ik zat toen ook al in een coverband waarmee ik regelmatig in het weekend optrad. En waarbij ik mijn stem kapot schreeuwde, want techniek had ik nog niet. Op zondag kon ik vaak niet meer praten, zo hees was ik. Maar ik genoot er wel van. ‘Dan moet je dát gaan doen’, zei die vriendin. Ik ben rond gaan kijken, maar overal waren de inschrijvingen al gesloten, behalve bij het conservatorium in Brussel. Ik heb auditie gedaan, werd aangenomen en ben daar muziektheater gaan studeren. Zo is het balletje gaan rollen.”

Je grote doorbraak kwam toen je de talentenjacht Op zoek naar Evita won en de hoofdrol kreeg. Maar die viel tegen?

“Ik dacht echt dat ik er klaar voor was; ik had Chantal Janzen al vervangen in Belle en het beest én in Tarzan en dus al vaker een hoofdrol gespeeld. Maar het is echt iets anders als de show op jou wordt verkocht. De druk die daar op lag en de bekendheid waarmee ik opeens werd geconfronteerd vond ik moeilijk. Ik schrok als ik werd aangesproken op straat terwijl ik geen make-up ophad en voelde me vreselijk schuldig als ik niet speelde. Vooral als ik later reacties van mensen kreeg als: ‘Waar was je nou? Ik kwam voor jou.’ Na Op zoek naar Evita kochten mensen echt een kaartje om mij te zien, maar ik was er niet zeven dagen per week. Wel vijf of zes, maar ik had die dag rust echt hard nodig. De vermoeidheid en het gevoel van verantwoordelijkheid gingen me steeds meer parten spelen.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 4.

Bekijk hieronder een voorstukje van de musical Evita.