Boer Zoekt Vrouw-Annette: ‘Boer Hans is mijn grote liefde’

7 november 2022

Wat ben jij leuk, dacht Annette (60) al op haar eerste date met paardenfokker Hans (70). Afgelopen seizoen van Boer zoekt vrouw zagen we de liefde tussen de twee opbloeien en inmiddels is Annette ingetrokken op de boerderij.

Vanuit de hal gebaart Annette dat we achterom moeten komen. “Ik weet niet eens hoe de voordeur open gaat, iedereen komt hier door de achterdeur”, zegt ze als we eenmaal binnen zijn. ‘Hier’, dat is de boerderij waar ze sinds augustus woont. Samen met Hans, de paardenfokker ze leerde kennen via Boer zoekt vrouw. Ze gaat ons voor naar de keuken en wijst op de fotolijstjes aan de muur. “Die heb ik hier opgehangen. Langzaam voer ik wat veranderingen door in huis. Niet te snel, hoor, dat is voor niemand leuk.”
Een langzaam tempo heeft Annettes leven het laatste jaar bepaald niet gehad. “Dit afgelopen jaar was zo bijzonder”, zegt ze, terwijl ze voor koffie zorgt. “Op 1 augustus ben ik bij Hans ingetrokken. Ik werk niet meer in Zeeland bij de kledingketen waar ik altijd werkte, maar bij een filiaal in de buurt van de boerderij. Na de logeerweek hielp ik bij deze winkel omdat ze te weinig personeel hadden. Niemand wist dat ik meedeed aan Boer zoekt vrouw. Zo kon ik undercover beslissen of ik het in die winkel leuk genoeg vond om er later te gaan werken.” Dat wil zeggen: als het met Hans zou lukken.

Overlevingsstand

Annette vindt dit interview best spannend, zegt ze: het is haar eerste. Maar ze vertelt graag. Ze komt dus zoals gezegd uit Zeeland, ontmoette daar haar inmiddels ex-man en kreeg drie kinderen. “Je denkt: wij blijven voor altijd bij elkaar, maar dat liep anders. Na dertig jaar huwelijk trok hij de stekker eruit. Dat was heftig. Na mijn scheiding ben ik zeven jaar alleen geweest, die tijd had ik nodig om weer op te krabbelen.
Mijn zelfvertrouwen was weg, je moet alles opnieuw organiseren en mijn eerste doel was om er voor de kinderen te zijn – mijn jongste dochter Chelsea woonde nog thuis. Ik dacht: als de kinderen maar goed door dit proces heen komen. Ik zette mezelf op de zoveelste plek. Financieel werd het ook anders, ik had twee banen om rond te komen. Ik voelde me net zo’n Chinese circusartieste die twee bordjes draaiende houdt.
Anderen vroegen weleens: waarom ga je niet op zoek naar een nieuwe partner? Maar daar had ik geen puf voor, ik stond in de overlevingsstand. Bovendien leek het me doodeng om te daten. Dat durfde ik niet. Maar ik miste het wel. Als ik ’s avonds alleen mijn bed in stapte, of als ik in mijn eentje ging fietsen en mensen met z’n tweetjes op het terras zag zitten. Dat wilde ik ook zo graag. Na die zeven jaar dacht ik: er moet iets gebeuren. Maar wat? Ik wist het niet.”

Eerlijk in zijn emoties

Tot Annette ’s avonds met haar dochter op de bank zat en Boer zoekt vrouw zou beginnen. “Ik zei tegen haar: ‘Wat voor figuren zullen er nu weer bij zitten?’ Het is altijd zo’n bijzondere groep. Toen kwam Hans voorbij. Hee, dacht ik, iemand van mijn eigen leeftijdscategorie. Wat mij aansprak in hem, is dat hij zo eerlijk was en zijn emoties liet zien. Zijn vrouw was overleden. Ik moest even slikken. Ik dacht: wat heb jij veel meegemaakt. Maar dat heb ik zelf ook.”
Annette overwoog te reageren. “Ik voerde een week lang een gevecht met mezelf. Mijn dochter vond dat ik het moest doen. Zelf vroeg ik me af wie mij nou zou willen. Toch besloot ik om toch maar te schrijven. Als ik uitgekozen werd, zou ik het waarschijnlijk niet verder schoppen dan een kopje koffie met Hans. Maar dan wist heel Nederland wel dat ik op zoek was en zou ik misschien een reactie krijgen van een andere leuke man. Ik had nooit bedacht dat Hans mij zou kiezen uit die 89 brieven die hij kreeg.”
Op haar werk kreeg Annette een telefoontje van de KRO-NCRV: boer Hans wilde haar ontmoeten. “Ik zei: ‘Ik geloof dat ik even een kledingrek moet vastpakken.’ Daarna vertelden ze dat ik bij de eerste vijf zat en gevolgd zou worden door de tv. Toen zei ik: ‘Nu moet ik even zitten.’ Daar zat ik dan, op een stapel spijkerbroeken. Ik moest er echt van bijkomen. Mijn schoondochter had al gedacht dat ik zou worden uitgekozen, maar ik niet. Mensen maken altijd hele knutsels, maar ik niet. Ik had gewoon een brief geschreven over wie ik was. Ik ben wie ik ben, daar moest hij het maar mee doen.”

9 nerveuze vrouwen

De speeddate met Hans was tijdens Annettes vakantie, die met haar dochter in de Ardennen zat. Boer zoekt vrouw vroeg of ze een dagje terug kon komen. “Mijn dochter wist het, anderen vertelde ik dat ik een dag terug moest voor een cursus. Toen begon het grote jokken en liegen. Vreselijk, achteraf, ik heb iedereen mijn excuses gemaakt”, lacht Annette.
“Maar toen zat ik dus op die speeddate, met negen nerveuze vrouwen. De eerste vroeg of ik een paardenmeisje was. Dat was ik niet. “Wat doe je hier dan?” vroeg ze. Maar ik kwam voor Hans, niet voor zijn paarden. Daarna zag ik al die camera’s, waar ik zelf ook nerveus van werd. Ik dacht: kan ik nog weg?”
Maar toen Annette Hans voor het eerst zag, op haar eerste date na de scheiding, had ze kriebels. “Ik dacht: wat ben jij leuk. Hans bracht een soort rust met zich mee. Door hem kon ik de camera’s negeren. We zaten gewoon lekker te kletsen, het zou goedkomen. Ik vond hem eerlijk en puur, een mooi mens. Na die dag moest ik terug naar de Ardennen. Dat was niet te doen, ik was helemaal hieperdepieper.”
En dus was Annette door het dolle heen toen ze hoorde dat ze door was. “Een aantal weken later begon de logeerweek op de boerderij al. Tegen mijn dochter zei ik dat op tijd terug zou zijn voor haar verjaardag. Dinie wordt het toch, dacht ik, die heeft alles met paarden. Margriet, Dinie en ik hebben zo veel lol gehad op de boerderij. Er was geen concurrentiestrijd. Ik wilde Hans en ik vond dat hij mij maar moest laten zien dat hij mij wilde.”

Belangrijke vraag

“Toen Margriet afviel en Dinie besloot te vertrekken, las ik op social media dat ik een overgebleven kliekje zou zijn. Maar dat was niet zo. Zij vertrok donderdagmiddag en die ochtend stond ik hier in de keuken voor het raam over het erf uit te kijken. Opeens liep Hans langs, met een bepaalde blik in zijn ogen. Nadat Dinie weg was, was ik zelf ook een beetje in paniek. Ik vroeg de cameraploeg of ze even weg wilden gaan en zei tegen Hans dat ik een belangrijke vraag had. Ik wilde weten voor wie zou hij hebben gekozen als Dinie was gebleven. ‘Jou’, zei hij. Dat vond ik te makkelijk, ik wilde dat hij zou uitleggen waarom. Hij zei: ‘Jij stond die ochtend uit het raam te kijken en ik dacht: die laat ik niet meer gaan.’ Dat raakte me enorm. Daarna hebben we lang gepraat.
Toen we Yvon Jaspers weer zagen, zei ze dat we nu op citytrip mochten. Maar ik wilde eerst een dagje met Hans alleen. Ik wilde weten of hij in zijn eentje op de boerderij ook leuk was. Toen hebben we zo’n leuke dag gehad. We hebben samen de stal gedaan. Hij noemde me ook nog een keer Dinie. ‘Zal ik een naambordje opdoen?’ zei ik. Maar ik snapte het wel, na zo’n week met drie dames op de boerderij. Ik zeg ook weleens Mike tegen mijn zoon Dylan.”

Liefde bekendmaken

Annette ontmoette zijn kinderen, Hans die van haar (“Mijn kinderen gunden mij na al die jaren zo het geluk”), en Annette vroeg zich af of ze op de boerderij zou kunnen aarden als het iets zou worden tussen Hans en haar. “Want ik kon niet verlangen dat hij zou verkassen, hij heeft hier zijn bedrijf. Het was wel even lastig. Mijn kinderen woonden allemaal bij mij in de straat en dan zou mams er opeens vandoor gaan. Maar het voelde zo goed hier.”
Dat wonen op de boerderij is er al snel van gekomen. “Hij is zeventig, ik ben zestig, dan doe je er geen jaren meer over. Nu zit Hans elke dag te wachten tot ik thuiskom van mijn werk, als hij zelf ook net klaar is. Dan drinken we wat, kijken we uit over de tuin en dan denk ik: hoe gelukkig kun je zijn? Het samen wakker worden, samen fietsen of een terrasje pakken, ik vind het heerlijk. Soms knijp ik mezelf weleens, dan denk ik: is het wel echt wat er gebeurt? Hans is mijn grote liefde.”
Ze is even stil en staat op om een foto van de schouw te halen. “Kijk, wij zijn een gezin van 25 kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Toen we op 15 mei na de laatste uitzending openlijk mochten zeggen dat we bij elkaar hoorden, hebben we een fotosessie gekregen van de kinderen. Een week later gaven we een feest om onze liefde bekend te maken. Het is zo bijzonder dat het goed gaat. Er is ook een klik tussen alle kinderen, dat is zo fijn. Mijn zoons gaan binnenkort mountainbiken met Hans’ zoon. Daar droom je toch van, dat het zo goed gaat? Ik ben daar heel dankbaar voor.”

Vrolijkmakend

Na afloop van het gesprek aan de keukentafel leidt Annette ons rond op de boerderij. “Kijk, hier wappert de blauw-wit-rode vlag, Hans steunt de boeren die zo’n last hebben van het stikstofbeleid. En dit is de appelboom waar ik elke ochtend een appel van pluk voordat ik naar mijn werk ga. En dan is hier de stal met alle paarden.” Ze aait een van hen, die nieuwsgierig zijn hoofd naar buiten steekt als Annette langsloopt. “Daar word je toch vrolijk van?” lacht ze.
Even verderop, in een grote schuur, staat Hans te bellen in het onnavolgbare zuidelijke dialect dat we nog kennen van tv. “Nee, ik versta hem soms nog steeds niet. Dan zeg ik: wat jammer dat we die ondertiteling niet meer hebben”, lacht ze. Maar haar grote liefde, die heeft ze nog wel. Hans hangt op en maakt een praatje met ons. Dan moet hij weer verder en ook Annette moet naar haar werk. Hans geeft Annette een zoen. “Tot straks”, glimt hij. Het is duidelijk: hier in de schuur zien we twee gelukkige mensen.

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.