Annemiek ontmoette haar grote liefde dankzij de chemotherapie van haar moeder

18 januari 2023

Je grote liefde ontmoeten tijdens de chemotherapie van je moeder: wie verzint dat nou? Toch is dat wat Annemiek (47) in 2015 overkwam toen ze in het ziekenhuis de leuke Victor (54) en zijn moeder Vera ontmoette.

Annemiek: “Een leuke man met lang haar. Dat was Victor die met zijn moeder Vera op 10 december 2015 mee naar het ziekenhuis was gekomen voor haar eerste chemobehandeling. Ook mijn moeder kreeg op die dag haar eerste kuur en ik was met haar mee. Beide vrouwen hadden borstkanker, maar bij Vera was het helemaal uitgezaaid. Ze wist dus al dat ze niet meer kon genezen en de chemo was vooral levensverlengend bedoeld. Bij mijn moeder ging het alleen om één tumor en de hoop was dat die na de chemotherapie weg zou zijn.”

Steeds kleine gesprekjes

“In de vierpersoonskamer waar onze moeders voor een dag werden opgenomen, lagen ze tegenover elkaar. Vriendelijk zeiden we elkaar allemaal gedag, maar verder hadden we niet zoveel contact. Dat kwam ook doordat Vera snel ziek werd van de chemo. Victor probeerde haar zo goed mogelijk te helpen, maar helaas kon hij weinig voor haar betekenen. Vera moest de behandeling uitzitten en ik had erg met haar en Victor te doen.
Af en toe ging ik even naar buiten om een sigaret te roken. Victor bleek ook een roker te zijn en zo kwamen we elkaar steeds even tegen in het rookhok. We raakten aan de praat en Victor vertelde dat hij in de zorg werkte en persoonlijk begeleider van mensen met autisme was. Een interessante baan vond ik, want ik werkte zelf in de hulpverlening.”

Zorgen

“Beetje bij beetje kwamen we erachter dat we veel gemeen hadden. We woonden bijvoorbeeld redelijk bij elkaar in de buurt en waren allebei single. Victor vertelde over zijn plannen om in januari 2016 naar Tanzania te gaan. Daar ging hij samen met een vriend de Kilimanjaro (een hoge berg, red.) beklimmen, maar nu zijn moeder zo ziek was, wist hij niet zo goed of hij nog wel moest gaan. Ik leefde erg met hem mee. Doordat de ziekte van mijn moeder wist ik als geen ander welke zorgen hij allemaal had.”

Spijt

“Aan het einde van de middag mochten onze moeders weer naar huis. Hoewel mijn moeder tegen mijn verwachting in heel fit naast haar bed stond, ging het met Vera minder goed. Ze moest worden opgenomen, maar wilde dat absoluut niet. Snel wenste ik Victor en haar sterkte en vervolgens begeleidde ik mijn moeder naar de uitgang van het ziekenhuis.
Eenmaal thuis belde ik gelijk mijn vriendin. Ik vertelde over Victor en dat ik hem zo’n leuke man vond. ‘Maar waarom heb je dan niet zijn nummer gevraagd?’ vroeg ze verbaasd. Tja, dat wist ik ook niet. Het was er gewoon de situatie niet naar…”

Geen zoektocht

“’s Avonds baalde ik enorm. Hoe zou ik Victor ooit nog terugzien? Op de een of andere manier had ik hem in mijn hoofd als ‘Vincent’ opgeslagen, dus als ik hem online al had willen zoeken, dan had ik hem nooit gevonden. Bovendien wist zijn achternaam of die van zijn moeder ook niet.”

Enorme klik

“Totaal onverwachts kreeg ik die avond een berichtverzoek op Messenger. Het was Victor! Hij had me gevonden op Facebook (hoe, dat weet ik nog steeds niet, hij heeft er altijd geheimzinnig over gedaan) en zei dat hij het leuk vond dat hij me had leren kennen. Dat gevoel was geheel wederzijds. Via de chat praatten we alsof we elkaar al jaren kenden en na twee weken kwam Victor bij mij thuis wat eten. De klik die we voelden toen we elkaar weer zagen, was enorm. De avond eindigde met een zoen en sindsdien waren we een stel.”

Groot gemis

“Helaas overleed Vera drie maarten later, op 24 maart 2016. Ik ben blij dat ik haar nog een paar keer na onze ontmoeting heb mogen zien, maar het blijft een groot gemis dat ze er niet meer is. Voor mij voelde het ook heel dubbel toen ik opeens met Victor in Vera’s rouwstoet liep. Dit had mijn moeder kunnen zijn, dacht ik steeds. Gelukkig sloeg bij haar de chemotherapie aan. Haar kanker was weg en ze is nog steeds gezond.”

Toch nog iets moois

“Op 10 juli 2020 trouwden Victor en ik met elkaar. Met z’n tweeën maken we veel verre reizen, binnenkort gaan we bijvoorbeeld naar Colombia, en we zijn ontzettend gelukkig met elkaar. In onze gedachten is Vera vaak bij ons. Ze vond het fijn dat Victor en ik elkaar gevonden hadden en met haar plat Haagse accent zei ze een keer: ‘zo heeft mijn ziekte toch nog iets goeds gebracht.” We moesten er op dat moment om lachen, maar eigenlijk is het precies hoe wij er ook over denken. De ziekte en chemotherapieen van onze moeders waren erg zwaar om van de zijlijn mee te maken, maar ondanks alle ellende is er wel iets moois uit voort gekomen.”

Tekst: Renée Brouwer
Fotograaf: privébeeld

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.