Anne Marie bleek na haar mans sterilisatie toch zwanger

28 februari 2024

Anne Marie (42) en Thijs (44) waren tevreden met hun twee kinderen, dus liet Thijs zich steriliseren. En toen kreeg Anne Marie opeens last van misselijkheid en zere borsten…

Anne Marie: “Mijn man Thijs is best kleinzerig. Als hij een snee in zijn vinger heeft, moet ik dat de hele dag horen en een simpele verkoudheid ziet hij als een dubbele longontsteking. Ook is hij als de dood voor een arts. Thijs is in de zeventien jaar dat we getrouwd zijn slechts twee keer bij onze huisarts geweest. Het vooruitzicht dat hij zich zou laten steriliseren, maakte hem dan ook vreselijk zenuwachtig. Maar na twee bevallingen, waarvan de laatste in een stuitligging, vond ik acht jaar geleden dat ik mijn deel wel had gehad qua medische ingrepen. Hij mocht nu óók iets doen. Ons gezin was compleet. We hadden twee kinderen, een meisje en een jongen, wat wilden we nog meer? Thijs ging naar de huisarts voor een verwijzing voor de sterilisatie, maar stopte die vervolgens in zijn bureaula en deed er niks mee. Ondertussen was ik de pil zat. Ik had hem twintig jaar geslikt en ik wilde geen hormonen meer in mijn lichaam. Dus pushte ik Thijs om eindelijk eens de uroloog te bellen. Maar zelfs toen hij een afspraak had gemaakt voor een paar weken later, belde hij de dag ervoor af. Met een smoes: hij had de griep. Dat was niet zo. Hij durfde gewoon niet.”

Gedoe

“Wéér ging er een half jaar voorbij en ik bleef maar zeuren dat hij moest gaan. Uiteindelijk dreef ik het op de spits. Ik dreigde hem dat ik gewoon met de pil zou stoppen. Dan was het of níet vrijen, of met condooms, of hij moest zich laten ‘helpen’. Twee dagen later gooide ik demonstratief de pil weg en legde een pakje condooms op zijn nachtkastje. Een paar maanden lang prutsten we met condooms. Ons seksleven stortte in, we vreeën nog hooguit eens per twee weken, omdat Thijs baalde van het gedoe met de condooms. Het gaf hem in elk geval wel het laatste zetje. Thijs belde opnieuw het ziekenhuis. Deze keer ging hij ook daadwerkelijk langs en werd er opnieuw een sterilisatiedatum gepland. Omdat ik er zeker van wilde zijn dat hij niet weer de benen zou nemen, ging ik op de dag van de ingreep met hem mee. Zijn vrienden hadden hem allemaal gepest met horrorverhalen over opgezwollen ballen ter grootte van een voetbal en een maandenlang verdoofd gevoel daarbeneden. Tijdens de operatie wachtte ik op de gang. Al na een half uurtje kwam hij met een wit gezicht de kamer uitlopen. Ik ondersteunde hem naar de auto toe. De ingreep was hem meegevallen, maar hij vond het wel raar om daar te liggen, met zijn zaakje uit de opening van een groen doek gestoken en zijn benen wijd. Er was een verpleegster geweest die vroeg of het wel goed met hem ging, want hij zag zo bleek. ‘Nou,’ had Thijs geantwoord, ‘ik lig hier niet voor mijn lol.’ Ik vertelde hem maar niet dat je als vrouw na twee kinderen wel gewend bent dat artsen meegluren naar je onderkant en was vol meelij.

Misselijk en moe

“Na de sterilisatie duurde het drie weken voordat de blauwe plekken en zwellingen waren weggetrokken en we weer konden vrijen. Het zorgde voor een opleving in ons seksleven. We waanden ons vrij en veilig. Niet langer hoefden we te vrijen met condooms. Alhoewel dat niet helemaal waar was. Toen Thijs in de operatiekamer zat, had de uroloog hem gewaarschuwd dat er een uiterst kleine kans was dat de uiteinden van de zaadleiders weer aan elkaar zouden groeien en er opnieuw zaadcellen konden zwemmen. Thijs had een potje meegekregen om daarin na drie maanden sperma op te vangen. Dit kon hij dan in het ziekenhuis laten testen. Zij controleerden vervolgens of er nog actieve zwemmers waren en of de sterilisatie was geslaagd.
Alleen negeerde Thijs dat advies. Het potje bleef op zijn nachtkastje staan. Hij riep dat hij met eigen ogen had gezien dat de uroloog de ‘boel kort en klein’ had gesneden en dat er geen gevaar was, omdat de operatie was geslaagd. Hij had geen zin om nog een keer terug te gaan. Ik nam aan dat het zo’n vaart niet zou lopen. Hoe vaak komt het nou voor dat het echt misgaat? Nou om precies te zijn: in drie op de duizend gevallen. En wij horen bij die drie. Want driekwart jaar na de sterilisatie kreeg ik last van pijnlijke borsten, ik was moe en misselijk. In eerste instantie dacht ik aan een voedselvergiftiging. Pas toen ik weer een week verder was en ik nog steeds misselijk
opstond, dacht ik opeens: misschien ben ik wel zwanger.”

Razend

“Toch kon ik mijn ogen niet geloven toen er twee blauwe strepen op de zwangerschapstest verschenen. In paniek heb ik Thijs op zijn werk gebeld. Ik gilde dat hij meteen naar huis moest komen, omdat ‘er iets heel ergs was’. Hij schrok zich rot toen ik de test onder zijn neus duwde en regelde direct een afspraak bij de verloskundige. Op de echo die we lieten maken, was duidelijk een kloppend hartje te zien. Ik was negen weken zwanger. Een boodschap die mijn leven voor even liet stilstaan. Want ik wílde helemaal niet nog een kind… In de tijd dat Bo en Frank klein waren, had ik er helemaal alleen voor gestaan. Ik werkte toen al in de zorg, maar had een nulurencontact. Ik kon alleen werken als Thijs thuis was. Dat was niet veel. Thijs moest in die tijd vaak weg voor zijn werk en ik zat dus geregeld alleen thuis met twee kleintjes. Nu Bo en Frank ouder en zelfstandiger waren, ging ik meer werken. Ik genoot van mijn baan en van mijn vrijheid. De kids konden zichzelf aankleden en zelf naar school, vriendjes en sportclubjes lopen. Ze gingen steeds meer hun eigen gang en ik ook. De gedachte aan opnieuw gebroken nachten, een kind in de luiers, naar zwemles: het stond me totaal niet aan. Maar ik was ook razend op Thijs. Ik gooide hem van alles voor de voeten. Dankzij hem stond ons leven op z’n kop. Ik vond het zo stom dat hij niet had geluisterd naar het advies van het ziekenhuis. Ik ben weken niet gezellig geweest en heb het hem erg lastig gemaakt. Toch wilde ik deze baby wel houden, ik zou ons kind nooit laten weghalen. Bovendien nam ik het mezelf ook kwalijk dat ik Thijs niet naar het ziekenhuis had terug gestuurd. Nee, op het ziekenhuis ben ik nooit boos geweest. Mijn man is gewoon eigenwijs, daar kan de uroloog niets aan doen. Hij had Thijs nadrukkelijk gewaarschuwd en achteraf stond het zelfs nog in de folder die Thijs had meegekregen en die hij ergens in een la had gelegd.”

Leuk en spannend

“Thijs was vanaf de eerste minuut heel optimistisch. Hij vond een baby’tje alleen maar leuk en spannend. Op al mijn tegenargumenten had hij een positief antwoord. Hij liet me uitrazen en boos zijn, maar kalmeerde me daarna steeds met de woorden: ‘Het komt echt wel goed schatje, we hebben er twee grootgebracht, dat lukt ons bij een derde ook.’ Hij beloofde me dat hij er meer zou zijn en wilde zelfs een papadag opnemen. Ook beloofde hij me dat ik op zondag altijd zou mogen uitslapen. Onze omgeving reageerde eveneens positief. Mijn moeder was ook wel bezorgd: kon ik lichamelijk nog wel een zwangerschap aan? Maar ze vond het idee dat ze op haar 78ste nog een kleinkind zou krijgen wel erg leuk. En ook onze vrienden waren eigenlijk alleen maar positief en blij. Heel langzaam, mede gevoed door de hormonen, wende ik aan het idee dat ik weer een baby in mijn armen zou houden. Uiteindelijk vond ik het ook heel mooi dat er iets van ons samen in mijn buik groeide en het tutten met rompertjes en speentjes was ook schattig. Toch zijn de zwangerschap en kraamtijd van Tim nooit die roze wolk geworden waar ik bij Bo en Frank wel op had gezeten. Ik had bij voorbeeld veel last van bekkeninstabiliteit, waarschijnlijk omdat ik al wat ouder was. Ook was ik bezorgd om onze financiële situatie: we moesten allemaal nieuwe babyspullen kopen. Toen Bo vier jaar was, heb ik alles weggegeven aan een nicht. We kochten veel op Marktplaats, maar ook al zijn dat kleine bedragen, het loopt toch flink op. Bovendien moesten we ook een andere auto kopen, omdat onze oude Twingo te klein was. Ook kosten als kinderopvang drukten flink op onze lasten. Bij Frank en Bo paste mijn moeder een dag op, maar zij is nu te oud om nog voor zo’n kleintje te zorgen. Thijs heeft wel een papadag, maar dat betekent ook een dag minder salaris. Samen met de kosten voor de opvang heeft dat ervoor gezorgd dat we minder geld hebben. Voorlopig dus even geen vakanties of leuke uitjes meer. Maar we hebben er wel iets moois voor terug gekregen: de liefde voor Tim (nu 1) maakt een hoop goed.”

Nu écht compleet

“De rust bij ons thuis is langzaamaan ook teruggekeerd. Mijn boosheid is gezakt, Thijs bewijst dagelijks dat hij een actievere papa is, Bo en Frank helpen waar mogelijk en ik mag op zondag altijd uitslapen. Thijs heeft inmiddels een hernieuwde ingreep achter de rug: zijn zaadleiders waren inderdaad weer aan elkaar gegroeid, dus die zijn opnieuw onderbroken. We hebben ons keurig gehouden aan drie maanden onthouding, alles om herhaling te voorkomen. Met Tim is ons gezin méér dan compleet.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.