Andrea: ‘Zelfs de kinderbijslag gebruik ik om te vergokken’

30 november 2020

Wat begint met ‘even een computerspelletje spelen’, eindigt voor Andrea (32) in een fikse gokverslaving. Zo erg zelfs, dat ze haar kinderen (6 en 9) en haar man Vincent (37) verwaarloost. “Zo snel mogelijk werk ik ze de deur uit om weer achter de computer te kruipen.”

Quiz

Andrea: “Het begon toen mijn jongste naar groep één ging. Nu ze net als haar grote zus naar school ging, bleef er ineens veel meer tijd over. Met mijn man had ik afgesproken dat ik weer zou gaan solliciteren. Vincent en ik waren tijdens mijn eerste zwangerschap overeengekomen dat ik de eerste jaren thuis zou blijven. Ik wilde de eerste stapjes en tandjes van mijn kinderen zelf meemaken. Zodra de jongste naar school zou gaan, zou ik weer werk zoeken. Ik had veel zin om aan de slag te gaan en zocht naar leuke vacatures. Viel dat even tegen! Voor elke interessante functie werden kandidaten gevraagd die veel jonger waren dan ik of die veel meer ervaring hadden. Af en toe zag ik iets, maar dan moest ik anderhalf uur rijden voor een paar uur werk per dag. Ik verlegde mijn grenzen dus maar en besloot ook uit te kijken naar werk dat minder aansloot bij mijn opleiding en ervaring. Ik zou toch wel érgens aan de slag kunnen? Desnoods als verkoopster of telefoniste? Maar ook dat lukte niet. Ik bleek te oud, te lang uit de roulatie of er was wel iets anders mis met mij. Moedeloos werd ik ervan. Op een dag zat ik terneergeslagen achter mijn computer, toen er een quizvraag op mijn scherm verscheen. Als ik de vraag goed beantwoordde, kon ik geld winnen. Natuurlijk won ik niet, maar de quiz bracht me wel op het idee om nog een spelletje te zoeken. Een beetje ontspanning tussen het solliciteren door zou me vast goed doen. Zolang ik de kinderen maar op tijd van school ophaalde en het huis er pico bello uitzag, kon dat toch prima?”

Winnen is magisch

“Ik belandde op een website met gokkasten. Op het scherm draaiden figuurtjes en wanneer je een rij met dezelfde symbolen had, won je punten. Telkens wanneer ik een afwijzing binnenkreeg of las dat ik niet in aanmerking kwam voor een bepaalde baan, mocht ik van mezelf een kwartier spelen. De eerste keer dat ik won, was magisch. Het voelde alsof iemand me even een schouderklopje gaf. Alsof alles zou goed komen. Ik zag het als onschuldig vermaak, vergat mijn gevoel van afwijzing even. Vriendinnen en familie informeerden weleens hoe het met de kinderen of het solliciteren ging, maar niemand vroeg hoe ik me écht voelde. Ook Vincent vroeg steeds minder vaak naar mijn sollicitaties. Hij had mijn teleurstelling al een paar keer gezien. Bovendien is hij geen prater. Ik had het gevoel dat hij me wilde sparen en dat hij niet zo goed wist wat hij met mijn neerslachtigheid moest. Wel gaf hij me soms geld. Dan zei hij dat ik maar een dagje moest gaan shoppen om de moed erin te houden. Het geld legde ik weg. Ik kon het gewoon niet aan mezelf uitgeven.”

Verblind

“En toen was daar die advertentie van een online casino. Er werd geopperd dat ik honderden euro’s kon verdienen. Ik werd verblind, dacht dat ik door voor geld te gaan spelen misschien ook een soort inkomen kon genereren. Ik won immers zo vaak op de gratis fruitautomaat. Als ik slim speelde en maat hield, kon het toch niet misgaan? En af en toe een klein bedrag verliezen, was ook geen schande. Ik had van mijn man toch leuke-dingen-geld gekregen? En dit wás toch leuk? Ik klikte op de link en kwam terecht op een Amerikaanse website. Omdat spelen om geld in Nederland illegaal is, opende ik een buitenlands account. Via Paypal stortte ik daar geld op. In het begin was ik streng: alleen spelen na een afwijzing of een verstuurde sollicitatie- brief, en niet langer dan een kwartier. Maar het gebeurde steeds vaker dat ik door de spanning werd meegezogen en moest hollen om mijn dochters op te halen uit school. Ik kwam dan ook weleens te laat. Dan loog ik dat ik een sollicitatiegesprek had gehad dat was uitgelopen en dan werd ik vriendelijk toegeknikt.

De voorzichtige kwartiertjes per dag werden razendsnel hele uren. Ik speelde op een gegeven moment zelfs met meerdere winlijnen, zodat ik meer kansen had, ook al was de inzet dan automatisch hoger. Natuurlijk was het geld dat Vincent me had gegeven snel op. Ik verloor meer dan ik won. Daar baalde ik enorm van, maar ja, nét de keer dat ik zou opgeven, zou natuurlijk de jackpot vallen. Al gauw dacht ik de hele dag aan gokken. ’s Ochtends werkte ik man en kinderen zo vlug mogelijk de deur uit zodat ik weer achter de computer kon kruipen. Hele dagen zat ik daar. Vaak dronk ik uren niets omdat ik vergat dat ik dorst had. Ik haalde de kinderen op, gaf ze lunch en bracht ze weer snel terug. In de weekenden loog ik dat ik éven op een vacature móest reageren omdat de inzendtermijn op zondagavond sloot…”

Vreselijk onrustig

“Om meer speelgeld te hebben, verkocht ik spullen en speelgoed op Marktplaats. Toen mijn huis steeds leger raakte, snoepte ik van het huishoudgeld. Ik ging naar discountsupermarkten, want behalve ikzelf proefde toch niemand of de spinazie vers was of uit een diepvriespakje kwam. Al het geld dat ik overhield, stortte ik op mijn gokaccount. Vaak voelde ik me schuldig, want wat ik achterover drukte, had ik gespaard uit de monden van mijn kinderen. Ik beknibbelde op alles. De kattenbak kon best een paar dagen langer wachten zodat ik minder grit nodig had. Wasmiddel nam ik af en toe bij mijn moeder mee ‘omdat twee kinderen toch wel veel vuile was geven’ en vaatwasblokjes knipte ik doormidden, zodat ik er minder nodig had.

Maar hoe creatief ik ook werd, het was nooit genoeg. En niet spelen was geen optie meer. Soms zat ik zonder tegoed omdat een overschrijving naar het buitenland twee tot vijf dagen duurde. Vreselijk onrustig werd ik ervan. De gedachte dat ik nét die dag misschien de hoofdprijs zou missen, zorgde voor koud zweet. Ik drukte geld achterover van onze spaarrekening. Ook de kinderbijslag gebruikte ik voor mijn ‘hobby’. En nog steeds had niemand iets in de gaten. Zelfs Vincent niet. Ik gedroeg me precies zoals anders, alleen zat ik veel tijd achter de computer, zogenaamd om te solliciteren. Mijn moeder en vriendinnen klaagden wel dat ze me zo weinig zagen, maar niemand vroeg door als ik een smoesje ophing. Ik had altijd haast, ik bracht alleen maar bliksembezoekjes en verzon uitvluchten om thuis te kunnen blijven. Hoewel ik nog maar amper solliciteerde, vergoelijkte ik mijn gedrag door mezelf voor te houden dat ik elk moment kon stoppen als ik eenmaal een baan had. Want diep in mijn hart wilde ik dat het allerliefst. Ik wilde voor mijn gezin zorgen en tegelijkertijd een leuke vrouw zijn met een sociaal leven en een werkkring. Nu had ik niets.”

Lees ook: Marieke was seksverslaafd: ‘Had ik gewoon zo’n hoog libido of was er iets anders aan de hand?’

Troost zoeken

“Dat het vreselijk uit de hand gelopen was, besefte ik pas toen ik iets gestolen had. Mijn jongste had een nieuwe winterjas nodig, maar ik wilde er geen geld voor vrijmaken. Op haar school had ik een ouder meisje gezien dat precies dezelfde jas had als mijn dochter. Omdat dat meisje groter was, droeg ze exact de maat die ik nodig had. En dus greep ik mijn kans. Toen ik op een ochtend mijn dochters naar school had gebracht, wisselde ik de jasjes om. De moeder van dat andere meisje zal hoogstens gedacht hebben dat haar kind in een groeispurt zat. Want wie verzint er nu dat een jas is omgeruild? Niemand merkte het. Vincent let totaal niet op zulke dingen en ook mijn dochter had niets in de gaten. Pas de volgende dag besefte ik wat ik had gedaan. En zocht ik troost… in nóg meer gokken. Natuurlijk probeerde ik regelmatig om te stoppen. Ik bedacht wat ik allemaal met het achterovergedrukte geld had kunnen doen: leuke uitjes met de kinderen of een cadeau waar ik langer plezier van had kunnen hebben dan een middag achter de online fruitautomaat. Ik beloofde mezelf om ermee op te houden. Maar als er dan iets vervelends gebeurde, zoals wéér een afwijzing op een sollicitatie of een ruzie met Vincent over het huishouden dat ik verwaarloosde, dan ging ik weer voor de bijl. Mijn grenzen schoven steeds meer op. De enige keer dat het me lukte om een week lang niet te spelen, werd ik vreselijk onrustig. Ik ging lopend boodschappen doen om tijd te rekken en nodigde vriendinnen uit. Ik verzon van alles om maar niet toe te geven aan de lokroep van de computer. Maar ik hield het niet vol. Aan het eind van die week kreeg ik een reclamemailtje van het online casino. Ik zag de flikkerende plaatjes, de dobbelsteen en de hoefijzers, en meteen was ik weer verkocht.”

Toch hulp

“Er is bijna anderhalf jaar voorbij sinds ik die eerste quiz speelde. Ik verwaarloos mijn gezin en het huishouden en ben steeds dieper in het rood gedoken. Ik denk dat ik in totaal al zo’n vierduizend euro heb verspeeld. Als ik een paar dagen niet gok, voel ik dat lichamelijk: ik krijg letterlijk maagpijn en krijg last van zweetaanvallen. Wel ben ik nu zover dat ik erken dat het niet goed gaat en dat het me niet lukt om te stoppen. Want dat wil ik wel. Dit kan zo niet doorgaan. Ik breng mijn hele gezin in de vernieling. Het is wel minder geworden, maar omdat het me blijkbaar niet zonder hulp lukt om helemaal te stoppen, heb ik ook een intakegesprek aangevraagd bij de Jellinekkliniek. En eind volgende week staat er een afspraak met mijn huisarts Ik heb op forums wat rondgesnuffeld en denk aan de hand van ervaringen van anderen dat ik niet opgenomen hoef te worden, maar dat een dagbehandeling mij kan helpen. Dat betekent dat ik een paar weken overdag weg zal zijn. Eerst wilde ik Vincent voorliegen dat ik een baan gevonden had: een perfect excuus. Ik zou dan na een paar weken zogenaamd ontslagen worden. Maar ik durf het niet. Vincent is een goede man. Hij houdt oprecht van mij en ziet ook wel dat ik al zo lang niet lekker in mijn vel zit, ook al praten we er niet over. En hoe verklaar ik straks het uitblijven van salaris? Nee, als ik zoiets belangrijks al niet met hem durf te delen, is ons hele huwelijk natuurlijk een schijnvertoning.”

Weer trots kunnen zijn

“Ik wil weer eerlijk worden, minder prikkelbaar, en ik wil weer tijd overhouden voor leuke dingen. Ik wil de vrolijke Andrea terug. Daarom moet ik dit zelf oplossen. Het heeft al veel te lang geduurd. Nu verzamel ik moed om Vincent alles te vertellen. Dat wil ik snel doen, zodat hij mee kan naar de huisarts. Met een beetje geluk ben ik komend voorjaar clean en weer de oude. Dan kan ik mezelf weer aankijken in de spiegel en trots zijn op mezelf. En misschien vind ik dan snel die leuke baan. Want ik weet zeker dat die er uiteindelijk gaat komen.”

Lees ook: de man van Marlies was seksverslaafd: ‘Hij dook het bed in met iedereen die maar wilde’