Mary liep bijna 25 jaar rond met een baarmoeder- en blaasverzakking

Tekst: Linda van de Wiel

22 april 2025

Uit angst en schaamte hield Mary (56) haar baarmoeder- en blaasverzakking bijna vijfentwintig jaar voor zichzelf. Al die tijd liep ze, totaal onnodig, rond met heftige klachten. Pas onlangs durfde ze de stap te zetten en liet ze zich opereren. Nu moedigt ze andere vrouwen aan: “Praat erover en ga ermee naar de huisarts!”

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

“Toen ik zwanger raakte van mijn eerste kindje was ik dolgelukkig. Ik had een sterke kinderwens en na de scheiding van mijn eerste echtgenoot, vond ik nieuw geluk bij mijn tweede man. Na een normale zwangerschap volgde een moeizame bevalling, waarbij ik bijna anderhalf uur heb geperst. Pas toen er flink op mijn buik werd gedrukt, werd mijn dochter geboren.

Ik vermoed dat mijn baarmoeder- en blaasverzakking toen zijn ontstaan. Maar destijds was ik nog niet op de hoogte van het bestaan ervan. Wel had ik het gevoel dat er iets niet in orde was. Er leek wat te bungelen tussen mijn benen, maar ik durfde niet te kijken en praatte er met niemand over.
Ik keek niet naar mijn vagina, dat vond ik raar en ongemakkelijk. Ook de verloskundige en de kraamverzorgster, die de lichamelijke controles na de bevalling deden, zeiden er niets van. Ik denk ook dat er niets te zien viel en dat mijn baarmoeder naar binnen zakte als ik lag. Informatie opzoeken op internet was in die tijd nog niet zo gebruikelijk als nu en het magazine Ouders van Nu was mijn enige bron van informatie.

Na de bevalling bleef ik een paar maanden heel veel last houden van heftige buikpijn. Ik kon bijna niet lopen en ook niet zitten. Toch werden de klachten geleidelijk aan minder en kon ik op een gegeven moment weer vrijen met mijn man. Maar springen lukte niet meer, dan kreeg ik weer het gevoel dat er wat tussen mijn benen hing. Ik dacht echter dat het normaal was en dat het er gewoon bij hoorde. Ik had nooit van andere vrouwen gehoord dat zij dit gevoel ook hadden. Achteraf vind ik dat heel gek, want uit onderzoek blijkt dat een op de drie vrouwen last heeft van een baarmoeder- en/of een blaasverzakking. Er rust alleen nog een enorm taboe op, vooral onder jonge vrouwen.”

Spiegeltje

“Toen ik drieënhalf jaar later zwanger raakte van mijn zoon, had ik al vroeg in de zwangerschap last van bandenpijn en bekkeninstabiliteit. Ook toen had ik het gevoel dat er wat tussen mijn benen hing en deze keer besloot ik mijn vagina wel met een spiegeltje te bekijken. Ik schrok me wezenloos. Er hing een vlezige bonk ter grootte van een grote knikker tussen mijn benen.
Ik riep mijn man, maar hij wist ook niet wat het was. Gelukkig stuurde de verloskundige me naar de spoedeisende hulp, waar ik door een gynaecoloog werd onderzocht. Die vertelde me dat ik een baarmoederverzakking had. Wat uit mijn vagina hing, bleek een stukje van mijn baarmoeder te zijn. Mijn banden waren zo verslapt dat dit gebeurde. Wat de gynaecoloog verder vertelde, hoorde ik niet meer. Ik was vooral opgelucht dat er niets ernstigs aan de hand was en dat alles goed was met het kindje in mijn buik. Op dat moment wist ik overigens nog niks van  mijn blaasverzakking, dat hoorde ik pas jaren later.
Na dit bezoek begon ik met bekkenbodemfysiotherapie, dat was dus al tijdens mijn zwangerschap. Het leverde me helaas niets op. Ik deed netjes mijn oefeningen, maar het hielp niet. Na de bevalling bleef het zware gevoel aanhouden, vooral tijdens mijn menstruatie. Ook had ik last van obstipatie. Ik gebruikte laxeermiddelen om te kunnen ontlasten. Zonder die middelen lukte het me niet en kreeg ik alleen maar meer buikpijn. Ik dacht ook toen weer dat het normaal was. Achteraf bleek echter dat mijn darmen in de verdrukking zaten door de verzakking.”

Overgang

“Toen de jongste ongeveer vier jaar was, namen mijn klachten verder toe. Ik voelde de verzakking steeds heviger. Maar ik geloofde nog steeds dat het er allemaal bij hoorde, deels ook omdat ik toen al in de overgang was. In al die jaren bracht ik geen enkel bezoek aan de huisarts of de fysiotherapeut. Ik droeg het allemaal alleen. Maar nogmaals: ik wist niet beter. Ik had graag geweten dat ik niet de enige was.

Naar de huisarts ging ik pas toen ik naast de pijn in mijn buik – en inmiddels ook in mijn onderrug – ook bloed ging verliezen. In 2022 was dat.
Ik menstrueerde toen al jaren niet meer en was bang dat ik kanker had. De huisarts stelde me gerust: ik had geen kanker, de klachten hadden te maken met de verzakking.

Ik had al die jaren geweten dat ik een baarmoederverzakking had, maar had geen besef van de klachten die er allemaal aan gelinkt waren.
Ik wist dat een operatie wellicht nodig zou zijn om mijn klachten te verlichten en daar was ik heel bang voor. Een van de risico’s van een operatie was dat ik incontinent zou kunnen worden en dat wilde ik absoluut niet. Dan maar pijn en een beetje urineverlies, dacht ik. Daarom heb ik jarenlang onnodig met heftige klachten rondgelopen. Ik nam mezelf niet serieus, schaamde me en was onwetend.

Toen ik uiteindelijk dan toch een bezoek bracht aan de gynaecoloog, bleek ik naast een baarmoeder-verzakking ook een blaasverzakking te hebben. Ik had een opgeblazen gevoel in mijn buik en dacht dat dit door mijn moeilijke stoelgang kwam, niet door mijn darmen die in de verdrukking zaten. De gynaecoloog adviseerde me meteen om voor een zogenoemde ophanging te gaan, maar vanwege mijn angst voor die operatie, besloot ik opnieuw een traject te doen bij de bekkenbodemfysiotherapeut.

Toen dit na drie maanden niet had geholpen, wilde ik nog steeds geen operatie. Mijn arts stelde voor een ring te plaatsen. Die blijft normaal gesproken zo’n zes maanden zitten, maar in mijn geval zakte hij meteen naar beneden. Ook een tweede ring had niet het gewenste effect, hoe graag ik het ook wilde.
Omdat niets hielp en ik er voor mijn gevoel alles aan had gedaan, besloot ik dan toch maar voor de ingreep te gaan. Ik kwam op een wachtlijst van vier maanden terecht. Dat vond ik raar: ik kende niemand die ooit zo’n operatie had ondergaan, dus waarom zo’n lange wachttijd? Maar veel vrouwen hebben natuurlijk dit probleem. Er rust alleen nog steeds een taboe op.”

Enorm spannend

“Op 8 september 2023 werd ik eindelijk geopereerd, bijna vijfentwintig jaar nadat de klachten waren begonnen. Ik vond het enorm spannend, maar ook dat hield ik voor me. Ik was zó bang dat het zou mislukken en dat ik incontinent zou worden.

Maar de ingreep verliep goed. Wel had ik na afloop enorme buikpijn, die ik voelde dwars door de morfine en paracetamol heen. Er bleek een bloedpropje tegen mijn wond te drukken. Gelukkig loste dat vanzelf op. Het enige wat nog nodig was om naar huis te mogen, was plassen. En dat lukte dus niet. Ik voelde aandrang, maar er kwam niets. Ik was zo bang geweest om incontinent te worden en nu gebeurde het tegenovergestelde… Ik wist dat dit tijdelijk het geval kon zijn, maar het raakte me enorm en ik werd angstig. Dat verhoogde de spanning alleen maar, waardoor plassen helemaal niet meer lukte. Ik was geblokkeerd. Omdat ik al jarenlang worstelde met een te gespannen bekkenbodem, moest ik toen leren om te óntspannen. Iets compleet nieuws voor mij en ik vond het heel moeilijk. Het was allemaal onbewust en ook hiervoor gold weer dat ik er nog nooit van gehoord had.

Twee dagen later mocht ik toch naar huis, met een katheter. Ik moest mezelf leren katheteriseren. Maar ik wist niet eens waar mijn plasgaatje zat. Inderdaad, ik was vijfenvijftig en wist dit niet. Bizar toch? Gelukkig hielp mijn man me en lukte het me uiteindelijk zelf. Ik kreeg helaas een pijnlijke blaasontsteking, maar met hulp van een verpleegkundige en met bekkenbodemfysiotherapie lukte het me langzaamaan om weer te plassen. Dit traject duurde ongeveer zes weken. Toen kon ik weer helemaal zelf plassen. Ik vond het wel heel erg dat ik daarna maandenlang niet meer kon vrijen met mijn man. En ook dit blijkt een taboe. Niemand praat hierover!”

Impact

“We zijn inmiddels een paar maanden verder en mijn klachten zijn grotendeels verdwenen. Wel kan ik mijn plas niet te lang meer ophouden. Als ik dat wel doe, kan ik daarna helemaal niet meer plassen. Dan doe ik ontspanningsoefeningen, zodat het later weer lukt. Verder kan ik weer voluit sporten en zelfs trampolinespringen.

Ondanks de tegenslagen zou ik de operatie opnieuw ondergaan als ik weer nieuwe verzakkingen zou krijgen. Ik wil andere vrouwen aanraden om zelf te kijken als ze een probleem ervaren in of rondom hun vagina. Ook als ze zwanger zijn, want ook dan kun je al verzakkingsklachten krijgen. Pak een spiegeltje en kijk. Ik vind het sowieso goed als vrouwen dit doen, ook als ze geen klachten hebben.
Je partner ziet je vagina ook en het is een deel van je eigen lichaam. En nog een tip: praat over je klachten en ga ermee naar de huisarts. Uit angst en schaamte heb ik dit niet gedaan en ben ik bijna vijfentwintig jaar onnodig met pijnklachten blijven rondlopen. Doorbreek het taboe en besef dat ook jonge vrouwen een baarmoeder- of blaasverzakking kunnen hebben. Ik was zelf pas 32 toen ik klachten kreeg. Het heeft erg veel impact op mij en mijn leven gehad. Achteraf vind ik het zelf wel gek dat ik er lange tijd niet over heb durven praten. Maar dat doe ik nu wel en ik hoop met mijn verhaal anderen te helpen.”

Wat houdt een ophanging in?

Een ophanging is een operatie waarbij een gynaecoloog de uitgezakte baarmoeder of vaginatop weer terug op de juiste plaats brengt. De ingreep gebeurt via de vagina. Onder narcose maakt de arts aan de achterzijde van de vaginawand een snede en maakt de baarmoeder of vaginatop vast aan een stevige band in het kleine bekken. Zo wordt de baarmoeder of vaginatop opgehangen en komt deze weer op de juiste plaats te zitten. De uitstulping is dan verdwenen en de verzakking verholpen. De hechtingen waarmee de baarmoeder of vaginatop zijn opgehangen, lossen niet op. Deze operatie wordt vaak gecombineerd met het ondersteunen van de blaas met hechtingen. Deze hechtingen lossen wel op en er ontstaat littekenweefsel. Dit littekenweefsel ondersteunt de blaas. Daarna haalt de gynaecoloog ook een stukje van de vaginawand weg. Dit stukje is te wijd geworden. De vaginawand wordt vervolgens over de blaas gehecht. Zo is de blaas ondersteund.

Foto: Marjon Heunen Fotografie

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.