Makelaar Mandy: ‘Mijn vriendin ligt in het ziekenhuis’
1 juli 2025
Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Mandy heeft een verhouding met haar biseksuele buurman Tijn. En wat wil haar nieuwe baas toch van haar? Of verbeeldt ze zich dat?
Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.
Maandag 30 juni
Ik staar mijn computer die zielloos knippert. Het telefoongesprek dat mijn collega tegenover me voert, blijft als een vage ruis in mijn oren hangen. Afgelopen weekend heb ik nauwelijks geslapen. Judiths stem echoot nog steeds in mijn borstkas. ‘Het voelt niet goed, Mandy.’ Mijn vriendin ligt in het ziekenhuis. Ze is 30 weken zwanger, en bij buikklachten kijken artsen dan altijd scherp: ze willen vroegtijdige weeën of een loslatende placenta uitsluiten. Haar bloed was goed, maar op de echo zagen ze toch iets. Niet acuut, maar ze blijft ter observatie. De gynaecoloog kijkt er vandaag verder naar. Robin is bij haar ouders, maar het idee dat Judith daar alleen ligt, in een wit bed, doet me steken in mijn buik voelen.
Ziekenhuis
Ik slenter wat doelloos door kantoor. De lucht voelt zwaar en mijn hoofd blijft mistig. Bij de koffieautomaat komt Maureen naast me staan. ‘Je bent er niet helemaal bij vandaag, hè?’ zegt ze zacht. Geen oordeel, eerder iets dat lijkt op zorg. ‘Niet echt, nee.’ Ik geef haar een kleine glimlach. ‘Lange nacht.’ Ik slik. ‘Het is Judith. Ze ligt in het ziekenhuis. Iets met haar buik.’ Maureen knikt langzaam. ‘Dat hoorde ik al van Nick.’ Ze kijkt me even aan. Dan: ‘Weet je wat? Neem vanmiddag vrij. Echt. Je hoeft het niet eens te noteren. Je bent de laatste tijd zo hard aan het knallen. Denk even aan jezelf en knuffel je vriendin maar extra goed.’ Ik ben te moe om beleefd te protesteren en knik. ‘Dank je.’ Ik wil nog iets zeggen — iets dankbaars, iets wat niet onhandig klinkt — maar ik krijg alleen een scheef lachje uit mijn gezicht. Even later pak ik mijn spullen.
Eierstokken
Het ziekenhuis ruikt naar desinfectie en carwash. De geuren van zeepsop en smeerolie. Judith ligt in bed met een infuus in haar arm en een dun hemdje omdat het zo warm is. Ze probeert te glimlachen als ik binnenkom, maar het kost haar moeite. ‘Je ziet eruit alsof je net een twaalfdaagse bootcamp hebt gedaan,’ zeg ik. Ze grinnikt schor. ‘Voelt ook zo.’ De artsen denken aan iets met haar eierstokken. Iets wat moet worden uitgesloten. Waarschijnlijk is het niets ernstigs, maar ik zie dat Judith het nauwelijks bevat. De pijnmedicatie maakt haar loom. Ik lees een tijdschrift met haar, haal koffie die nergens naar smaakt, kam haar haar met mijn vingers als ze ligt te dommelen. ’s Middags krijg ik een appje van Tijn. Moet ik komen? Of is dat ongepast? Laat het me weten. X Ik staar naar het scherm. Zijn bericht is lief, oprecht zelfs. Maar het voelt… onhandig. Nee. Niet nu. Ook al mis ik hem en zou ik er heel wat voor over hebben om nu even te schuilen in zijn armen. Of meer… ’s Avonds, als ik thuiskom, gooi ik mijn jas over de stoel en blijf even staan. Alles lijkt te sudderen onder het oppervlak. Ik zet thee. En voor het eerst in dagen check ik niet ’s avonds mijn werkmail. Morgen is er weer een dag. En hopelijk een betere.
Foto: Getty Images
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
Uit andere media
Meer van Redactie
