Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘Wat is hij toch lekker. Ik kan hem wel opvreten’

Makelaar Mandy: ‘Wat is hij toch lekker. Ik kan hem wel opvreten’

24 april 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een middelgrote stad. Ze is verliefd op haar biseksuele maar getrouwde buurman Tijn en heeft een friends-with-benefits-relatie met Dennis.

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Donderdag 24 april

‘Dat is prima. Dank u wel.’ Ik verbreek de verbinding en steek mijn duim op naar mijn collega. ‘Morgen ga ik met de aardige dame naar haar Brusselse appartement voor een laatste check. We nemen meteen de meterstanden op voor de overdracht en ik vertegenwoordig onze Amerikaan met het controlerondje. Hij heeft de notaris gemachtigd dat twee personeelsleden voor hem tekenen.’ Mijn collega maakt een smakkend geluid van verbazing. ‘Bizar dat dingen zo kunnen. Die man zit daar in Amerika, koopt ongezien een huis en dan laat hij het koopcontract door anderen tekenen op zijn naam. Wat geld allemaal niet voor elkaar krijgt.’ Ik grimas. ‘Maar hij heeft het wel betaald.’ En ik ga morgen naar Brussel, bedenk ik me. Deze keer reis ik samen met de chique dame, dus ik vrees dat er geen kans is voor een tweede zoenpartij in de toiletruimte van het pittoreske cafeetje.

Tijn

De dag vliegt voorbij en voor ik het weet, pak ik mijn laptop weer in mijn tas en fiets door de regen naar huis. Ik heb haast. Tijn en ik zijn de hele dag al met elkaar aan het appen. We hebben een afspraak in zijn fietsenkelder over een kwartier. Ik vermoed dat ik een paar minuten te laat ben, mijn fietsslot deed weer eens raar, maar ik weet zeker dat hij op me zal wachten. Erwin heeft dagdienst vandaag en zal een uurtje na ons thuiskomen. Om geen enkel risico te nemen, spraken Tijn en ik af in de fietsenkelder waar Erwin nooit komt. Zijn werk is een stuk verder en hij gebruikt hun auto, ook omdat hij regelmatig ’s nachts werkt.

‘Daar is het waterratje.’ Tijn staat geleund in de deuropening van zijn kelder. Hij ziet er weer ongelooflijk goed uit. Zo’n man die je vroeger weleens zag in sigarettenreclames. Gebronsd. Glimmende ogen. Zijn jas natte jas al weggeborgen onder de snelbinder van zijn fiets. Ik daarentegen ben niet ver van doorweekt. Mijn haar plakt tegen mijn hoofd. Ik wrijf er ruw door zodat er weer wat volume in komt. Spetters kleuren het beton op de vloer donker.

‘Hoe gaat het met je?’ We staan onwennig tegenover elkaar. Achter Tijn staat een motorfiets. Van Erwin, zei hij laatst. ‘Maar hij heeft toch nooit meer tijd om erop te rijden.’ ‘Ik ben nat;’ zeg ik met een knipoog om mijn eigen grap. Tijn glimlacht en neemt me in zijn armen. Houdt me vast. Wiegt me op een fijne manier. ‘Och, arm meisje.’ Dan vinden onze lippen elkaar. Eerst happend en kort. Daarna drukken we onze monden steeds vaster op elkaar. Ik voel zijn tong. Proef zijn speeksel. Ruik zijn aftershave. Wat is hij toch lekker. Alles aan deze man is hemels. Ik kan hem wel opvreten.

Donkere kelder

Het licht in de gang gaat uit. De bewegingssensor detecteerde niets meer. We staan in een totaal donkere kelder.
We zoenen en ik voel hoe Tijns rechterhand de rits van mijn doorweekte jas opent en diezelfde hand zich daarna over mijn borst vouwt. Hij kneed mijn borsten om en om en ik zak bijna door mijn benen van genot. We zijn nog niet verder gegaan dan zoenen en de stiekeme voetmassage onder tafel in zijn huis. Nu zijn hand voelen op mijn bovenlichaam, knedend, voelend, zoekend, maakt me helemaal gek.

Ik steek mijn hand achter zijn broekriem. Wriggel hem wat lager tot ik de elastieken tailleband van zijn boxer voel. Ook daar steek ik mijn vinger achter. Nu voel ik zacht vlees. Stoppels. En dan zijn erectie. We zoenen en ik klem mijn handen om zijn lid. Ik heb het gevoel of mijn ondergoed net zo nat is als mijn jas. Dan opent Tijn zijn riem, knoopt zijn broek open en sjort zijn boxer zo laag dat zijn penis eruit wipt. Ik leg hem in mijn hand. Kan niets zien. Enkel voelen. En het voelt fantastisch. Stout en fantastisch. Maar als ik mijn hand heel zacht op en neer beweeg, klemt hij de zijne erover heen. ‘Niet hier. Straks kom ik nog klaar op de vloer. Ik wil het bewaren. Niet in een fietsenkelder. Het moet iets moois worden.’ Ik laat hem los. We zoenen nog even tot we elkaars ogen in het duister ontdekken en Tijn zijn jas onder de snelbinders vandaan trekt en ik mijn tas om mijn schouders zwiep. Het was heerlijk. Maar hij heeft helemaal gelijk. Dit was reuzespannend. Maar de keer dat we verder gaan, moet inderdaad iets moois worden.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.