Makelaar Mandy: ‘ Mijn hart klopt in mijn hals. Mijn adem versnelt’

Tekst: Redactie Vriendin

19 juni 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Ze is verliefd op haar biseksuele maar getrouwde buurman Tijn. Mandy en Tijn leren elkaar steeds beter kennen…

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Donderdag 19 juni

Op kantoor is het broeierig. De lucht voelt alsof hij al door twintig mensen is ingeademd, en de ventilator op mijn bureau doet meer voor mijn papieren dan voor mijn lichaamstemperatuur. Maureen leunt tegen een scheidingswand. In haar hand: een bakje aardbeien, één voor één op een servetje gelegd alsof ze zijn uitgenodigd zijn op een feestelijke high tea. ‘Zin in?’ vraagt ze. Haar stem is laag, hees bijna. Ik knik, maak een grap over vitamine C en reken op een snel ‘gezelligheids-fruitmomentje’. Maar als ze langzaam naar me toe schuifelt, de keukendeur met haar heup dichtduwt, en me dan zonder iets te zeggen een aardbei aanbiedt — niet in het bakje, maar in haar handpalm — voel ik iets verschuiven. ‘Vers van de markt,’ zegt ze. Ik pak de aardbei aan, mijn vingers raken de hare kort. Ze glimlacht. Niet breed. Alleen met haar mondhoek. Aan het bureau tegenover me hoor ik mijn collega zacht kuchen. Als ik opkijk, trekt hij zijn wenkbrauw op. Geen oordeel, alleen nieuwsgierigheid. Maureen doet alsof haar neus bloedt en trekt zich terug met haar aardbeien alsof ze nooit bij me is geweest. Ik glimlach naar mijn scherm, maar zie geen letters meer. ‘Waarom krijg ik geen aardbei?’ Mijn collega krabt zich achter zijn oren. ‘Wat is dat voor raar gedoe?’ Ik moet hem het antwoord schuldig blijven. Maureen zou haar leven beteren en wilde me een veilig gevoel geven op kantoor, maar dit was een vreemde actie.

Maureen

’s Avonds sta ik onder de douche. Het warme water spoelt de dag van me af. Ik was mijn haar langzaam. Mijn gedachten glijden naar Maureen. Naar hoe haar blik net iets langer bleef hangen dan normaal. Na het douchen blijf ik even staan voor de spiegel met een handdoek om mijn lijf. Ik zie mezelf zoals ik ben: begin dertig, een paar lijnen rond mijn ogen, een lichaam dat niet meer op Instagram past, maar nog altijd leeft en wil. Ik voel een rust over me heen komen die ik lang niet gevoeld heb.

Alleen mezelf

In bed ruikt het naar wasmiddel en mezelf. Ik trek het dekbed tot halverwege mijn buik en laat mijn hand rusten op mijn eigen huid. Ik sluit mijn ogen. Adem langzaam in. Denk niet aan Tijn. Denk niet aan Saskia of Tom. Denk alleen aan mezelf. Aan hoe ik mezelf aanraak zoals ik precies weet wat werkt. Geen haast. Geen ruis. Alleen warmte en huid en dat zachte, opbouwende gevoel van controle en overgave tegelijk. Ik streel, aai, druk iets steviger. Mijn benen verschuiven onder het laken. Ik bijt zacht op mijn lip. Mijn hart klopt in mijn hals. Mijn adem versnelt. Ik streel mezelf. Ik ben alleen, niemand hoort me. En dus hijg ik, ik hoor mezelf. Voel mezelf. Dieper. Fijner. En als ik kom — warm, golfje na golfje — voel ik dat ik besta. Niet als moeder, vriendin, werknemer of schouder-om-op-uit-te-huilen. Maar gewoon als Mandy. Helemaal. Ik blijf nog even liggen. Mijn hand op mijn buik. Mijn benen ontspannen. Tijn ligt een paar deuren verderop naast Erwin. Ik mis hem. Maar de stilte in mijn kamer is vandaag een zeldzaam soort goed gezelschap.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.