Makelaar Mandy: ‘We zoenden intens, zeker nog tien minuten lang’

Tekst: Redactie Vriendin

18 april 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een middelgrote stad. Ze is verliefd op haar biseksuele maar getrouwde buurman Tijn en heeft een friends-with-benefits-relatie met Dennis.

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Vrijdag 18 april

De mevrouw van het Brusselse appartement heeft het exclusieve koopcontract getekend en teruggestuurd. Nu kunnen we officieel beginnen met werven en mag het pand op de website. Ik had al een nieuwsbrief verzonden naar wat gefortuneerde aspirant-kopers. Er was zeker interesse en de prijs was ook geen punt. Maar zodra aspirant-kopers beseften dat het appartement niet in Nederland maar in België werd verkocht, haakten ze af. Niemand heeft zin in emigratiegedoe en andere belastingregels. Ik geef niet op. Dit pand moet verkocht worden. Al is het maar voor meneer Hoeks die, als mijn collega gelijk heeft, ernstig ziek is. Jakkes. Het is vast een of ander vuig verhaal. Puur geklets.

Lift

Ik druk de gedachte weg dat er iets gaat veranderen. Ik druk op mijn toetsenbord op de letter T die nu – tig keer in mijn Word-document verschijnt. Tijn. Tijn. Tijn. Ik kan aan niets anders meer denken dan aan Mr. Supercute. Aan de zoen in de lift. Ditmaal geen vluchtige kus in mijn kelder waarbij we ons verschrikt losmaakten van elkaar. Het was een heerlijke, zalige zoen waar ik totaal weeïg van werd. Ik proefde zijn speeksel, voelde zijn lippen, zijn handen om mijn wangen. Ik kuste terug, vol overgave tot er beneden iemand op de deuren van de lift bonkte omdat we hem blokkeerden. We zoenden door voor de deur van de lift, niet bang om betrapt te worden door wie dan ook omdat we geen schoenzolen hoorden tikken. We zoenden, intens, heftig en gretig, zeker nog tien minuten lang.

Moeder

En ik had Tijn zeker mee naar binnen gevraagd, de zak frietjes en de kipnuggets ergens op het aanrecht gesmeten en nog uren verder gezoend, of meer, als toen de liftdeuren niet opengingen en mijn moeder uitstapte. ‘Ik was in de buurt,’ zei ze, ‘en wilde even een bakkie komen doen. Komt het uit?’ Ze keek naar Tijn en mij. Tijn gaf haar een hand. Stelde zich voor als de buurman en beleefd namen we afscheid. Ik proefde zijn speeksel nog in mijn mond. Likte mijn lippen. Tijn lachte ondeugend achterom toen hij wegliep en vormde met zijn handen een hartje. ‘Leuke vent,’ zei mijn moeder toen ik mijn lauwe patatjes opat. ‘Very gay’, antwoordde ik, om haar vooral niet op gedachten te brengen of te laten raden waarom wij zo dicht bij elkaar stonden toen ze ons opmerkte. Gelukkig herkenden Tijn en ik het geluid van de liftdeuren en hadden we elkaar al losgelaten. ‘Jammer,.’ Mijn moeder zapte op tv naar een muziekzender en ik vertelde overdreven uitbundig over afgelopen zaterdag en Tijns echtgenoot Erwin.

Meneer Hoeks

‘Willen jullie even luisteren?’ Ik land weer op aarde als ik de stem van meneer Hoeks hoor. Hij staat rechtop, schudt een papieren zak leeg en er rollen drie donuts op een dinerbord. Het is vrijdagmiddag, dan trakteert een van ons wel vaker. Maar ik voel meteen dat dit anders is dan een vrijdagmiddaglolletje. Meneer Hoeks draalt. Zijn ogen staan droevig. ‘Ik begrijp dat het al begint uit te lekken. En je vraagt je af of het een roddel is, want daar houden mensen van. Van roddelen, bedoel ik. Maar helaas is het waar.’ Mijn buik rommelt hoorbaar als hij de donuts uitdeelt. ‘Ik ben ziek. Ik heb een auto-immuunziekte; de ziekte van Graves. Die is niet terminaal, maar het verhindert me wel om dit kantoor te blijven runnen.’ Zijn ogen worden waterig. ‘Een typisch gevalletje overmacht. Want ik was nog lang niet van plan om te stoppen. Ik heb gelukkig in de goede tijd nog twee andere woningen goedkoop op de kop kunnen tikken en die zijn nu een flink pensioen waard. In beide panden zitten huurders. Nu een ervan heeft opgezegd, kan ik het verkopen en hoef ik me geen zorgen te maken over mijn financiën. Over een jaar of acht krijg ik ook nog AOW en ik heb nog dat andere huis. En het huis waarin ik woon, uiteraard. Maar…’ hij haalt diep adem. ‘Werken lukt binnenkort niet meer.’ Zijn handen glijden door een paar vellen papier met foto’s van een huis dat binnenkort in de etalage komt te hangen. ‘En dat betekent,’ hij buigt zijn hoofd en staart naar het linoleum op de vloer. Heel even ben ik Tijn compleet vergeten. ‘Dat ik niet voorlopig nog lang niet doodga, maar wel dat ik de zaak moet wegdoen.’

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

LEES OOK