Uroloog

10 juni 2013

Angelique en Kyra hebben weer een afspraak in het ziekenhuis. En zo bang als Kyra eerst voor zulke afspraken was, zo vrolijk stapt ze nu het ziekenhuis binnen.

Angelique en Kyra hebben weer een afspraak in het ziekenhuis. En zo bang als Kyra eerst voor zulke afspraken was, zo vrolijk stapt ze nu het ziekenhuis binnen.

Zo, daar zitten we dan weer! In de wachtkamer van het ziekenhuis. Nadat we een eeuwigheid in de file hebben gestaan, zijn we eindelijk aangekomen in het ziekenhuis. Vandaag gaat de Uroloog even naar Kyra kijken. Aangezien het stukje dode weefsel dat ooit een tumor was nog vastgeweven zit in haar ruggenwervel, zitten er ook een aantal zenuweinden in de knel. Dat zorgt soms voor wat ongemakken. Zo heeft ze er geregeld last van dat er tijdens het plassen een beetje ontlasting meekomt. Dus het medische team wil graag meer informatie. En wij willen uiteraard weten of het blijvend is.

Na ruim een uur wachten zijn wij aan de beurt. Kyra loopt enigszins vastbesloten op de dokter af en geeft hem een hand: “Hoi, ik ben Kyra! Wie ben jij?” De dokter lacht hartelijk en de toon is gezet. Kyra geeft door haar gedrag aan dat ze niet meer bang is voor witte jassen. Wat een verschil met vorig jaar! Toen gilde ze het uit bij iedere witte jas die de kamer binnenkwam. Ik had zelfs met de vaste doktoren en coassistenten een afspraak om de jassen op de gang te laten als ze haar wilden onderzoeken. Maar in de loop van het jaar is het voor haar allemaal normaal geworden, hoewel ze wel altijd eerst van de dokter wil weten wat hij of zij gaat doen.

Zo ook vandaag. De dokter geeft aan dat hij even naar haar buik wil kijken en dat hij dat met een echo gaat doen. Met een blik van herkenning stemt ze toe en in no-time ligt ze op de behandeltafel met haar shirt om hoog. Aangezien de dokter graag wil zien hoe haar ‘plasgedrag’ is, moet ze ook nog even plassen op een speciale wc. Maar dat gaat in eerste instantie niet goed. Ze heeft niet genoeg geplast en we moeten wachten, drinken, nog meer wachten en nog meer drinken. En in plaats van wachten in de saaie wachtkamer, besluit ik een stukje te gaan lopen met Kyra. We lopen naar het restaurant, gaan met de lift naar de afdeling om even hoi te zeggen, we eten een broodje in de lounge, lopen nog even naar een andere poli omdat ik nog een vraag heb, en dan hoor ik haar eindelijk zeggen dat ze weer moet plassen.

Gelukkig gaat het deze keer wel goed en de doktersassistent maakt weer een echo. Giechelend vraagt Kyra of ze ook zo’n foto van haar buik mag hebben, dan kan iedereen haar buik zien. Tot grote blijdschap van mijn dochter schrijft de assistente op de achterkant van de foto dat ze echt een topper is en dat ze lekker naar huis toe mag. Thuis gloeit ze nog van trots; ze heeft het weer goed gedaan vandaag!