Naar huis

25 maart 2013

Eindelijk is het zover: na zeven weken mogen Angelique en haar gezin eindelijk weer naar huis.

Eindelijk is het zover: na zeven weken mogen Angelique en haar gezin eindelijk weer naar huis.

Terwijl ik eten sta te koken, is het een drukke bedoening achter mij. Twee kleine boeven zijn in de weer met beren, auto’s, poppen, kleurtjes en al het andere speelgoed dat ze in de loop van de weken hebben verzameld. Kyra staat heel nadrukkelijk haar broer uit te leggen dat de deksel op de doos moet, want anders kan het echt niet mee hoor! Mevrouw deelt de lakens uit, terwijl haar broertje met lichte tegenzin luistert. We gaan, na bijna 7 weken, morgen naar huis!

De weken zijn omgevlogen. Ik zie ons hier nog aan komen: bepakt en bezakt, na de reis uit Nederland. Onzeker over wat ons te wachten staat. Maar ondanks de heimwee van de laatste week, is het mij allemaal meegevallen. Kyra’s huidje tolereerde de behandelingen goed, er zijn geen extreem rare dingen gebeurt en belangrijker nog: ze heeft niet in Parijs in het ziekenhuis hoeven liggen voor eventuele bijbehandelingen.

Doordat alles zo voorspoedig is gegaan, hebben we ook nog tijd gehad om leuke dingen te doen en om nog een klein beetje van Parijs te kunnen zien. Want ja, hoeveel van Parijs kun je zien met 2 kleine boeven. Maar de Eiffeltoren is veruit favoriet, naast de kleine draaimolen in het winkelcentrum hier in de buurt.

Maar nu gaan we naar huis. De koffers zijn bijna helemaal ingepakt, terug naar het “normale” leven. Lekker weer naar school, naar het werk, naar de crèche, familie en vrienden zien wanneer je wilt en vooral hopen dat deze behandeling heeft aangeslagen en we nu echt klaar zijn! 

We hebben al die maanden naar dit moment toegeleefd, het moment dat we klaar zijn met de bestraling. Maar niemand heeft verteld dat hier pas de onzekerheid begint. Zijn we echt klaar? Heeft de behandeling geholpen? Is de kanker weg? Blíjft de kanker nu weg? “De tijd zal het ons leren” zei mijn opa altijd. En inderdaad, we zullen dat moeten afwachten. Maar voor nu gaan we heerlijk naar huis (had ik dat al gezegd?) en hopen we dat iemand daar boven het knopje 'lente' kan vinden, want een zonnetje kan iedereen nu wel gebruiken!

Au revoir Paris!