Kankervrij

27 mei 2013

Heel lang dacht Angelique dat ze bij het verlossende woord ‘kankervrij’ een vreugdedansje zou maken, maar niets blijkt minder waar…

Heel lang dacht Angelique dat ze bij het verlossende woord ‘kankervrij’ een vreugdedansje zou maken, maar niets blijkt minder waar…

“Kankervrij, wat geweldig! Wat zul je opgelucht zijn?”, hoor ik van veel mensen. Mensen die ruim een jaar lang met ons meeleven en nu oprecht blij en opgelucht zijn. Kankervrij: super, geweldig, top… maar de waarheid is, dat ik niet enorm opgelucht of uitzinnig ben. Het is gek om uit te leggen, want een jaar lang werk je er naartoe. Je droomt ervan om te horen dat jouw dochter geen kanker meer heeft en maakt stiekem plannen voor een enorm feest om dit alles te vieren. Ik herinner me zelfs nog dat ik de dokter een dikke zoen zou geven als Kyra hier zonder kleerscheuren vanaf zou komen.

Maar vandaag, nu we het goede nieuws te horen hebben gekregen, voel ik me niet extra opgelucht. Geen last die van mijn schouders af valt en geen euforische stemming. Begrijp me niet verkeerd, ik ben erg blij dat we dit nieuws hebben gekregen. Maar in het afgelopen jaar hebben we veel gezien, veel meegemaakt en heeft de term ‘verschrikkelijk’ verschillende gradaties gekregen. En omdat we weten dat het ieder moment ook weer om zou kunnen slaan en ze toch weer aan de chemo kan zitten, ben ik wellicht erg voorzichtig geworden.

Misschien moet het nieuws eerst even goed inzinken voordat ook mijn hart gelooft wat mijn oren hebben gehoord. Of misschien moeten we eerst een maand of 4 verder zijn, voordat ik echt geloof dat Kyra geen kanker meer heeft. Voor nu ben ik vooral dankbaar dat ik nog steeds iedere avond mijn kleine meisje mag instoppen en dat ik iedere morgen wakker mag worden met haar mooie lach.