Kanjer

6 oktober 2014

2,5 jaar heeft de port-a-cath in het lichaam van Kyra gezeten. Nu het kastje verwijderd is, is de laatste zichtbare herinnering aan de kanker ook weg.

2,5 jaar heeft de port-a-cath in het lichaam van Kyra gezeten. Nu het kastje verwijderd is, is de laatste zichtbare herinnering aan de kanker ook weg.

Daar is ie dan! Terwijl ik in de uitslaapkamer plaats neem naast het bed van mijn dochter, is dat het eerste wat mij opvalt. De port-a-cath. Dat kleine onderhuidse kastje, waar alle chemo doorheen ging en waar al het bloed uit werd gehaald en waar telkens weer een naald in ging met "iets wat goed was voor mijn dochter". Daar is ie dan, in een potje aan het voeteneind van Kyra haar bed. En terwijl ik het dingetje bekijk, besef ik dat dat kleine kastje eigenlijk helemaal niet zo klein is. En dat zat in mijn kleine meisje!

De operatie was voorspoedig gegaan, ondanks dat het kastje wat vast gegroeid zat aan weefsel. Volkomen normaal, volgens de chirurg, het heeft immers ruim 2,5 jaar in haar lichaam gezeten. En ook Kyra doet het goed. Al snel nadat ik de uitslaapkamer binnen ben gekomen, wordt ze wakker en kijkt ze rustig om haar heen. Haar ogen gaan van de monitor, naar de broeder, naar mij en dan ineens beseft ze waarom ze in het ziekenhuis is. Snel probeert ze haar lakens open te krijgen, maar iets vreemds houd haar tegen. Voor het eerst in al die jaren heeft ze een infuus in haar hand. Het kastje is weg! En wanneer ik het haar uitleg, haar het kastje laat zien wat in haar lichaam zat, tovert ze een oogverblindende glimlach op haar gezicht.

Niet veel later lopen we met zijn drieën het ziekenhuis uit, richting de auto. We mogen naar huis. Uiteraard met de port-a-cath in de tas. Een laatste zichtbare herinnering aan de kanker, is nu ook weg. En hoewel we niet weten wat de toekomst ons zal brengen, zijn we wel weer een enorme stap verder in de goede richting!